ေထရ၀ါဒသို႕ ဦး ခိုက္ျခင္း(၁)

ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးမသာသနာေတာ္သည္ အိႏၵိယ၌ BC ၆ ရာစုမွစခဲ့ၿပီး AD ၁၂ ရစု၌ကြယ္၏။ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ရမည္ဆိုလွ်င္ ပင္ရင္း႒ာန၌ သာသနာေတာ္ဟူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမ သည္ ႏွစ္ေပါင္း(၁၈၀၀)မွ်သာ တည္ခဲ့ျပီးေနာက္၊ ၀ါဒအႏၱရယ္၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ အႏၱရယ္တို႔ေၾကာင့္ မူလေနရာ၌ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရပါ၏။

ျဗာသၼဏ၀ါဒနဲ႔တိုက္ခိုက္ရင္း မူလေထရ၀ါဒသည္ မဟာယနသို႔ ကူးခဲ့ရ၏။ ေနာက္ဆံုး မူလပင္မ နယ္ေျမ ျဖစ္ေသာအိႏၵယမွ လြင့္ထြက္ခဲ့ရသည္ကို က်ေနာ္တု႔ိေတြ႕ရ၏၊ ဖတ္ရ၏၊ ထို႔အတူ ၾကားနာခဲ့ရပါ၏။ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း စစ္မွန္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမကိုရခဲ့ပါ၏။ ရခဲ့သည္ဟုဆိုရာ၌

ဒႆနလည္းပါ၏၊ က်င့္စဥ္လည္းပါ၏။ ၀ိဇၨာ(အသိ) စရဏ(အသိနဲ႔ထပ္တူညီေသာအက်င့္) ကို လည္းရခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ကံတရားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ကို ရခဲ့ပါသည္ဟုဆိုလွ်င္ သာသနာေတာ္အား က်ေနာ္တို႔ဆီအေရာက္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကကုန္ေသာ မေထရ္ျမတ္တို႔ႏွင့္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔၏ ေက်းဇူးတရားကို ေမ့ေနျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ ေလာက၌ ေက်းဇူးကင္းသူဟူ၍မရွိ သူ႔ေက်းဇူးကိုသိျပီး ဆပ္ရမည္သာ။

ထိုေက်းဇူးရွင္တို႔၏ စြြမ္းေဆာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ က်ေနာ္တို႔၏ ေရေျမေပၚ၌ ေထရ၀ါဒသည္ အမွန္တကယ္ခိုင္ခန္႔စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ျပီးဟုဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ အမွန္တကယ္ျငိမ္းခ်မ္းေသာ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ျပီးျဖစ္ပါမည္။
စင္စစ္ ျမန္မာျပည့္သို႔ ေထရ၀ါဒေရာက္ရွိေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး ကိုးတိုင္းကိုး႒ာန သာသနာျပဳလႊတ္စဥ္ကပင္ ျဖစ္၏။ အေထာက္အထာမခိုင္ေသာ အျဖစ္မ်ားရွိေနေစ ကာမူ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကတည္းက ျမန္မာျပည္သို႕သာသနာေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ဘုရားသမိုင္းမ်ာကဆို၏။

ထိုမွ် ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့ျပီ္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တို႔အမိေျမေပၚရွိ ေထရ၀ါဒသည္ မျပိဳနုိင္ေသာအင္းအားျဖင့္ ရပ္တည္နုိင္ပါျပီေလာ?

ထိုေမးခြန္းကို ေျဖရန္အတြက္ က်ေနာ္တို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမကို ျပန္လည္တူးေဖၚ ရပါလိမ့္မည္။
အမွန္အားျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒဟူသည္ သစၥာ၀ါဒသာျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶကို တနည္းအားျဖင့္ “သိသူ” ဟုဆိုၾက၏။ ဘာကိုသိသနည္းဟုေမးေသာ္ သစၥာတရားကို သိသူျဖစ္ပါ၏။ ေလာက၌ သိစိတ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတိုင္း သည္ သိစရာအာရုံကို သိၾကသည္သာျဖစ္ပါ၏။ သ႔ိုေသာ္ သိပုံျခင္းကားမတူေခ်။ သိသည္ဟူဆိုရာ၌ လည္း ကြဲေသး၏။ မိမိညဏ္အဆင့္ကို မွီ၍ အသိကြဲၾကသည္မွာ ေလာကနိယာမျဖစ္သည္သာ။

သုတမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။ စိႏၱာမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။ ဘ၀နာမယညဏ္ျဖင့္လည္း သိ၏။
ထိုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၊ အႏၶပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမင္အရ လူတြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ကုလားတရုတ္ ရွိ၏။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တြင္ လူကို လူလိုျမင္၏ အရိယာအဆင့္တြင္မူ ရုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရအျဖစ္ ျမင္ သည့္တိုင္ အဆင့္ဆင့္သြား၏။ ျမတ္စြာဘုရားအတြက္မူကား ကိေလသာကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ျပီးျဖစ္၍ ေလာကတစ္ခုလံုးကို သုညတ အျဖစ္သာျမင္ေတာ့၏။
သို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမဓမၼသည္ ဘက္လိုက္မႈအကင္းဆံုးျဖစ္ပါ၏။

ကိေလသာတန္းလန္းနဲ႔ ျပဳစုထားေသာ အယူအေတြးမ်ားတြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို ဘက္လိုက္မႈ ပါသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရမည္သာျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ မဟာၾသ၀ါဒကား။

မေကာင္းမႈေရွာင္
ေကာင္းမႈေဆာင္
ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား

ဟု လူတိုင္း အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒကို ေလ့လာဘူးသူတိုင္း သိေနျပီးျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ ေထရ၀ါဒကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္ရာတြင္ အဆိုပါတရားကို လက္ကိုင္ျပဳရမည္သာ ျဖစ္သည္။

ေထရ၀ါဒ၏ ပန္းတိုင္သည္ သႏၱိသုချဖစ္၏။ ပန္းတိုင္သို႔သြားရာတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ကိေလသာ မစင္ေသးသည့္ အားေလ်ွာ္စြာ မေကာင္းမႈ၊ ေကာင္းမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္မည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း က်ေနာ္တို႔သည္ မိမိ၏အတၱအား ေရွ႕တန္းမတင္မိေစရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္သင့္ပါ၏။

မေကာင္းမႈကို မလြဲသာ၍ ျပဳလုပ္ရသည့္တိုင္ေအာင္ ေလာက၌ ဓမၼထြန္းကားေရး အတြက္သာ ျဖစ္သင့္ပါ၏။
အမွန္စင္စစ္ ေထရ၀ါဒကို လက္ေတြ႔က်င့္သုံးမည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ မိမိကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ျဖဴသည္ ထက္ ျဖဴေအာင္ သီလျဖင့္္ ေဆးေၾကာရပါမည္။ မိမိစိတ္ကိုလည္း ျဖဴသထက္ျဖဴေအာင္ သမာဓိျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘာ၀နာျဖင့္လည္းေကာင္း အထပ္ထပ္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေစရပါမည္။ ထိုသို႔ မဟုတ္ပါက က်ေနာ္တို႔၏ေထရ၀ါဒသည္လည္း က်ေနာ္ တို႔ေျမေပၚမွ လြင့္ပါးလိမ့္မည္။
ဤေနရာ၌ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ သံေ၀ဂရဖြယ္ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရမည့္ စကားတခ်ဳိ႕ကို ထပ္၍ တစ္ခါျပန္ေျပာရပါလွ်င္….

“ေထရ၀ါဒ အုတ္ျမစ္ဟူသည္ ေက်ာက္သားမ်ား၊ သံမ်ား အဂၤေတမ်ားမဟုတ္။
အေဆာက္အအုံဆိုင္ရာ ပစၥည္းဟူသမွ်တို႔သည္ တစ္ခ်ိန္က မည္မွ်ပင္လက္ရာေျမာက္ေစကာမူ
ေနက္ဆံုးတြင္မူ ဘာသာေရးအတြက္ တန္ဖိုးမရွိလွေတာ့ဘဲ ေရွးေဟာင္းသုေတသန အတြက္သာ
အသုံက်ေတာ့၏”
ထိုေၾကာင့္ “ေထရ၀ါဒအုတ္ျမစ္ဟူသည္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာသာျဖစ္၏”
(ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္)