အေမး။ ။ျမတ္စြာဘုရား စကားေတာ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပတဲ့ေနရာမွာ “ မင္း…..ငါ…….ကြ” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး သံုးႏႈန္းထားတာ ဖတ္ရပါတယ္ဘုရား။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဒီလို မသုံးႏႈန္းဘူးထင္ၿပီး တပည့္ေတာ္ စိတ္ထဲ မအီမသာ ျဖစ္မိပါတယ္။ စာစကားကို ရြာနားအေရာက္ပို႔မယ္ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ဆိုေတာ့ သံုးလို႔ရပါသလားဘုရား။
အေျဖ။ ။ ေမးခြန္းရွင္က ဒီလုိအသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္ သိပ္ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေျပာရင္ တရားစကားေျပာရာမွာ သည္လိုအသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးေတြဟာ ယခင္အတိတ္က ၀ါသနာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ စိတ္ေစတနာျဖင့္ ဒကာ/ဒကာမတို႔အား ေဟာေျပာတာကေတာ့ အျပစ္မရွိပါဘူး။ (မင္း….ငါ…….ကြ)စတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို မဆိုနဲ႔ဦး။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ပိလိႏၵ၀စၦ ဆိုတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ထိုမေထရ္ဟာ ေက်ာင္းမွာပဲျဖစ္ေစ၊ အရပ္ထဲ ၊ ရြာထဲျဖစ္ေစ သူႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႕တဲ့ ဆင္းရဲ၊ခ်မ္းသာ ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ် ကို “ဟဲ့..သူယုတ္မာ…..လာေလာ့၊ ဟဲ့..သူယုတ္မာ…….သြားေလာ့” (ဧဟိ ၀သလိ……ယာဟိ ၀သလိ) လို႔ ျမင္သမွ်လူေတြကို ေျပာဆိုႏုတ္ဆက္ေတာ့တာပဲ။ ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားရဖန္မ်ားတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ျမတ္စြဘုရားအား သြားေလွ်ာက္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ပိလိႏၵ၀စၦမေထရ္ကို ေခၚၿပီး “ခ်စ္သား….ဒီလို ေျပာတယ္ဆုိတာ မွန္ပါသလား” လို႔ေမးေတာ္မူေသာအခါ မေထရ္က “မွန္ပါတယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
သို႔ႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပိလိႏၵ၀စၦရဲ႕ ေရွးကျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြကို ျပန္ၿပီး ဆင္ျခင္တဲ့အခါ ထိုမေထရ္ဟာ ဘ၀ငါးပတ္လံုး ျဗဟၼဏအမ်ဳိးမွာ ျဖစ္ၿပီး “သူယုတ္မာ” ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ထုိမေထရ္ဟာ စိတ္ထဲေဒါသျဖစ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘ၀မ်ားစြာက ၀ါသနာဘာဂီအရ ေျပာဆိုေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေတာ္မူတဲ့အခါ “ ခ်စ္သားရဟန္းတို႔……ပိလိႏၵ၀စၦ ကို အျပစ္မတင္ၾကပါနဲ႔၊မရႈပ္ခ်ၾက ပါနဲ႔၊ ခ်စ္သားပိလိႏၵ၀စၦဟာ ေဒါသထြက္လို႔ ေျပာျခင္းမဟုတ္၊စိတ္ထဲရွိလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ အာသေ၀ါကင္းကြာေသာ သူတို႔မည္သည္ သူတစ္ပါးအား ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းၿပီး ထိခိုက္နစ္နာေစတဲ့ေျပာဆိုျခင္းမ်ဳိးကို ေျပာဆိုေလ့မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဘ၀ါဘ၀က အေလ့အက်င့္ ေၾကာင့္သာ ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ထိုအတူ ယခုလည္း မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ မင္း…ငါ …ကြ စတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းမ်ားဟာလည္း စိတ္ထဲအျပစ္ေဒါသမရွိဘဲ၊ ဒကာ/ဒကာမအေပၚတြင္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာထက္သန္သည့္အတြက္ ေျပာျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ ‘သူယုတ္မာ’ ဆိုတဲ့စကားဟာ ‘မင္း ငါ ကြ’ ဆိုတဲ့စကားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာရင့္သီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ ေစတနာမပါတဲ့အတြက္ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ‘မင္း ငါ ကြ’ စကားဟာလည္း ေဒါသႏွင့္ေျပာ ျခင္းမဟုတ္ စားစကား ရြာနားအေရာက္ပို႔မယ္ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သံုးလို႔ရပါေၾကာင္း အေျဖေပးလိုက္ရပါတယ္။
အေမး။ ။အရက္ႀကိဳက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက အရက္တုိက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုရင္ လွဴသင့္ပါသလားဘုရား
တပည့္ေတာ္ ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္စဥ္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အရက္ၾကမ္းကို ပဲႀကီးေလွာ္ေစံ အနည္းငယ္နဲ႔ ျမည္းၿပီး ေသာက္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေသာက္တဲ့အရက္ကလဲ ေစ်းညံ့တဲ့ အရက္ၾကမ္း အရက္ျပင္း၊ အစာမည္မည္ရရလဲ မခံဘဲ ပဲေလွာ္ေစ့ ေလးငါးေစ့နဲ႕ ေသာက္ေနေတာ့ အစာအိမ္ ထိခိုက္မွာ စိုးလို႔ စားစရာ ၀ယ္ေကၽြးမိရင္ အျပစ္ျဖစ္ပါသလားဘုရား။
အေျဖ။ ။ ပထမေမးခြန္းမွာ မိတ္ေဆြေတြက အရက္တုိက္ဖို႔ေတာင္းဆိုရင္ လွဴသင့္ပါသလား။ အရက္ဆိုတာ လူတို႔ရဲ႕ သီလဆိုတဲ့ ငါးပါး သီလထဲမွာပါပါတယ္။ အရက္ကို ကိုယ္တိုင္ေသာက္လို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးအား ေရာင္းလို႔ပဲျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးအား ေပးလို႔ပဲျဖစ္ေစ ကိုယ္က်င့္တရား ခၽြတ္ယြင္းမႈ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ထိုအရာမ်ားအနက္ မိမိေပးလိုက္ေသာ အရက္ကို ေသာက္ၾကေသာသူမ်ားဟာ အရက္ေၾကာင့္ ပံုမွန္စိတ္အေနအထားမဟုတ္ေတာ့ပဲ စိတ္အေနေဖါက္ျပန္ကာ မေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါ။ ကိုယ္က အရက္ကုိလွဴလိုက္သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လွဴလိုက္သည့္အရက္က ေကာင္းက်ဳိးထက္ဆိုးက်ဳိးကိုသာ ေပးတတ္တဲ့အတြက္ အရက္လွဴရင္ လည္း အျပစ္ရွိပါတယ္လို႔ ေျဖၾကားလိုက္ပါတယ္။
ဒုတိယအခ်က္က တစ္ဘက္သားရဲ႕ အစာအိမ္ထိခိုက္မွာကိုစုိးတဲ့အတြက္ အျမည္းအေနနဲ႔ စားစရာလွဴတာဟာ အျပစ္မျဖစ္ပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ တစ္ဘက္သားအား အစာအိမ္ထိခိုက္မွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာစိတ္အရင္းခံျဖင့္ စားစရာကို ေပးလွဴေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ စားစရာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ စားစရာလွဴရင္ အျပစ္မျဖစ္တဲ့အျပင္ ကုသိုလ္ေတာင္ရပါေသးတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ သည္လိုစိတ္ထားမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အရက္အတြက္ သက္သက္ အားေပးအားေျမာက္ျပဳၿပီး အျမည္း၀ယ္ေပးတာကေတာ့ အားေပးရာေရာက္တဲ့အတြက္ အျပစ္ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။
အေမး။ ။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ရရွိထားတဲ့ တရားအဆင့္ကို ေဖာ္ျပၾကတာ မေတြ႕ရပါ၊ လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္တဲ့ ဆရာသက္ႀကီးဟာ သူ႔နာမည္အေရွ႕မွာ အနာဂါမ္ဆိုတဲ့နာမည္ႏွင့္တြဲကာ အနာဂါမ္ ဆရာသက္ႀကီးလို႔ ေခၚရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းျပေပးပါဘုရား။
အေျဖ။ ။ “အနာဂါမ္ဆရာသက္ႀကီး” ရဲ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ဓမၼာစရိယဦးေဌးလႈိင္ေရးတဲ့ စာအုပ္မွာ ဖတ္ရတာ အလြန္ၾကည္ညိဳစရာလည္းေကာင္းသလို တရားလိုသူတို႔အတြက္လည္း သဒၶါတရားတုိးတက္လာကာ တရားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဆရာသက္ဟာ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ပဋိပတၱိလုပ္ငန္းကို စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာမွာ ေ၀ေနယ်တို႔အား တရားျပရာ၌ သာမန္လူမ်ား သိနိုင္ခဲတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ႀကိဳသိေနျခင္း၊ စတဲ့ ထူူးျခားတဲ့ အျမင္ရွိေနတယ္ဆိုတာ စာဖတ္ၿပီး သိရၾကည္ညိဳခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္နုိင္သည္မွာ သူ႕ကိုယ္၌က အနာဂါမ္ရယ္လို႔ တရားအဆင့္အတန္းကိုု တပ္ထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး၊ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီး သူ႔ပရိသတ္က ေခၚေ၀ၚသမုတ္ခံရတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ လို႔ ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
အေမး။ ။အရွင္ဘုရား…. လက္ဖက္သုပ္ကို သံဃာေတာ္မ်ားအား ညေန လွဴခြင့္ ရွိပါသလားဘုရား၊ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ညေနဘက္ ဆက္ကပ္ခြင့္ရွိတဲ့ အရာမ်ား ရွင္းျပေပးပါ။
အေျဖ။ ။ လူအမ်ားသည္ ေနမြန္းလြဲအခ်ိန္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား လက္ဖက္သုပ္မ်ားကို မလွဴေကာင္းသကဲ့သုိ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း အကပ္မခံေကာင္းေပ။ ဘုဥ္းေပးဖို႔ ဆိုသည္မွာ လံုး၀ မျဖစ္နိုင္ေပ။
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ပါတိေမာက္ဘာသာဋီကာတြင္ အသုပ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေရးထားပါတယ္္။ ယခုေခတ္ေပၚ ညခ်င္း(ဂ်င္း)သုပ္မ်ားဟာ ၾကက္သြန္၊ဆီ၊ဆား၊ခ်င္း မ်ားကို တစ္ခုစီၾကည့္လွ်င္ တစ္ခါအကပ္ခံထားလွ်င္ ခုႏွစ္ရက္အတြင္းစားထိုက္သည့္ သတၱာဟကာလိက ႏွင့္ တစ္သက္လံုးစားထိုက္သည့္ ယာဇီ၀က ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “အပ္၏” ဟုထင္မွတ္ဖြယ္ ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်င္း ကို ပင္ကိုယ္အၾကမ္းအတိုင္းမဟုတ္ဘဲ စားေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ကာ လက္သုပ္တစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ စီမံထားသျဖင့္ ေနမြန္းလြဲလွ်င္ မစားေကာင္းသည့္ ယာ၀ကာလိက ခဲဘြယ္ထဲ ပါ၀င္ေနပါသည္ လို႔ ဆရာမ်ားတို႔က ယူၾကပါသည္။ ယာ၀ကာလိက မဟုတ္ ဟု ျငင္းေစဦးေတာ့ ထိုခ်င္းသုပ္ေၾကာင့္ ကင္းေပ်ာက္မည့္ ေရာဂါရွိမွ စားေကာင္းပါတယ္။ အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္ေစ၊ ဆာေလာင္မြန္သိပ္၍ ျဖစ္ေစ စားလွ်င္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လြပ္လပ္ခြင့္ မရ၊ အကပ္ခံလွ်င္ ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္သလို မ်ဳိတိုင္းမ်ဳိတိုင္း ဒုကၠဋ္မ်ားစြာ သင့္ပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ညေနဘက္ ဆက္ကပ္ခြင့္ရွိတဲ့ အရာမ်ားက (ေဖၚျပခဲ့ၿပီးသည့္ သစ္သီးရွစ္မ်ဳိး) ေဖ်ာ္ရည္မ်ားအျပင္၊ မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္၊ဆီးေဖ်ာ္ရည္၊ ေရွာက္သံပုရာေဖ်ာ္ရည္တို႔ကိုလည္း ဆက္ကပ္ခြင့္ ရွိပါတယ္။
ေနာက္ သတၱာဟကာလိက ေဆးအျဖစ္ ေထာပတ္၊ဆီဦး၊ဆီ ၊ ပ်ား၊ တင္လဲစသည္တို႔ကိုလည္း ဆက္ကပ္ခြင့္ ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သံဃာေတာ္မ်ားဘက္က ဆိုခဲ့ၿပီးသည့္ေဖ်ာ္ရည္၊ ေထာပတ္စသည္တို႔ကို အကပ္ခံ၍ ရပါေသာ္လည္း သံုးစြဲေသာအခါ အနာေရာဂါေပ်ာက္ေစရန္သာ သံုးစြဲသင့္သည္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ရံုမွ်ျဖင့္ မဘုဥ္းေပးေကာင္း(မစားေကာင္း)ပါ။ ဆာေလာင္၍ ဘုဥ္းေပးလွ်င္ အာပတ္သင့္ပါတယ္ လို႔ ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
အေမး။ ။အရွင္ဘုရား…နတ္ျပည္တြင္တည္ထားေသာ စူဠာမဏိေစတီေတာ္ တည္ရာတြင္ သံုးေသာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ နတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရပ္က သံုးဂါ၀ုတ္ဆိုေတာ့ ေစတီကေရာ ဘယ္ေလာက္ျမင့္သလဲဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
အေျဖ။ ။စူဠာမဏိေစတီေတာ္တြင္ ပါ၀င္တည္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္းကို ‘ဣႏၵနီလမယံ’ လို႔ပါရွိတဲ့အတြက္ စူဠာမဏိေစတီေတာ္တြင္ ‘ပတၱျမားညိဳ’ လို႔ ေခၚတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ပါ၀င္ပါတယ္။ ထိုအေၾကာင္းကို မဟာမယာ၀တၱဳတြင္ လာရွိပါေၾကာင္း သမႏၱစကၡဳဒီပနီက်မ္းတြင္ မံုးေရြးေဇတ၀န္ဆရာေတာ္က ျပဆိုထားပါတယ္။ မဟာဗုဒၶ၀င္ ဒုတိယတြဲ ႏွာ-၂၀၄ တြင္ေတာ့ ထိုေစတီႀကီးဟာ ရတနာခုႏွစ္ပါးျဖင့္ မြမ္းမံ စီျခယ္အပ္ေသာ လို႔ လာရွိတဲ့အတြက္ ရတနာခုႏွစ္ပါးလည္း ျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္ လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
စူဠာမဏိေစတီေတာ္ရဲ႕ ပမာဏကို က်မ္းဂန္တို႔၌ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပဆိုထားပါတယ္။
သီဟုိဠ္ကၽြန္းက သုမနသာမေဏဟာ တာ၀တႎသာ သုိ႔သြားၿပီး သိၾကားမင္းထံ၌ ညွပ္ရိုးေတာ္ဓာတ္ကုိ ေတာင္းေသာအခါ သိၾကားမင္းက တစ္ယူဇနာပမာဏရွိတဲ့ ေစတီကို ဖြင့္၍ လက္ယာညွပ္ရိုးေတာ္ဓာတ္ကို ထုတ္ကာ သုမန သာမေဏအား ေပးလိုက္တယ္ လုိ႔ ပါရာဇိကဏ္အ႒ကထာ တြင္ ျပဆိုထားသကဲ့သုိ႔ မဟာ၀င္က်မ္းတြင္လည္း တစ္ယူဇနာ လို႔ ျပဆိုထားပါတယ္။သီဟဠမူမွာကား သံုးယူဇနာ ရွိပါသတဲ့၊ မဟာဗုဒၶ၀င္ ဒုတိယတြဲတြင္လည္း သံုးယူဇနာလို႔ ေဖၚျပပါတယ္။ ဇိနာလကၤာရဋီကာ -၂၃၃- တြင္ ယူဇနာသံုးဆယ္ ရွိပါတယ္ လို႔ အသီးသီးေဖၚျပထားၾကပါတယ္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေစတီဥာဏ္ေတာ္အျမင့္ဟာ တစ္ယူဇနာ၊ သံုးယူဇနာ၊ ယူဇနာသံုးဆယ္ လို႔ အသီးသီးေဖၚျပခ်က္တို႔တြင္ ဘယ္ဟာကို ယူရပါမလဲ ဆိုတာကို ယေန႔ဗုဒၶ၀ါဒဆိုင္ရာ အေမးအေျဖမ်ား အမွတ္(၆)တြင္ တည္ေတာဆရာေတာ္ႀကီး ေ၀ဖန္ေတာ္မူထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္၊ သဘာ၀လည္းက်လွတဲ့အတြက္ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။
1 comment:
အေရးၾကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို
ေျဖရွင္းျပသြားတာပါ.။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကိုေကာ
ေမးသူနဲ့
အခုလုိတင္ျပေပးသူကိုေကာ
အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ထုိက္ပါတယ္။gil
Post a Comment