ေ၀မွ်ၾကည့္ျခင္း

အစတုန္းက “သူ” ကိုက်ေနာ္မသိ။ သူ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလး စသိရတာက ဆရာျမသန္းတင့္၏ က်ေနာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၱဳမ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္မွာျဖစ္မလားပဲ။ အဲဒီကတည္းက သူက
က်ေနာ့္ရင္ထဲ မသိမသာ ခိုး၀င္ျပီး ေနခ့ဲတာေလ။ အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္ေတာင့္တလာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ အေၾကာင္းကိုဆက္ျပီးစုံစမ္းေနဆဲ မွာပဲ ဆရာမလိခရဲ႕ ျမန္မာ၀တၳဳအညြန္းအတြဲ(၂) မွာ
သူ..ကိုက်ေနာ္ထပ္ေတြ႔ရတယ္..အညြန္းဆိုေတာ့လည္း အညြန္းေလာက္ေပါ့ေလ။ ဖတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္ေနရျပန္တယ္၊ ခက္တာက ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္က က်ေနာ့္စံျဖစ္လာျပီ။ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္ကိုက်ေနာ္ေတြ႔ခ်င္လာျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္ကို ေတြ႔မယ့္ အစား က်ေနာ္ေရႊလင္းယုန္ကိုေတြ႔ရတယ္။ သူလိုလူမွာ ေတြ႔ရေတာ့ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္ နဲ႕ေရႊလင္းယုန္ဟာ
အတူတူပဲလို႕ခံစားမိေပမဲ့ က်ေနာ္မေမ့ သူ ကိုမေမ့၊ နရသိန္မွာေနစဥ္ ကိုသိမ္းစိုး ေျပာျပလို႕ ဆရာၾကီးအေၾကာင္း ဆရာမၾကီးအေၾကာင္း သိရေပမဲ့ အခုလိုမခံစားမိ။ ေလးစားယုံသာ။
ဆရာမၾကီေရးတဲ့ သူလိုလူကို အၾကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္မိတယ္။ အားတိုင္းမဟုတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ အနီးဆုံးမွာထားျပီးေနမိတယ္ ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတယ္ က်ေနာ္ သူ ကိုမေတြ႔ေသးပါ။
နယ္က စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေျပာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ သူကိုက်ေနာ္သတင္းစြင့္ေနတယ္၊
ႏွစ္ေထာင္ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ မွာ သူ ထြက္လာတယ္ဆိုတာ ၾကားရေပမဲ့ က်ေနာ္က
ေတာထဲေတာင္ထဲ ဆရာေတာ္နဲ႕ အတူ အက်င့္ခြင္ထဲေရာက္ေနေတာ့ သူကိုက်ေနာ္မရလိုက္။ 2000 ျပည့္ႏွစ္ဟာ က်ေနာ့္ အတြက္ဘာသာေရးွႏွစ္လို႕ေျပာလို႕ရေအာင္အထိ က်ေနာ္ ဘာသာေရးကိုပဲ ေဇာက္ခ်လုပ္ေနမိတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ၊ ဒီလိုနဲ႕ သူ အေၾကာင္းကို ေမ့သလိုလိုျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္စ တစ္စ
စြန္႕၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာင္ေႏွင္းဆက္တိုင္းေကာင္း၏ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႕ ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္ရဲ႕စာေတြ အရွိန္ဟုန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္ရင္ကမီးက ပိုလင္းလာတယ္ သူ ကို မေတြ႔ေတြ႕ေအာင္ ရွာေတာ့မယ္ ဆိုျပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွန္သမွ်၀င္ျပီး ေမးရင္း ျမန္းရင္းနဲ႕ ဘ၀သစ္စာေပက သူငယ္ခ်င္းက ဒီစာအုပ္ကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ဆိုးျပီးေပးလာေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသားကိုဘီယာတစ္၀ တိုက္ခ်င္ပါေသာ္လည္း လကၡဏာရွားပါေနတဲ့အခါမို႕ လက္ဘက္ရည္ပဲ တိုက္လိုက္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္ဗ်။

ဟုတ္..သူ.. ကို က်ေနာ္လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ရပါျပီ၊ အိမ္ျပန္တဲ့ေျခလွမ္းေတြကေပါ့ေနတယ္။ အိမ္ကိုက်ေနာ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ကယ္ကိုပုံမွန္ေမာင္းရင္း ပါးစပ္ကေတာ့ ေမတၱာသုတ္ကို ရြတ္ေနမိတယ္။ အက်င့္ပါေနတာကိုး၊ စိတ္ကေတာ့ စာအုပ္မွာပါ..အိမ္က်ရင္ေတာ့ဖတ္ရပီေပါ့၊ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္နဲ႕
စကားေျပာရပီဆိုေတာ့ ၀မ္းသာေနလိုက္တာ။

အိမ္က်ေတာ့..စာမဖတ္ေသးခင္..အေမ့ကိုဘာလုပ္ကူရမလဲေမးျပီး..မရွိဘူးသားေရ ဆိုတာနဲ႕ က်ေနာ္အိမ္ေပၚတက္ စာအုပ္ေတြျဖဴေနတဲ့ေနတဲ့ က်ေနာ့္ အိပ္ရာဆီေရာက္ျပီးေနာက္ သူကိုစဖတ္တယ္ဗ်ာ။

စီစဥ္သူ ဦးသိမ္းစိုးဆိုတာနဲ႕ ဗိုလ္က်င္ကို လွမ္းျမင္သတိရမိပါေသး။ ခင္ခဲ့ၾကရတာကိုး…စာကအဖြင့္ကတည္းက အႏွစ္နဲ႕စာ အေဆြနဲ႕ခင္ပြန္းကို ေရြးခိုင္းထားတဲ့ အေၾကာ့ရဲ႕ဖခင္ၾကီးရဲ႕အမွာကိုက ေတြးစရာေတြရလာတယ္ဗ်ာ၊
ဆရာၾကီးက စာနိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အေဆြနဲ႕ခင္ပြန္းကိုခြဲေရးလိုက္ေတာ့မွ အေဆြခင္ပြန္းတို႕ရဲ႕ေလးနက္မႈကို က်ေနာ္သတိထားမိတယ္ဗ်ာ။

ဦးဘိုးကူး ကို၀င္ကယ္ရင္း မ်က္နာအမာရြတ္နဲ႕ေျခေထာ့က်ဳိးဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ကိုသိရေတာ့အားက်တယ္၊ သူေ႒းဘဇံက ေမာင္သန္းေလးကို တရိစာၧန္တစ္ေကာင္လို ရိုက္နက္ႏွိပ္စက္ေနေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတဲ့စိတ္နဲ႕ ေမာင္သန္းကိုေခၚျပီး
ေဆးခန္းေခၚျပီး ေဆးကုေပးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္မွာ မတရားတာကို မတရားဘူးလို႕ မေျပာေပမဲ့ အလုပ္နဲ႕သက္ေသျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကိုဖတ္ရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရွက္မိျပန္တယ္၊

အဲလိုပဲ သုံးဆယ္မွာ မေနနိုင္ေတာ့လို႕ ျမို႕ကအထြက္ကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာထြန္းေ၀နဲ႕ေတြ႔ျပီး အိမ္ေခၚေတာ့ မလိုက္ရဲ သူတစ္ပါးကိုယ့္ေၾကာင့္တာ၀န္ပိုမွာ စိုးလြန္းတာကို ဖတ္ရျပန္ေတာ့လည္း
ဦးခ်စ္ေမာင္ၾကီး သူငယ္ခ်င္းေတြအသံၾကားရင္ နိုးမွာစိုးလို႕ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ ုန္႔စားတာကိုသတိရလာမိတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ လဲ့လဲ့ေရာက္လာျပီး သူ႕ေကာင္းေၾကာင္းေတြေပၚကုနု္မွာစိုးလို႕ေဒါက္တာထြန္းေ၀အိမ္ကအထြက္
ကားဂိတ္မွာ တစ္က်ပ္တည္း က်န္တဲ့ပိုက္ဆံကိုေတာင္မွ ကားသမားေတြနဲ႕ ေအးတူပူအမွ်
ေ၀မွ်စားေသာက္ျပီး သုံးမတ္ဖိုးပဲကားစီးတဲ့ အခြင့္အေရးမယူတတ္တဲ့စိတ္ကိုဖတ္ရေတာ့
ငါတို႕နဲ႕မ်ားကြာပါ့လို႕ေတြးမိျပန္တယ္။ ကိုသက္ထြန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ထရိုက္ခ်င္တယ္။ ရိုက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးမဲ့လုပ္ခဲ့တာကိုးဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေက်ာင္းဆက္မတက္နိင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားမွာ ကိုျမင့္ေမာင္သာစရိတ္မေထာက္ရင္ ဆရာ၀န္အနံ႔ေတာင္ ၀ေအာင္ရွဴရမွာမဟုတ္ဘူး ဒါကိုေတာင္မွ အေၾကာ့ကို စည္းကမ္းေဖါက္ျပီးရေအာင္ယူခဲ့တာ ေက်းဇူးမဲ့တာေပါ့။ ဒါလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ဘာမွမေျပာ၊ ကိုယ္ေကာင္းတာလုပ္တာကို လူအသိမခံခ်င္တာက ဦးခ်စ္ေမာင္နဲ႕တူျပန္ေလေရာ။ ဂ်ပန္ေခတ္တေလွ်က္လုံး ကိုယ့္ေငြနဲ႕ကိုယ္ တိုင္းျပည္အတြက္အလုပ္ေတြ ေန႔မနားညမနားလုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနရာမယူဘဲ ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ခဲ့သလိုေနနိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း သူရဲေကာင္းေတြဗမာျပည္မွာ
အမ်ားၾကီးထပ္ေပၚလာေစခ်င္တယ္ဗ်ာ

မင့္ကဘာေကာင္မို႕ စာအုပ္ကိုေ၀ဖန္ရဲရတာလဲေမးၾကရင္ က်ေနာ္မေ၀ဖန္ပါ။ အဲလိုလုပ္ဖို႕ အရည္ခ်င္းမရွိေသးပါ စာအုပ္ကိုဖတ္ျပီက်ေနာ္ခံစားရသမွ်ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လို႕ေရးလိုက္တာပါ
က်ေနာ္ဟာစာဖတ္သူသက္သက္ပါ စာအုပ္ေကာင္းတယ္ထင္ရင္ျပန္ေျပာျပဖို႕၀န္မေလးသူပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အခုကအစက်ေနာ္ဖတ္မိခဲ့တဲ့စာအုပ္အေၾကာင္း၊ဘေလာ့့ အေၾကာင္းေလးေတြကို
ဆက္လက္ေ၀မွ်ခံစားပါရေစဗ်ာ။


ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ

ဥပသကာ

မီးေရာင္ကို ေရႊေတာင္မွတ္ပါလို႕

က်ေနာ္တို႕ငယ္တုံးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရမ္းဂြက်ျပီး ေပါင္းရသင္းရ အင္မတန္ခက္တဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္၊ အလုပ္ကေတာ့ ပန္းပုထုတဲ့ဆရာၾကီး၊ ဆရာၾကီးဆိုမွတကယ့္ဆရာၾကီးဗ်၊ သူ႕လက္ရာေတြကိုတနိုင္ငံလုံးသိပါတယ္ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲရွိတဲ့ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ပဲ၊ ေျပာရဦးမယ္ ဒီတုံးက က်ေနာ္က အေတာ္ငယ္ေသးတယ္ဗ်၊ အဲဒီ အဖိုးထူးခိုင္အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ၀ိုင္းျပီးသူမ်ားကစားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ျပီးလည္းေျပးနိုင္လြားနိုင္မဟုတ္ေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္ အားက်တဲ့စိတ္နဲ႕ေပါ့ေလ၊ အဲလိုၾကည့္ေနတုံးမွာပဲ၊ မာစတာဂ်စ္ေတြေပါ့ဗ်ာ သုံးေလးစင္းေလာက္ တန္းစီျပီး အိမ္ေရွ႕မွာထိုးဆိုက္၊ ေနာက္ကပါလာတဲ့စစ္ကား ေပၚက စစ္သားေတြကခုန္ခ်လာျပီးေနရာယူေနလိုက္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႕လည္းဘုမသိ ဘမသိ ကစားတာအကုန္နားေနျပီး ဒီအျဖစ္ပ်က္ကိုလွမ္းၾကည့္၊ အေဆာ့မက္လြန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေမာင္သစ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ေျပလြားေနတာရပ္ျပီး ဒါကိုလွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြကလည္း ထြက္ၾကည့္ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့၊ အဖိုးထူးခိုင္ရဲ႕ သားသမီးေတြဆို မ်က္နာေတြပ်က္ျပီး ေျခလက္ေတြေအးကုန္တယ္ဆိုပဲ ဒါကေနာက္ျပန္ေျပာျပလို႕သိရတာေလ၊ အဲလိုစစ္သားေတြေနရာယူျပီးေတာ့မွ ျမိဳ႕နယ္ေကာင္စီဆိုလား ဘာဆိုလား ကားေပၚကဆင္းျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးကိုေတြ႔ခ်င္လို႕ပါခင္ဗ်၊ ဗိုလ္မႈဳးတစ္ေယာက္လည္းပါေသးတယ္ဗ်၊ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ထဲ၀င္ေနတာ က်ေနာ္က အိမ္ေရွ႕အစြန္းထိုင္ေနေတာ့ျမင္ေနေသးတယ္၊ အဖိုးကေတာ့ ဘာကိုမွသိပုံမရ သိလည္းဂရုစိုက္မဲ့သူမဟုတ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးတယ္ ဆရာၾကီးတဲ့ …. ဘာမွမၾကားသလိုလုပ္ေနျပီး အေတာ္ၾကာမွ၊

‘ မင္းဘယ္လိုလူလဲကြ..ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ လူမႈေရးနားမလည္ဘူးလား၊စာမတတ္ဘူးလား” အဲလိုေမးေနလိုက္တာ စုံေနတာပဲ၊ သားသမီးေတြဆို ေသးလူူးမတတ္ေၾကာက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ အေဖ့ကိုလည္းျပန္မေျပာရဲ ေျပာလည္းမရမွန္းသိေနၾကတာကိုး။ ဒါနဲကေကာင္စီဥကၠ႒ေဘးမွာပါလာတဲ့ ဗိုလိမႈဳးက ၾကား၀င္ေျပာရေတာ့တယ္၊ ‘ ဒီလိုပါ အဘ ပါတီဥကၠ႒ၾကီးက ရန္ကုန္ခဏၾကြဖို႕ အဘကိုဖိတ္ခိုင္းလိုက္လို႕က်ေနာ္တို႕လာတာပါခင္ဗ်” လို႕ေျပာေတာ့။

ျပန္ေျဖလိုက္ပုံေလးက သင္းပါ့ဗ်ာ

“ ေအး..အခုငါအလုပ္လုပ္ေနတယ္ ၊မအားေသးဘူး၊ အားမွလိုက္မယ္”

ဒါနဲ႕ လာေခၚသူေတြလည္း ဟုတ္ကဲ့ပါ လို႕ေျပာရင္းေစာင့္ေနလိုက္ရတာ၊ သိပ္မေစာင့္ရပါဘူးေလ၊ ပါတီဥကၠ႒ၾကီးအမိန္႕ဆိုေတာ့ ေလးေန႕ေလးည ေလာက္ပါပဲ၊ ဒါနဲ႕ လိုက္ေတာ့လည္း တန္ဆာဗလာေတြေကာက္ထည့္၊အ၀တ္ႏွစ္စုံေလာက္ထည့္ျပီး၊ သားကိုအေဖၚေခၚျပီးထလိုက္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ

အဲလို အင္မတန္ဂြၾကျပီး အေၾကာက္အလန္႕နည္းတဲ့ ပညာရွင္အဖိုးအို ၾကီးက ဘာေျပာတတ္လဲဆိုေတာ့၊ ငါတို႕ေခတ္က မီးကိုမီးမွန္းသိတယ္ ေရႊကိုေရႊမွန္းသိတယ္ မင္းတို႕ေခတ္က်ေတာ့ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္မွတ္ေနၾကတာပဲ…မီးမွန္းမသိ ေရႊမွန္းမသိေကာင္ေတြဆိုျပီးေတာ့။

က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီဆရာၾကီးရဲ႕စကားက အခုေခတ္ေလပိုမွန္လာေလပဲ က်ေနာ္တို႕ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္ထင္ေနရတာပါ့ အတုအေယာင္ေတြၾကားမွာ နစ္မြန္းသာယာရင္း ျပီးေတာ့ ပကာသနနဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို က်ားကုတ္က်ားခဲတြယ္ဖက္ထားရင္း နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရွင္သန္မႈေတြကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေစခဲ့တယ္။

သာသနာေတာ္ အေရးမွာလည္း ဓမၼထက္ ဂုဏ္ကေရွ႕ေဆာင္လာတယ္၊ ဓမၼကိုမျမင္ေတာ့ ဘြဲ႕မရေသာသံဃာေတာ္မ်ား ၾကည္ညိဳသူနည္းလာတာေတြ႔ရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ၀ိနည္းသိကၡာထက္ ဘြဲ႕ကိုအေလးေပးလြန္းတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္မိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္း၊ အဓိက နဲ႕သာမညကို က်ေနာ္တို႕ေရႊးတတ္ေနျပီလို႕ထင္မိခဲ့တဲ့အမွားကိုေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာျပန္ျပီးေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ေသခ်ာတာပဲေလ၊ ။

လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သီလသိကၡာထက္ ပကာသနသိကၡာေတြက ပိုျပီးလြမ္းမိုးလာတယ္ အေနာက္က စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို ပိုျပီးရွာေဖြလာတဲ့အခ်ိန္ မွာ က်ေနာ္တို႕အေရွ႕က ရုပ္ကိုတြယ္ဖက္ဆုပ္ကိုင္ျပီး က်ားကုတ္က်ားခဲ ရွင္သန္ေနတယ္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာတရားစံကို Globalization ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုအလြဲသုံးစားလုပ္ရင္း ေပၚတင္ၾကီးခ်ဳိးေဖါက္လာၾကတယ္ ၊ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ထိုင္မသိမ္း၀တ္ျပီး ေခါင္းဘီးပတ္ၾကီးနဲ႕ျပန္ေနရမယ္လို႕ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ရွိတဲ့က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားတတ္ေစခ်င္တယ္ေလ၊

က်ေနာ့္အေနနဲ႕ ကမာၻၾကီးရြာဆန္လာတာကို သေဘာက်တယ္ အသားေရာင္ခြဲျခားတာေတြ လူမိ်ဳိးေရးခြဲျခားတာေတြ ပေပ်ာက္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြအျပည့္အ၀နဲ႕ လူကိုလူလိုျမင္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေနနိုင္မယ္ေမွ်ာ္လင့္မိေပမဲ့၊ က်ေနာ္တို႕လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းက အင္မတန္မွေခ်ာက္တြန္းေကာက္က်စ္ၾကတဲ့ရင္ဖြင့္သံေတြကို က်ေနာ္ ၾကားသိျမင္ရျပန္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရတာ၀န္ခံပါတယ္၊ အင္မတန္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္လွပါတယ္လို႕ သတင္းေမြးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕လူမ်ဳိးရဲ႕ ပင္ကယ္ိုစိတ္ေတြက ေနလာႏွင္းေပ်ာက္ဆိုသလို ဂလိုဘယ္နဲ႕အတူေပ်ာက္ကြယ္သြားရမွာလား?။

တျဖည္းျဖည္း ျခင္း ေအာက္တန္းက်လာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ကင္ဆာလိုပ်ံံ႕ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အတတ္ပညာ နည္းပညာေတြနဲ႕ အတူ မေကာင္းဆိုး၀ါး မူးယစ္ေဆးေတြကလည္းပ်ံ႔ေနတယ္
ဘယ္ကေနအဲေလာက္ပ်ံ႔ေနလဲ? ဘိန္းနဲ႕ အဖ်က္ဆီးခံရတဲ့တရုပ္ျပည္ မွာ ျပန္လည္း ျပဳျပင္ေရးေတြ မနည္း ျပန္လုပ္လိုက္ရတယ္၊ အခု က်ေနာ္တို႕ခေလးေတြၾကားမွာ အလားတူ မူးယစ္ေဆးေတြပလူပ်ံေနတယ္၊။

ပန္းေကာင္းေတြအညြန္႔မက်ဳိးေစခ်င္ပါ၊ အရက္ဆိုင္ေတြ အရမ္းေပါလာတာဟာ ေကာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္ပါ
အသက္မျပည့္ အရြယ္မေရာက္တဲ့ ခေလးေတြကို ေဆးလိပ္၊ အရက္စတာေတြ၀ယ္ခိုင္းေနတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာကိုေတာင္ နားလည္းေအာင္ မနည္းေျပာရမဲ့အေျခေနရွိေနတယ္။

မီးေရာင္ကိုေတာ့ ေရႊေတာင္မမွတ္ေစခ်င္ပါ၊

ဒါေပမဲ့ အခု က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြက မီးေရာင္ကို တကယ္ေရႊေတာင္မွတ္ေနရတဲ့ဘ၀ဆိုတာကို ၀န္ခံစကားဆိုရင္း။

ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ