ေတြးမိေနတဲ့ အေတြးမ်ား (၃)

တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကအတိတ္ကို ျပန္သြားတယ္ အတိတ္ကိုလည္းမျပန္နဲ႕ အနာဂတ္ကိုလည္း မၾကံနဲ႕ ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္နားမေထာင္ ပစၥဳပန္ကိုပဲတသိထဲသိျပီး ေနနိုင္ေအာင္ က်ေနာ္မလုပ္နိုင္ေသး မေနနိုင္ေသး ေသခ်ာေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္မေနတတ္ေသးပါ ပစၥဳပန္ကိုတည့္တည့္ၾကည္နိုင္တဲ့ သတိကလည္းအရမ္းကိုအားနည္း ေနေသးတယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ စိတ္က ေတာင္ေရာက္လိုက္ ေျမာက္လာလိုက္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္ မေကာင္းမႈကိုၾကံလိုက္ ေကာင္းမႈကိုေတြးလိုက္ ေလနဲ႕
အတိုက္ခံရတဲ့ တိမ္တိုက္လိုပဲ ေလစီမံရာ နာခံေနလိုက္ရတဲ့ ေလလိုက္တိမ္ ေတြလိုပါပဲေလ၊ ေကာင္းကင္က်ယ္တစ္နံတစ္လ်ား ေလထားရာေန ေလေစရာသြား ေလေတြအစားခံေနရတဲ့ ေလလိုက္တိမ္ေလ။

တိမ္ေတြကိုေျပာျပီး တိမ္နဲ႕တူတဲ့စိတ္ ကိေလသာခိုင္းရာ လိုက္ျပီးေတာ့လုပ္ အဟုတ္ထင္ျပီးေန မာန္ေတြတက္ျပီးေန သံေ၀ဂဆိုတာ ေရာင္ျပီးေတာင္မလာ အိုနာေသစကား အနားလာမေျပာနဲ႕ ငါကအသက္တစ္ေထာင္ ရွည္မဲ့လူလို႕ထင္မွတ္မိေနတံုးပါ။

က်ေနာ္ငယ္တံုးကေပါ့ က်ေနာ့္လက္ဦးဆရာ ဦးလွေ႒းနဲ႕ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦဇာဂရ ကိုအဖူးေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမိန္႕တာကို ရင္ထဲေရာက္ေအာင္မွတ္ခဲ့တယ္ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ အေနာက္မွာက်ေနာ္ အျမဲပါခဲ့ရတယ္ ဘယ္သြားသြားေပါ့ေလ ေျပာလက္စ စကားကိုျပန္ေကာက္ ရရင္ေတာ့..အဲလိုဖူးေနတံုးမွာပဲ..

“ ဒကာၾကီးတို႕ေရ အခုက၀ိမုတၱိေခာတ္ဆိုေပမဲ့ ကာလကပ်က္ခ်ိန္၊ အခါပ်က္ခ်ိန္ေပါ့ကြယ္၊တကယ္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာက ေခတ္ေရာအခါပါေကာင္းမွဟ၊ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားၾကီးက အရမ္းကိုပ်ံ႕ႏွံ႕လာေနတယ္၊ ဒါကိုတခ်ဳိ႕က ေသနည္းသင္တန္းတရား လို႕အမည္တပ္ေနၾကတယ္၊ဒါ တျခမ္းပဲရွိေသးတယ္ တကယ္က ၀ိပႆနာတရားေတာ္ ဟာ ေနနည္းကိုပါ သင္ေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ ေနနည္းကို အရင္သင္ ေနနည္းတတ္မွ ေသနည္းတတ္မယ္ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး ေနလို႕ေတာင္မတတ္တဲ့ လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွေသလို႕မတတ္ဘူး’

ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ့္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ က်ေနာ္ဟာေနတတ္ေအာင္အရင္ အားထုတ္ခဲ့ရတာပါ ျဖစ္သလိုေန ျဖစ္သလိုစားရင္ေတာ့ ေသခ်ာတာက ျဖစ္သလိုေသသြားမွာပါ ဥပမာက်ေနာ္ျမင္တာေလးေတြ ေျပာမယ္ တရားစခန္းေတြ ရိပ္သာေတြ ၀င္ၾကတယ္ တခ်ဳိ႕မ်ားနာမယ္ၾကီးတဲ့ဆရာေတာ္ေတြ ဖြင့္တဲ့တရားစခန္း တိုင္းကို အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ခံျပီးသြား ျပန္လာေတာ့ ထးုံစံအတိုင္း မေျပာင္းလဲဘူး။ ေမာ္ေနတံုး ေပ်ာ္ေနတံုး ျပီးေတာ့ ေလာဘဒီေရေတြ တက္ေနတံုး ေလ၊ ဲေလာကဒဏ္ လို႕ေျပာရမဲ့ ေလာကဓံက အလွည့္က် ကံနိမ့္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဘုန္းမီးေနလ မေတာက္နိုင္တဲ့အခ်ိန္ ေတြေရာက္လာေတာ့ ငိုခ်င္းရွည္ၾကီးေတြ ေသာကပန္းေတြကို ေခါင္းမွာပန္ျပီးေနယုံ တင္မက အရပ္ခ်ျပျပီး အရူးတစ္ပိုင္းျဖစ္လာခဲ့ၾကတာေတြကိုေတြ႔ရဖန္ မ်ားလာေတာ့ ေနနည္းဟာ အေရးပိုၾကီးလာတယ္လို႕ သိျမင္လာတယ္။ ဒီလိုေနနည္းအေၾကာင္းေတြးေနမိရင္းက ဆရာေန ၀င္းျမင့္ရဲ႕ ေအးေအးလူလူအေတြးမ်ားထဲက ဘၾကီးညိဳကို သတိရလာတယ္ ။

ဘၾကီးညိဳက ေရကိုပဲအိမ္လုပ္ေနရတယ္ ေရနဲ႕တက္နဲ႕ ေလာကကိုျဖတ္ကူးရသူဆိုေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဘ၀လုပ္ေနရသူေပါ့။ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ဖို႕ အခ်ိန္ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘ၀ထဲမွာပဲ တရားရွာရတယ္။ ဆိုပါေတာ့ က်ဳပ္တို႕ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ အခါမလပ္ ၀ိရိယကို စိုက္ထုတ္ျပီး က်က္စားသြားလာ ေနရသလိုပဲ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာ အခါမလပ္သင့္တင့္တဲ့ႏွလုံးသြင္းမႈ ေယာနိေသာမနသီကာယ ရွိၾကရတယ္။ ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ ေရရဲ႕သဘာ၀အေျခေန ေကာင္းမေကာင္းကို သိရသလိုပဲ၊ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာလည္း ေကာင္းမေကာင္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ခြဲျခားသိရတယ္၊ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ ေလွထဲမွာ အခြင့္မရွိတဲ့အရာ မကိုင္မထိေစရ သလိုပဲ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့အကုသိုလ္စိတ္ကို မထိကိုင္ေစရဘူး။ ကာမ၀ိတက္၊ဗ်ာပါဒ၀ိတက္၊ ၀ိဟိ ံသ၀ိတက္စတဲ့ အကုသိုလ္ အၾကံစည္က ကင္းၾကရတယ္။

အခုက်ေနာ္ျပန္ေျပာျပတာ ဘၾကီးညိဳရဲ႕အေတြး ဆရာေန၀င္းျမင့္ရဲ႕စာပါ၊ က်ေနာ္တို႕ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနတယ္ ဘာနဲ႕ျဖတ္သန္းေနလဲ ယုတ္စြာဆံုး ပိုက္ဆံအေပး အယူတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ကိုယ္က အသစ္ကေလးပဲလိုခ်င္ျပီး သူမ်ားၾကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ ေနတဲ့ဟာကိုပဲ ေပးခ်င္ၾကတာေလ၊ အတၱသတ္တဲ့ေနရာ တရားစခန္းရိပ္သာ သြားတာေတာင္မွပဲ ငါကေယာဂီေဟာင္း သူကအသစ္ ဒီေတာ့ငါေျပာတာ သူကနာခံရမယ္တဲ့၊ ေတြ႔ဖူးတာေလးေျပာရဦးမယ္ လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေပါ့ေလ ေစ်းၾကီးထဲလူလည္ေခါင္မွာ အေမကသမီးကို ပါးရိုက္ျပီး ဆံုးမတာ ေကာင္မေလးခမ်ာ ရွက္လြန္းလို႕ အိမ္ျပန္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသဖို႕ ၾကိဳးစားတာ ကံေကာင္းျပီး လူမိလို႕ တရားခ်ျပီး အရွက္ေျဖရတယ္ ဆံုမရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့’ ညဏ္စဥ္မနာရေသးခင္ တရားစခန္းက ထြက္လာလို႔တဲ့ဗ်ာ” ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။

တကယ္ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးက တရားအားထုတ္ျပီးတဲ့ ေယာဂီမ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္ဖို႕ ေစတနာနဲ႕ နားလည္ပါေစဆိုျပီး ေဟာျပတဲ့တရားကို ညဏ္စဥ္မနာရလို႕ ဂုဏ္ပ်က္သိကၡာက် ရတယ္လို႕ ထင္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း က်ေနာ္မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း သကၠယဒိ႒ိကို အရင္ျဖဳတ္ပါ ဆိုတဲ့ အတန္တန္ဆံုးမေနတဲ့ ၾကားထဲက “ က်ဳပ္တို႕မိုးကုတ္နည္း ဥပနိႆယကမွ ၀ိပႆနာအစစ္၊(………) နည္းက ၀ိပႆနာအတု ဆိုတဲ့ေဟာေျပာခ်က္ေတြက စျပီး ျပႆနာတက္လာေတာ့ က်ေနာ္ဥပသကာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္မွာ စကားစစ္ခင္းျပီး ျပႆနာျငိမ္းခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ဒီဆရာေတြလည္း အခုထိတရားျပေနတံုးဆိုေပမဲ့ စကားေျပာေရာ တရားေဟာပါဆင္ျခင္ေနပါျပီ၊။

အဲလိုျဖစ္ရတာက ေနထိုင္ေျပာဆိုမတတ္မႈက တရားခံပါ၊ တကယ့္ကို ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုျပန္ေတြးတဲ့အခါ မိမိကိုယ္ကိုနိမ့္ခ်ျပီး စဥ္းစားဖို႕အရမ္းလိုပါ၊ ဘာမွမဟုတ္ေသးတဲ့ သူေတြမို႕လို႕လဲ အခုခ်ိန္ထိသံသရာေၾကာမွာ ေမွ်ာမဆံုးျဖစ္ေနတာပါ၊

ဘာမွမဟုတ္ေသးမွန္း သိလာရင္္တျခားသူေတြကို ေလးစားလာလိမ့္မယ္ သူတို႕အတြက္ေတြးေပးလာလိမ့္မယ္ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီးဆံုး ဆံုးမခဲ့ဘူးသလိုေပါ့ “ ေနရာမက်တာကို ေနရာက်တယ္လို႕ ထင္ေနရင္မွားျပီတဲ့ဗ်ာ”

ေနနည္းေတြကိုဘုရားအစရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေတြသင္ျပခဲ့တယ္ သိျပီးတတ္ျပီးသားေတြပါ လိုက္ျပီးက်င့္ၾကဖို႕လိုတယ္ ဘဘဦေရႊေအာင္က တိုင္းျပည္ကိုေျပာတယ္ လူေတြကိုေျပာတယ္ “တစ္စ တစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာင္ေႏွင္း ဆက္တိုင္းေကာင္း၏” ဆိုတဲ့ေနည္းပါ။

က်ေနာ္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ အဆိုေတာ္ ကိုမြန္းေအာင္က ေျပာတယ္ “ အတၱျဖဳတ္ၾက..အို…အတၱျဖဳတ္ၾက” တဲ့ေလ။


ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ

ဥပသကာ

ေတြးမိေနတဲ့အေတြးမ်ား (၂ )

က်ေနာ္ ေတြးမိေနတာက စားတဲ့အေၾကာင္း အစားေသာက္အေၾကာင္းပါ။ မစားသင့္ စားသင့္တဲ့ အစားစာေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ တခ်ဳိ႔က အစာကို အဟာရအျဖစ္စားတယ္၊ တခ်ဳိ႔က မ်က္ရည္ကို အစာအျဖစ္ စားတယ္၊ တခ်ဳိ႔က အေသြးအသားကို စားတယ္၊ ရာဇင္၀င္ေတြ ပုံျပင္ေတြထဲမွာ၊ ဘီလူးဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက အေသြးသားကိုစားျပီး ေနထိုင္ ရွင္သန္ ေနၾကေၾကာင္းကို ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ လူတိုင္း ဘီလူးကို ေၾကာက္တယ္။ မျမင္ဖူးပဲနဲ႔ကို ေၾကာက္တာေလ။ အေသြးအသား စားခံရမွာ စိုးလို႕ေလ။

“ဒုန္း” ကနဲ႔ အသံၾကားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသံၾကားရာဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္မိတယ္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ရတဲ့ အလုပ္သမားအုပ္စုဘက္မွာ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘာျဖစ္လဲ လွမ္းေမးေတာ့…။

‘ ဒီမွာ ေပတိုးနယ္..ေျခဖမိုးေပၚ ဆီေပပါဖိလို႔ပါ အစ္ကို” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္၊ က်ေနာ့္ရင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားျပီး လူအုပ္ထဲ ကပ်ာကယာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ေပတိုးေျခဖမိုးက ကားအၾကိတ္ခံရတဲ့ ဖားတစ္ေကာင္လို ျပားခ်ပ္ေနျပီ။ အရိုးေတြ ေၾကသြားမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ေတာ့၊ ေဆးရုံပိုဖို႕ျပင္ရသည္။ ေနာင့္ေႏွးေနလို႕ မရ။ က်ေနာ္္တို႔ ဆီမွာ ေဆးရုံမွာရွိတဲ့၊ အေရးေပၚလူနာတင္ကားက၊ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ အေရးေပၚ အျမဲလိုလို သြားေနၾကတာမို႕ ဖုန္းဆက္လည္း မထူးမွန္းသိေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေရးၾကီးေသာ လူနာေတြ တင္ရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ နီးရာ တကၠဆီတစ္စီးကိုေခၚျပီး ေဆးရုံသြာၾကရတယ္ဗ်။

အဲလိုသြားဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ၊ ပါဆယ္ထုတ္တဲ့ ႒ါနမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေပးတိုးအစ္မ မ၀င္းေရာက္လာေတာ့ သူပါ လိုက္မယ္ဆိုျပီး ကားေပၚတက္ရတယ္၊ သူေမာင္ေလးကိုၾကည့္ျပီး ခမ်ာငိုေနတာကို က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ေသာ္လည္း မ်က္လံုးကန္း သူမဟုတ္ေတာ့ ျမင္ေနရတယ္။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အမေလး တေနတဲ့ ေပတိုးရဲ႕ အသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ သက္ျပင္းခိုးကိုခ်ရင္း ၊က်ေနာ္နဲ႕ အတူ ေပးတိုးတို႔ အုပ္စုထဲက ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ပါ ေဆးရုံလိုက္ၾကတယ္။

ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ သက္ဆို္င္ရာ တာ၀န္က်ေတြကို အက်ဳိးေၾကာင္း ေျပာေနရတာက မိႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အေရးေပၚအခန္းမွာရွိတဲ့ လူနာကုတင္ေပၚက ေပတိုးေျခေထာက္က ေသြးမတတိတ္နိုင္ေသး။ ဒါကထုံးစံလိုျဖစ္ေနျပီေလ၊၊ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္အလိုက္တသိ ခိုင္းလိုက္တဲ့ ေမာင္လြင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္၀ယ္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ငမန္းဘူးအခ်ဳိရည္ တစ္ဒါဇင္၊

“ကဲညီေရ ဆရာမေတြအခန္းထဲ ပို႔လိုက္ေနာ္” ၾကားေအာင္ တမင္ေျပာရေသးတယ္။ တာ၀န္က်ေတြက ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႕ပါ။ ေမးလက္စရပ္သြားေတာ့ ေပတိုးကို အာရုံပိုစိုက္လာၾကတယ္၊ မ၀င္းက ငိုေနတာကလြဲျပီး ဘာမွမေျပာတတ္။ မေျပာတတ္တာလား၊ မေျပာခ်င္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္ေသခ်ာမသိ။ အဲလိုေတြးေနမိတံုးမွာပဲ ခါးၾကားခ်ိတ္ထားတဲ့၊ ခိုင္းဖုန္းက ျမည္လာျပန္ေတာ့၊ ဘာမ်ားခိုင္းမလဲဆိုတဲ့ အသံကိုနားေထာင္ဖို႕ ဖုန္းကိုကိုင္ရျပန္တယ္၊။ ဆက္လာသူက သူေ႒းေတာ့မဟုတ္။ မန္ေနဂ်ာ။ ဆက္ရတဲ့အေၾကာင္းက ကိစၥျပီးရင္အျမန္ျပန္လာဖို႕။ ဒီမွာ လုပ္လက္စေတြျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ က်ေနာ္မျပန္နိုင္ေသး။ ေျခေထာက္အေျခေန ေမးရဦးမယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ျပန္လြတ္ေတာ့ မ၀င္းက က်န္ရစ္ေနမယ္ လို႔ေျပာျပီး သူ႕ေမာင္ေလးအနားမွာ ျပဳစုဖို႕ ေစာင့္ေနတယ္၊၊ အဲလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီက အေျဖရတယ္။ အရိုးေၾကသြားတယ္ဗ်..အဲဒါစတီးရိုးေတြ အစားသြင္းရမယ္တဲ့။ ေသဟဲ့နႏၵိယ လို႕ မေျပာခ်င္ပါ။ ေသဟဲ့ေပတိုး လို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္ေလ။ မ၀င္းဆီက အသံထြက ္ငိုလာမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ့ က်ေနာ္နားမခ်ေတာ့ပါ၊..ဒီလိုနဲ႕….။

ညေနဘက္ေတြ လုပ္အားခရွင္းေတာ့၊ လုပ္အားခရွင္းေပးရတဲ့၊ ေငြကိုင္မမ ထြက္လာျပီး

ေပတိုး

ၾကည္ေအာင္၊

ေမာင္လြင္

စံေငြ

မ၀င္း

တို႕ကို လုပ္အားခ ( ) နာရီစာ ျဖတ္တယ္ တဲ့ေလ။

က်ေနာ့္ နာမည္ေတာ့ မပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေခၚလိုက္တယ္ အဲဒီေငြကိုင္မမကို။ ဒီလူေတြက ငါနဲ႕ ဆးရုံသြားတ ဲ့လူေတြဟ ဘာလို႕ အဲလိုလုပ္ရတာလဲ လို႔ေမးေတာ့၊ က်မ မသိဘူး အစ္ကို မန္ေနဂ်ာ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ အစ္ကိုေရ…၊ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မန္ေနဂ်ာကို သြားေတြးျပီးေျပာရတယ္။ သူ႕အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့၊ ဖုန္းေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ေမးဆတ္ျပျပီး ထိုင္ဖို႔ ျပေတာ့ သူ႕ေရွ႕ထိုင္လိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္က ေငြျဖတ္တဲ့ကိစၥ ေျပာေတာ့၊ ဒါက စည္းကမ္းအရပါဗ်ာ၊ ညီေလးလည္းသိပါတယ္၊ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေရရွည္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္မွာေပါ့။ ညီေလးကို မျဖတ္ဘူးေလ၊ ညီေလးက သူေ႒းကိုယ္တိုင္က ခန္႔ထားေတာ့ က်ေနာ္မျဖတ္ဘူးေလ၊ ေနာ္ လာဗ်ာ ေသာက္ၾကရေအာင္ ဆိုျပီး စာေရးမ တစ္ေယာက္ ယူလာေပးတဲ့ အေအးဗူေတြကို လွမ္းေပးေတာ့ က်ေနာ္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မခ်ဳိပဲ ငံေနတဲ့၊ မူလအေရာင္ေပ်ာက္ျပီး နီေနတဲ့ အရာမ်ားလို႕ျမင္ေနတယ္၊

မန္ေနဂ်ာဆီက လွမ္းထြက္ေတာ့ အနီးနားမွာေရးထားတဲ့၊ အလုပ္သမား စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ဖတ္ေနမိတယ္ဗ်၊

အလုပ္တစ္ရက္ ပ်က္လွ်င္..လခထဲမွ က်ပ္တစ္ေသာင္းႏွတ္မည္။
တစ္နာရီပ်က္လွ်င္ က်ပ္( ) ဘယ္ေလာက္ႏွတ္မည္

အစခ်ီတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရရလွ်င္၊ ဘယ္လိုေထာင္ပံ့မည္မပါ။

ဒီစည္းကမ္းေတြကို ၾကိဳက္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ေနတဲ့ဗ်ာ။ အဲလို ေငးေနမိတံုးမွာပဲ လင့္ခရိုဇာအနက္ေရာင္တစ္စီး အလုပ္၀င္းထဲ ေမာင္း၀င္လာျပီး က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့နား ရပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာတာက ေဟ့ေကာင္ၾကီး.. ငါနဲ႕တူညစာ..စားျပီးမွျပန္၊ ဒီေန႕ငါတို႕…….ဟိုတယ္မွာ ဒင္နာရွိတယ္၊ မင္းလိုက္ခဲ့တဲ့ေလ။

က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ..ေပတိုးကိုျမင္တယ္၊ မ၀င္းကိုျမင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ တဲသာသာအိမ္ထဲက မိသားစုေတြျမင္တယ္။ ညစာစားမွ ဒီအေၾကာင္း ေျပာရမွာေလ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့၊ က်ေနာ္စားတဲ့အစာဟာ…။

ဪ..သူေ႒းက၊ က်ေနာ့္နဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါေလ။.

ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ

ဥပႆကာ

ေတြးမိေနတဲ့ အေတြးမ်ား (၁)

ဘသာေရးကို ဘာျဖစ္လို႕ေဇာင္းေေပးျပီး ေရးလဲလို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးလာေတာ့ က်ေနာ္အေျဖရ ခက္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္က ဘာသာေရးကို စိတ္၀င္စားတာလား အမွန္တရားကို သိခ်င္တာ လားလို႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးဖူး ပါတယ္၊ က်ေနာ္က အမွန္ကိုသိခ်င္သူ၊ သစၥာတရားကို သိခ်င္သူ၊ ေလာကသစၥာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နိဗၺာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳနိုင္ေသာ ေလာကုတၱရာ သစၥာမဂ္ပညာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သိခ်င္သူ။ ဒီေတာ့ တတ္နိုင္သမွ် ရွာတယ္၊ လက္လွမ္းမီနိုင္သေလာက္ ရွာေနတယ္။ တရားဆိုတာ က်င့္မွရတယ္ လို႔ဆံုးမခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ ေန႕စဥ္ဘ၀ထဲကေန သစၥာရွာပါ၊ လို႕ ဆရာေတာ္မ်ား ဆံုးမခဲ့တာ ကိုေတြးမိတယ္။ မလြယ္ပါ..က်ေနာ့္ အဖို႕ ခက္သည္။ က်ေနာ္ ေနတတ္၊စားတတ္၊ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေနပါသည္။ ေသတတ္ဖို႕..အင္း ေသတတ္ဖို႕က အမ်ားၾကီး လိုေသးသည္ဟုထင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ေနတတ္၊ စားတတ္၊ ေျပာတတ္ေအာင္ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ေနရဆဲ၊ သင္ယူေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ မစားတတ္လွ်င္ ဘာစားစား အဆိပ္။ မေျပာတတ္လွ်င္.. အကုသိုလ္၊ မေနတတ္ လွ်င္ေတာ့..ေသတတ္ဖို႔ မလြယ္၊ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းေတြအဆံုးအမ ေမးခြန္း က ရင္ထဲေရာက္လာတယ္၊ ေနတတ္ရဲ႕ လား၊စားတတ္ရဲ႕ လား၊ ေျပာတတ္ရဲ႕ လား၊ ဆိုတာ က်ေနာ္အခ်ိန္အၾကာၾကီး၊ ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးျပီးစဥ္းစား ေနတတ္ေတာ့၊ အခု ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသည္၊၊ ေနနည္း စားနည္း ေျပာနည္း ေနာက္ေတာ့ ေသ နည္း.. မလြယ္ တကယ္မလြယ္ဟုဆိုခ်င္၏၊။ ေမးစရာက ရွိလာျပန္သည္၊ ေနတာစားတာက ဟုတ္ပါျပီ။ မတတ္ရင္ အကုသိုလ္ဆိုတာ၊ တရားစကားေျပာလည္း အကုသိုလ္လား ဆိုျပီး ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ေမးတာခံရ ဖူးတယ္ ေလ၊ ဟုတ္ပါတယ္ တရာစကား ကိုေတာင္မွ ဗုဒၶမတညဴ ဘုရားအလိုေတာ္က်မဟုတ္ရင္ အကုသိုလ္ပါ၊ ဘယ္သူမွ ဘုရားစကားကို ကိုယ္လိုရာေတြးျပီးဖြင့္ဆိုခြင့္မရွိပါဘူး ဘုရားအလိုေတာ္က်မက် ကိုပဲၾကည့္ရမွာပါ။ က်ေနာ္တို႕က ဘုရားအလိုေတာ္က်မက် ဘယ္လိုသိနိုင္မလဲ..ဆိုေတာ့ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ျမန္မာျပန္မ်ားနဲ႕ ညိွပါ လို႕ ပဲေျပာရမွာပါ။ ဒီၾကားထဲ လာေသးတာက “ ငါတို႕ကို စာေတြ႔လာမေျပာနဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔” တရားပဲ လာေျပာဆိုတာကို နားထဲမဆံ့ေအာင္ ၾကားလာရတယ္။ ဖတ္လာရတယ္။ တရားေတာ္ပရိယတၳိကို မ်က္ကြယ္ျပဳလိုေသာ သေဘာ မ်ဳိးျဖင့္ကား မေျပာေကာင္းေသာ စကားဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။
ပရိယတၳိသည္ သာသနာေတာ္၏ မူလေရေသာက္ျမစ္ဟု ဆိုခဲ့ပါလွ်က္ စာမလို ဟုေျပာေသာ စကားသည္ ဘုရားစကားေတာ္ကို ပယ္ေသာစကားျဖစ္သည္။ သာသနာသုံးရပ္ ဟုဆိုပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ခုကိုမွ်ပယ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ထိုပရိယတၳိကို ဆရာတင္ကာ အလုပ္ခြင္၀င္ရပါသည္။ ပဋိပတ္ အလုပ္ခြင္မွ ပဋိေ၀ဓ တည္း ဟူေသာ အသီးအပြင့္ကို ရရွိခံစား ရနိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ မိမိလုပ္ေသာ အလုပ္၊ အက်င့္ျမတ္သည္ ပရိယတၳိစာနဲ႕ အံေခ်ာ္လြဲေနပါမူ စာကားမမွား မိမိမွားသည္ဟုသာဆုံး ျဖတ္ရပါမည္။
ပဋိပတ္ဋိအလုပ္ခြင္ထဲ အလြန္အသုံးတည့္ေသာ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး၏ အဆံုးအမကို ၾကားဖူး၊ နာဖူးသူမ်ား ရွိျပီးေသာ္လည္း ျပန္အမွတ္ရမိေအာင္ ေျပာရျပန္ေသာ္ “ငါတို႕တရားက ေလာဘကင္းေၾကာင္း ေဒါသကင္းေၾကာင္း ေမာဟကင္းေၾကာင္းတရားပါ၊ ဒီတရားက တနာရီလုပ္ တစ္နာရီ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကင္းရမယ္၊ လုပ္ေလ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ၾကီးေလဆိုရင္ ဒီတရားမွားေနျပီ” လို႕ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။

မည္သူ႕ကိုမွ် ေစာ္ကားလိုေသာဆႏၵ မရွိဘဲ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးခဲ့သည့္ ေသာတပန္ ဆိုသူ အေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္…“ငါ့ကိုဆရာေတာ္က အရိယာျဖစ္ျပီလို႕ ေျပာလိုက္ တယ္ ဒီေတာ့ ငါအပါယ္လြတ္ျပီ..ငါ့ဘာသာငါ ေဘာလုးံပြဲပဲေလာင္းေလာင္း ႏြားပြဲပဲေလာင္းေလာင္း ဘယ္သူမွ လာမေျပာနဲ႕ ငါ့မွာ အပါယ္ဇာတိမရွိေတာ့ ဘူး” ဆိုေသာ ႏြားပြဲေသာတပန္မ်ဳိးလည္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို မည္သူမွ် တရားေဟာ မရေတာ့ပါ။ သူကပဲ လူတကာကို တရားအားထုတ္ရန္ တိုက္တြန္း ေနပါေတာ့သည္။ ဘယ္သူ မွားသနည္း၊ ဘယ္သူ မွန္သနည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ ထပ္ အရိယာဆိုျပီး လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနေသာ သူမ်ား အေၾကာင္းေရးရလွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္စာ မကရနိုင္သည္။ မိမိသႏၱန္ ေလာဘ ေဒါသ၊ ေမာဟ မည္မွ်ကင္းေၾကာင္း ကို မိမိသာလွ်င္အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ကို ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ဖို႕ လိုသည္။ ႏွိမ့္ခ်စဥ္စားတတ္ဖို႕ လိုပါသည္။

စစ္မွန္ေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္သည္ တစ္ခုတည္းေသာ ဘ၀ျငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္အျဖစ္ ျမတ္နိုး ယုံၾကည္မိသျဖင့္ က်ေနာ္စြမ္း သမွ် ဘာသာေရး အေၾကာင္းမ်ားကိုေရးရျခင္း ဟု ၀န္ခံစကားဆိုရင္း……..။

ဥပသကာ

ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။