က်ေနာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ျဖစ္တယ္ဗ် အဲဒီစာအုပ္ကေတာ့ အခုဆိုရင္ ရွားပါးစာရင္း၀င္ေနပါျပီ ဒီအထဲက ဗဟုသုတအခ်ဳိ႔ကို မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့စိတ္က တားမႏုိင္ဆီးမရျဖစ္လာလို႕ ေလာေလာဆယ္ေရးေနတဲ့ ေထရ၀ါဒကို ဦးခိုက္ျခင္း အပိုင္း (၂)ကို ရပ္ျပီး ၾကား ျဖတ္ တင္လိုက္တာပါ အဲ မွားတာမွန္တာကေတာ့ပညာရွင္ေတြေျပာၾကပါလိမ့္မယ္က်ေနာ္အေနန႕ဲကကေတာ့ဒီစာကို ဖတ္ ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ေရွးကလူၾကီးေတြ သာသနာေတာ္ဆိုတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမထြန္းကားျပန္႔ ပြါးေရး သန္႔ရွင္းတည္တန္႔ေရးအတြက္ အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ အခု က်ေနာ္တို႔အလွည့္ လို႔ေတြးမိတယ္…“လာ ၾကက်ေနာ္တို႕အတူတူ လုပ္ၾကမယ္” ။
စာအုပ္နာမယ္က သာသနမုခက်မ္း
ေရးတဲ့သူက ဆရာၾကီးဦျမသိန္းထြန္း
(ပိဋကတ္တၱရပါရဂူ-၀ိပႆနာဓမၼပါေမာကၡ)
( ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ေျမး)
အၾကိမ္က (တတိယအၾကိမ္)
ခုႏွစ္က (ျမန္မာ ၁၃၁၄ ခု)
ပုံနိပ္တိုက္က ေယာဂီပုံနိပ္တိုက္ ၂၄၅-လြီစၥလမ္း ၊ရန္ကုန္
ထုတ္ေ၀သူက ဦးေမာင္ၾကီး (ဆန္းလိုက္)
၂၈၃- ကရစ္လမ္း၊ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း။
တန္ဖိုး ၂- က်ပ္တဲ့
အဲဒီအထဲက ဖတ္ရတာကို ျပန္ေျပာျပေၾကာင္းပါခင္ ဗ် ဒီအထဲမွာသဂၤါယနာ ဆိုတဲ့အခန္းပါပါတယ္
တစ္ျခား ေတာ္ ေတာ္နက္တဲ့၀ိပႆနာ ပြားနည္းေတြလည္းရွိပါတယ္ က်ေနာ္မၾကားေတာင္ မၾကားဘူးပါဘူးခင္ဗ် တခ်ဳိ႔ဆရာေတာ္ ေတြ ၊လူပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕နည္းေတြပါတယ္၀ိပႆနာအေၾကာင္းကို ရွင္ျပထားတာပါ။ အခုက်ေနာ္ျပန္ေျပာတာက သဂၤါယနာဆိုတဲ့ အခန္းပါ။
ရြာစဥ္ရြာစားမင္းလွ သခၤယာဘြဲ႕ခံ စေလဦပုံညစီရင္အပ္ေသာ သာသနပေ၀ဏိယအလကာၤ၌ မင္းတံုးမင္းအထိ (၁၁)ၾကိမ္ေျမာက္သဂၤါယနာတင္ျပီးေၾကာင္းကိုေတြ႔ရသည္။
ပ႒မသဂၤါယနာ။ ။ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္၊အဇာတသတ္မင္းသည္၊ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံျပီးေနာက္ ေလးလေျမာက္တြင္ အရွင္မဟာကႆပ ရဟႏၱာၾကီးကိုအမႈဳးျပဳ၍ ရဟႏၱာျမတ္ ၅၀၀ တို႔နဲ႔(ရ) လ တိုင္တိုင္ သဂၤါယနာတင္သည္။
ဒုတိယသဂၤါယနာ။ ။ေ၀သာလီျပည္ ကာလာေသာက မင္းသည္၊သာသနာႏွစ္ ၁၀၀ ၌ အရွင္မဟာယသ ရဟႏၱာၾကီးကိုအမွဴးထား၍ရဟႏၱာ(၇၀၀) တို႔နဲ႕အတူ(၈) လတိုင္သဂၤါ ယနာတင္သည္။
တတိယသဂၤါယနာ။ ။ပါဋလိပုဋ္ သီရီဓမၼာေသာက မင္ၾကီး သာသနာႏွစ္ ၂၃၅ ႏွစ္၌အရွင္မဟာေမာဂၢလိတိႆပုတၱမေထရ္ ၾကီးအမွဴးျပဳ၍ ရဟႏၱာ(၁၀၀၀)နဲ႕ (၉)လ လုံး သဂၤါယနာ တင္ပါသည္။
စတၱဳထသဂၤါယနာ။ ။လကာၤဒီပကၽြန္း ၀ဋ္ဋ၈ါမဏိမင္းသည္ သာသနာႏွစ္ (၄၅၀)၌ ရွင္မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္ကိုအမွဴးထားလွ်က္ ရဟႏၻာၾကီး (၅၀၀)တို႕နဲ႔ေပထက္အကၡရာတင္သည္။
ပဥၥမသဂၤါယနာ ။ ။ သာဂလျပည့္ရွင္မိလိႏၵမင္ၾကီးသည္ သာသနာႏွစ္(၅၀၀)၌ ရွင္နာဂသိန္ကိုအမွဴးထား၍ သဂၤါယနာတင္သည္။
ဆ႒မသဂၤါယနာ။ ။ သု၀ဏၰဘုမၼိသထုံျပည္ဓမၼပါလမင္းသည္ သာသနာႏွစ္(၉၅၆)၌ ရွင္မဟာ ဗုဒၶ ေဃာသနဲ႕တိုင္ပင္၍ ပိဋကတ္သုံးပုံ၏အက်ဥ္းဂါထာေပါင္းတသိန္းေလးေသာင္း ရွိေသာ ၀ိသုဒၶိမဂ္အပါ၀င္ သဂၤါယနာတင္သည.္။
သတၱမသဂၤါယနာ။ ။ ပုဂံျပည္အေနာ္ရထာမင္းသည္ သာသနာႏွစ္(၁၆၀၁)ႏွစ္၌၊အတိုရသႏွစ္ ၄၉၁ ႏွစ္တြင္၊ ရဟႏၱာရွင္အရဟံကို အမွဴးျပဳလွ်က္၊ရဟႏၱာ(၁၀၀၀) တို႔နဲ႕အတူသဂၤါယနာတင္သည္။
အ႒မသဂၤါယနာ ။ ။ ရတနာပူရအင္း၀ျမိဳ႕ေတာ္၌ သာသနာႏွစ္(၂၀၇၀)ျပည့္၊သကၠရာဇ္(၈၈၈) ခုႏွစ္ ရွမ္းသိုဟန္ဘြားသည္၊ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကိုဖ်က္ဆီးပစ္ရာတျပက္ျမိဳ႕သားရွင္တိႆဇနနဲ႔ဒုတိယေဇတ၀န္ဆရာေတာ္တို႕၊ညွိႏုိင္းတိုင္ပင္ၾကကာသဂၤါယနာတင္ၾကသည္။
န၀မသဂၤါယနာ ။ ။ ရတနာသိခၤ ကုန္းေဘာင္ျပည္၊အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္၊သာသနာႏွစ္ (၂၂၉၇)ႏွစ္၌သကၠရာဇ္ ၁၁၁၅ ခုႏွစ္တြင္၊ မဟာအတုလယသဓမၼရာဇာဂုရု၊နာမံေတာ္ရွိေသာ မေထရ္ၾကီး ကိုအမွဴးျပဳ၍ သဂၤါယနာတင္သည္။
ဒသမသဂၤါယနာ။ ။ အင္း၀ျပည္စဥ္႕ကူမင္းသည္သသသနာႏွစ္(၂၃၂၀)ႏွစ္၊သကၠရာဇ္(၁၁၃၈) ခုႏွစ္တြင္၊ ရွင္၇င္းမတိမာန္၊ရွင္နႏၵမာလာတို႔နဲ႕သဂၤါယနာတင္သည္။
ဧကဒသမသဂ္ါယနာ။ ။ရတနာပုံမႏၱေလးေနျပည္ေတာ္မင္းတံုးမင္းျမတ္သည္၊သာသနာႏွစ္(၂၄၁၅)ႏွစ္ သကၠရာဇ္(၁၂၃၃)ခုႏွစ္၌၊ပရိယတၱိ၀ိသာရဒသီလ၀ိသုဒၶိျဖစ္ေတာ္မူေသာရာဇဂုရုတံဆိပ္ေတာ္ရ၊ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ပိဋကတ္သုံးပုံ၌၊လိမၼာေတာ္မူၾကကုန္ေသာ၊ရဟန္း(၂၀၀၀)တို႕အျပင္၊အတြင္း ၀န္ခန္းပတ္ျမိဳ႕စားၾကီးမင္းၾကီးမဟာဥဇနာ၊ေယာျမိဳ႕စားမင္းၾကီးမင္းလွမဟာစည္သူ၊သံေတာ္ဆင့္မိုင္းခိုင္းျမိဳ႕စားသီရိေဇယ်သူ၊ သံေတာ္ဆင့္ေနမ်ဳိးရာဇစည္သူတို႕ကိုၾကပ္ေစ၍(၅)ႏွစ္ေက်ာ္မွ်ေရးသားထုလုပ္ေစေသာ၊ ၀ိနည္း၅က်မ္းပါဠိ္ေတာ္ေက်ာက္ခ်ပ္ေရ(၁၀၀)အဘိဓမၼာခုႏွစ္က်မ္းပါဠိေတာ္ေက်ာက္ခ်ပ္ေရ (၂၀၈)ခ်ပ္၊သုတ္သုံက်မ္းပါဠိေတာ္ေက်ာက္ခ်ပ္ေရ(၄၁၀)တို႕ကိုကုသိုလ္ေတာ္၊ေလာကမာရဇိန္ေစတီေတာ္ၾကီးအတြင္း၊အုတ္ျပာႆတ္ဂူ၊(၇၂၈)လံုးတည္ေတာ္မူ၍စုစုေပါင္းေက်ာက္ခ်ပ္ေရ(၇၂၈)တြင္၊ ေက်ာက္စာပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို၊ေသလကၡရသဂၤါယနာတင္သည္။
ဒါစေလဦးပုံညရဲ႕သဂၤါယနာတင္စာရင္းပါ၊ပဥၥမအၾကိမ္ကေန၊ဒသမအၾကိမ္ထိသဂၤါယနာတင္စာရင္းဟု ဆရာေတာ္ၾကီပညာရွင္ၾကီးမ်ားအမွတ္မယူေသာ္လည္း၊ေရွးျမန္မာတို႔သည္မိမိတို႔၏စြမ္းေအားရွိသေလာက္ သာသနာေတာ္တည့္တန္႔ေရး၊သန္႕ရွင္းေရး၊ျပန္႔ပြါးေရးကို၊ဦးလည္မသုံထမ္းရီကခဲ့ၾကပါသည္ဆိုေသာအေထာက္ထား ကိုျပနုိင္ခဲ့ပါသည္ဟုဆိရပါမည္၊
အခုေသာ္ကား သာသနာေတာ္အရွည္တည္တံ့ေနေစရန္ အကၽြန္တို႔၀န္သာျဖစ္ေတာ့အံ့။
Tuesday, January 6, 2009
Sunday, January 4, 2009
Tag Post
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ည တဲ့ တူမေတာ္ Dream က Tag လာေတာ့ ဘယ္လိုေရးရမလဲေပါ့ စဥ္းစား တယ္ ေနာက္ဆုံးဆိုတာ နိဂုံးခ်ဳပ္တာကို ေျပာလို႔ရပါတယ္ ထပ္ျပီးမျဖစ္ေတာ့တာေပါ့ေနာ္ တကယ္ေကာ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြ ျပီးေတာ့ ညေတြ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားျပီလား လို႔ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေမးမိျပန္တယ္ လက္ရွိဘ၀ေတြ ခ်ဳပ္ျပီး ေနာင္ဘ၀အသစ္ေတြစမဲ့ဟာက ေသခ်ာေနေတာ့ အဆံုးမဲ့တဲ့ ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုေပါ့ အခုဘ၀လူ ေနာက္ဘ၀ေခြး ေနာက္လာမဲ့ ဘ၀ေတြ ခႏၶာေတြ..မဆုံေသး ဘူးဆိုေတာ့ နိဂုံးအတုေပါ့ဗ်ာ။
အခုလည္း ႏွစ္သစ္အစတဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ျပီေပါ့ဗ်ာ။ အတိတ္ျဖစ္သြားျပီေပါ့၊က်ေနာ္တို႔ေျခလွမ္းေတြ က မၾကာခင္မွာ တဖက္ကိုကူးေတာ့မယ္ေလ။ ေန႔ံစဥ္မၾကာခဏ စိတ္ထဲရြတ္ေနျဖစ္တဲ့ သံေ၀ဂအလကာၤ တစ္ပုဒ္ကို ပိုျပီးသတိရလာတယ္ ေလးေလးနက္နက္ဆင္ျခင္လာတယ္။
“တစ္ေနကြယ္၊ေသနယ္ကိုတစ္ေန႔ကူး
ေနကြယ္ပါမ်ားရင္ကြယ့္
ေသနယ္ကိုသြားရမယ္
တားမရဘူး”
ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး ရဲ႕ဒီသံေ၀ဂ လကၤာေလးကို က်ေနာ္မၾကာခဏ ရြတ္ဆိုမိေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးညတဲ့၊တိတိပပဆိုရရင္ေတာ့္ 2008 ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးည က်ေနာ္ႏွစ္သစ္ကို ျငိမ္း ခ်မ္းစြာေထြးေပြ႕ခ်င္တယ္၊ထြက္လာမဲ့ေနမင္းကိုေမတၱာနဲ႕နုတ္ဆက္ၾကိဳဆိုခ်င္တယ္အလားတူပဲအား လုံးကိုလည္း ရင္ထဲျငိမ္ေအးေစခ်င္တယ္ အဲ လိုျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပိဳပ်က္စျပဳေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ေထရ၀ါဒ အေဆာက္အအုံကို က်ေနာ္တို႕တက္ညီ လက္ညီ ျပန္ေဆာက္ရမယ္။ဒီလိုေတြးရင္ း ္နဲ႔ က်ေနာ္ဘုရားေပၚတက္ျပီး တရားဦဓမၼစၾကာၤကို ရြတ္ဆိုဆင္ျခင္မိတယ္ ႏွစ္ဦးေလ..တရားဦးနဲ႔ ပူေဇာ္ခဲ့တာေပါ့ ေနာက္ေတာ့္ သႏၱိသုခႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ပထမေျခလွမ္းလို႔ေျပာႏုိင္တဲ့ သရဏဂုံကို လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးေရးသားေတာ္မူခဲ့တဲ့ မဟာသရဏာဂုံ ၾကီးကို ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရင္း
က်ေနာ္စိတ္ကိုႏွစ္ေနလိုက္တာ။
ျပးီလို႔ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့.. ေဟာ ေနထြက္ေတာ့မယ္ ေလ၊ႏွစ္သစ္တစ္ခုရဲ.ေန႔သစ္က အေရွ႕ ဆီမွာစေနျပီေလ။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
Friday, January 2, 2009
ေထရ၀ါဒသို႕ ဦး ခိုက္ျခင္း(၁)
ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးမသာသနာေတာ္သည္ အိႏၵိယ၌ BC ၆ ရာစုမွစခဲ့ၿပီး AD ၁၂ ရစု၌ကြယ္၏။ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ရမည္ဆိုလွ်င္ ပင္ရင္း႒ာန၌ သာသနာေတာ္ဟူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမ သည္ ႏွစ္ေပါင္း(၁၈၀၀)မွ်သာ တည္ခဲ့ျပီးေနာက္၊ ၀ါဒအႏၱရယ္၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ အႏၱရယ္တို႔ေၾကာင့္ မူလေနရာ၌ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရပါ၏။
ျဗာသၼဏ၀ါဒနဲ႔တိုက္ခိုက္ရင္း မူလေထရ၀ါဒသည္ မဟာယနသို႔ ကူးခဲ့ရ၏။ ေနာက္ဆံုး မူလပင္မ နယ္ေျမ ျဖစ္ေသာအိႏၵယမွ လြင့္ထြက္ခဲ့ရသည္ကို က်ေနာ္တု႔ိေတြ႕ရ၏၊ ဖတ္ရ၏၊ ထို႔အတူ ၾကားနာခဲ့ရပါ၏။ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း စစ္မွန္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမကိုရခဲ့ပါ၏။ ရခဲ့သည္ဟုဆိုရာ၌
ဒႆနလည္းပါ၏၊ က်င့္စဥ္လည္းပါ၏။ ၀ိဇၨာ(အသိ) စရဏ(အသိနဲ႔ထပ္တူညီေသာအက်င့္) ကို လည္းရခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ကံတရားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို ရခဲ့ပါသည္ဟုဆိုလွ်င္ သာသနာေတာ္အား က်ေနာ္တို႔ဆီအေရာက္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကကုန္ေသာ မေထရ္ျမတ္တို႔ႏွင့္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ေမ့ေနျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ ေလာက၌ ေက်းဇူးကင္းသူဟူ၍မရွိ သူ႔ေက်းဇူးကိုသိျပီး ဆပ္ရမည္သာ။
ထိုေက်းဇူးရွင္တို႔၏ စြြမ္းေဆာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ က်ေနာ္တို႔၏ ေရေျမေပၚ၌ ေထရ၀ါဒသည္ အမွန္တကယ္ခိုင္ခန္႔စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ျပီးဟုဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ အမွန္တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းေသာ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ျပီးျဖစ္ပါမည္။
စင္စစ္ ျမန္မာျပည့္သို႔ ေထရ၀ါဒေရာက္ရွိေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး ကိုးတိုင္းကိုး႒ာန သာသနာျပဳလႊတ္စဥ္ကပင္ ျဖစ္၏။ အေထာက္အထာမခိုင္ေသာ အျဖစ္မ်ားရွိေနေစ ကာမူ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကတည္းက ျမန္မာျပည္သို႕သာသနာေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ဘုရားသမိုင္းမ်ာကဆို၏။
ထိုမွ် ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့ျပီ္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တို႔အမိေျမေပၚရွိ ေထရ၀ါဒသည္ မျပိဳနုိင္ေသာအင္းအားျဖင့္ ရပ္တည္နုိင္ပါျပီေလာ?
ထိုေမးခြန္းကို ေျဖရန္အတြက္ က်ေနာ္တို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမကို ျပန္လည္တူးေဖၚ ရပါလိမ့္မည္။
အမွန္အားျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒဟူသည္ သစၥာ၀ါဒသာျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶကို တနည္းအားျဖင့္ “သိသူ” ဟုဆိုၾက၏။ ဘာကိုသိသနည္းဟုေမးေသာ္ သစၥာတရားကို သိသူျဖစ္ပါ၏။ ေလာက၌ သိစိတ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတိုင္း သည္ သိစရာအာရုံကို သိၾကသည္သာျဖစ္ပါ၏။ သ႔ိုေသာ္ သိပုံျခင္းကားမတူေခ်။ သိသည္ဟူဆိုရာ၌ လည္း ကြဲေသး၏။ မိမိညဏ္အဆင့္ကို မွီ၍ အသိကြဲၾကသည္မွာ ေလာကနိယာမျဖစ္သည္သာ။
သုတမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။ စိႏၱာမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။ ဘ၀နာမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။
ထိုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၊ အႏၶပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမင္အရ လူတြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ကုလားတရုတ္ ရွိ၏။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တြင္ လူကို လူလိုျမင္၏ အရိယာအဆင့္တြင္မူ ရုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရအျဖစ္ ျမင္ သည့္တိုင္ အဆင့္ဆင့္သြား၏။ ျမတ္စြာဘုရားအတြက္မူကား ကိေလသာကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ျပီးျဖစ္၍ ေလာကတစ္ခုလံုးကို သုညတ အျဖစ္သာျမင္ေတာ့၏။
သို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမဓမၼသည္ ဘက္လိုက္မႈအကင္းဆံုးျဖစ္ပါ၏။
ကိေလသာတန္းလန္းနဲ႔ ျပဳစုထားေသာ အယူအေတြးမ်ားတြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို ဘက္လိုက္မႈ ပါသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရမည္သာျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ မဟာၾသ၀ါဒကား။
ဟု လူတိုင္း အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒကို ေလ့လာဘူးသူတိုင္း သိေနျပီးျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ ေထရ၀ါဒကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္ရာတြင္ အဆိုပါတရားကို လက္ကိုင္ျပဳရမည္သာ ျဖစ္သည္။
ေထရ၀ါဒ၏ ပန္းတိုင္သည္ သႏၱိသုချဖစ္၏။ ပန္းတိုင္သို႔သြားရာတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ကိေလသာ မစင္ေသးသည့္ အားေလ်ွာ္စြာ မေကာင္းမႈ၊ ေကာင္းမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္မည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း က်ေနာ္တို႔သည္ မိမိ၏အတၱအား ေရွ႕တန္းမတင္မိေစရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္သင့္ပါ၏။
မေကာင္းမႈကို မလြဲသာ၍ ျပဳလုပ္ရသည့္တိုင္ေအာင္ ေလာက၌ ဓမၼထြန္းကားေရး အတြက္သာ ျဖစ္သင့္ပါ၏။
အမွန္စင္စစ္ ေထရ၀ါဒကို လက္ေတြ႔က်င့္သုံးမည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ မိမိကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ျဖဴသည္ ထက္ ျဖဴေအာင္ သီလျဖင့္္ ေဆးေၾကာရပါမည္။ မိမိစိတ္ကိုလည္း ျဖဴသထက္ျဖဴေအာင္ သမာဓိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘာ၀နာျဖင့္လည္းေကာင္း အထပ္ထပ္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေစရပါမည္။ ထိုသို႔ မဟုတ္ပါက က်ေနာ္တို႔၏ေထရ၀ါဒသည္လည္း က်ေနာ္ တို႔ေျမေပၚမွ လြင့္ပါးလိမ့္မည္။
ဤေနရာ၌ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ သံေ၀ဂရဖြယ္ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရမည့္ စကားတခ်ဳိ႕ကို ထပ္၍ တစ္ခါျပန္ေျပာရပါလွ်င္….
“ေထရ၀ါဒ အုတ္ျမစ္ဟူသည္ ေက်ာက္သားမ်ား၊ သံမ်ား အဂၤေတမ်ားမဟုတ္။
အေဆာက္အအုံဆိုင္ရာ ပစၥည္းဟူသမွ်တို႔သည္ တစ္ခ်ိန္က မည္မွ်ပင္လက္ရာေျမာက္ေစကာမူ
ေနက္ဆံုးတြင္မူ ဘာသာေရးအတြက္ တန္ဖိုးမရွိလွေတာ့ဘဲ ေရွးေဟာင္းသုေတသန အတြက္သာ
အသုံက်ေတာ့၏”
ထိုေၾကာင့္ “ေထရ၀ါဒအုတ္ျမစ္ဟူသည္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာသာျဖစ္၏”
(ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္)
ျဗာသၼဏ၀ါဒနဲ႔တိုက္ခိုက္ရင္း မူလေထရ၀ါဒသည္ မဟာယနသို႔ ကူးခဲ့ရ၏။ ေနာက္ဆံုး မူလပင္မ နယ္ေျမ ျဖစ္ေသာအိႏၵယမွ လြင့္ထြက္ခဲ့ရသည္ကို က်ေနာ္တု႔ိေတြ႕ရ၏၊ ဖတ္ရ၏၊ ထို႔အတူ ၾကားနာခဲ့ရပါ၏။ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း စစ္မွန္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမကိုရခဲ့ပါ၏။ ရခဲ့သည္ဟုဆိုရာ၌
ဒႆနလည္းပါ၏၊ က်င့္စဥ္လည္းပါ၏။ ၀ိဇၨာ(အသိ) စရဏ(အသိနဲ႔ထပ္တူညီေသာအက်င့္) ကို လည္းရခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ကံတရားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို ရခဲ့ပါသည္ဟုဆိုလွ်င္ သာသနာေတာ္အား က်ေနာ္တို႔ဆီအေရာက္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကကုန္ေသာ မေထရ္ျမတ္တို႔ႏွင့္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ေမ့ေနျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ ေလာက၌ ေက်းဇူးကင္းသူဟူ၍မရွိ သူ႔ေက်းဇူးကိုသိျပီး ဆပ္ရမည္သာ။
ထိုေက်းဇူးရွင္တို႔၏ စြြမ္းေဆာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ က်ေနာ္တို႔၏ ေရေျမေပၚ၌ ေထရ၀ါဒသည္ အမွန္တကယ္ခိုင္ခန္႔စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ျပီးဟုဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ အမွန္တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းေသာ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ျပီးျဖစ္ပါမည္။
စင္စစ္ ျမန္မာျပည့္သို႔ ေထရ၀ါဒေရာက္ရွိေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး ကိုးတိုင္းကိုး႒ာန သာသနာျပဳလႊတ္စဥ္ကပင္ ျဖစ္၏။ အေထာက္အထာမခိုင္ေသာ အျဖစ္မ်ားရွိေနေစ ကာမူ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကတည္းက ျမန္မာျပည္သို႕သာသနာေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ဘုရားသမိုင္းမ်ာကဆို၏။
ထိုမွ် ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့ျပီ္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တို႔အမိေျမေပၚရွိ ေထရ၀ါဒသည္ မျပိဳနုိင္ေသာအင္းအားျဖင့္ ရပ္တည္နုိင္ပါျပီေလာ?
ထိုေမးခြန္းကို ေျဖရန္အတြက္ က်ေနာ္တို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမကို ျပန္လည္တူးေဖၚ ရပါလိမ့္မည္။
အမွန္အားျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒဟူသည္ သစၥာ၀ါဒသာျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶကို တနည္းအားျဖင့္ “သိသူ” ဟုဆိုၾက၏။ ဘာကိုသိသနည္းဟုေမးေသာ္ သစၥာတရားကို သိသူျဖစ္ပါ၏။ ေလာက၌ သိစိတ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတိုင္း သည္ သိစရာအာရုံကို သိၾကသည္သာျဖစ္ပါ၏။ သ႔ိုေသာ္ သိပုံျခင္းကားမတူေခ်။ သိသည္ဟူဆိုရာ၌ လည္း ကြဲေသး၏။ မိမိညဏ္အဆင့္ကို မွီ၍ အသိကြဲၾကသည္မွာ ေလာကနိယာမျဖစ္သည္သာ။
သုတမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။ စိႏၱာမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။ ဘ၀နာမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။
ထိုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၊ အႏၶပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမင္အရ လူတြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ကုလားတရုတ္ ရွိ၏။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တြင္ လူကို လူလိုျမင္၏ အရိယာအဆင့္တြင္မူ ရုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရအျဖစ္ ျမင္ သည့္တိုင္ အဆင့္ဆင့္သြား၏။ ျမတ္စြာဘုရားအတြက္မူကား ကိေလသာကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ျပီးျဖစ္၍ ေလာကတစ္ခုလံုးကို သုညတ အျဖစ္သာျမင္ေတာ့၏။
သို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမဓမၼသည္ ဘက္လိုက္မႈအကင္းဆံုးျဖစ္ပါ၏။
ကိေလသာတန္းလန္းနဲ႔ ျပဳစုထားေသာ အယူအေတြးမ်ားတြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို ဘက္လိုက္မႈ ပါသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရမည္သာျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ မဟာၾသ၀ါဒကား။
မေကာင္းမႈေရွာင္
ေကာင္းမႈေဆာင္
ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား
ေကာင္းမႈေဆာင္
ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား
ဟု လူတိုင္း အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒကို ေလ့လာဘူးသူတိုင္း သိေနျပီးျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ ေထရ၀ါဒကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္ရာတြင္ အဆိုပါတရားကို လက္ကိုင္ျပဳရမည္သာ ျဖစ္သည္။
ေထရ၀ါဒ၏ ပန္းတိုင္သည္ သႏၱိသုချဖစ္၏။ ပန္းတိုင္သို႔သြားရာတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ကိေလသာ မစင္ေသးသည့္ အားေလ်ွာ္စြာ မေကာင္းမႈ၊ ေကာင္းမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္မည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း က်ေနာ္တို႔သည္ မိမိ၏အတၱအား ေရွ႕တန္းမတင္မိေစရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္သင့္ပါ၏။
မေကာင္းမႈကို မလြဲသာ၍ ျပဳလုပ္ရသည့္တိုင္ေအာင္ ေလာက၌ ဓမၼထြန္းကားေရး အတြက္သာ ျဖစ္သင့္ပါ၏။
အမွန္စင္စစ္ ေထရ၀ါဒကို လက္ေတြ႔က်င့္သုံးမည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ မိမိကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ျဖဴသည္ ထက္ ျဖဴေအာင္ သီလျဖင့္္ ေဆးေၾကာရပါမည္။ မိမိစိတ္ကိုလည္း ျဖဴသထက္ျဖဴေအာင္ သမာဓိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘာ၀နာျဖင့္လည္းေကာင္း အထပ္ထပ္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေစရပါမည္။ ထိုသို႔ မဟုတ္ပါက က်ေနာ္တို႔၏ေထရ၀ါဒသည္လည္း က်ေနာ္ တို႔ေျမေပၚမွ လြင့္ပါးလိမ့္မည္။
ဤေနရာ၌ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ သံေ၀ဂရဖြယ္ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရမည့္ စကားတခ်ဳိ႕ကို ထပ္၍ တစ္ခါျပန္ေျပာရပါလွ်င္….
“ေထရ၀ါဒ အုတ္ျမစ္ဟူသည္ ေက်ာက္သားမ်ား၊ သံမ်ား အဂၤေတမ်ားမဟုတ္။
အေဆာက္အအုံဆိုင္ရာ ပစၥည္းဟူသမွ်တို႔သည္ တစ္ခ်ိန္က မည္မွ်ပင္လက္ရာေျမာက္ေစကာမူ
ေနက္ဆံုးတြင္မူ ဘာသာေရးအတြက္ တန္ဖိုးမရွိလွေတာ့ဘဲ ေရွးေဟာင္းသုေတသန အတြက္သာ
အသုံက်ေတာ့၏”
ထိုေၾကာင့္ “ေထရ၀ါဒအုတ္ျမစ္ဟူသည္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာသာျဖစ္၏”
(ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္)
Subscribe to:
Posts (Atom)
