လေရာင္နဲ႕ေမတၱာ

လရိပ္ကေက်ာင္းထဲ ျဖာဆင္းေနတယ္၊ လေရာင္ အလင္းတန္းေတြၾကားမွာ ၊ႏွင္းအမႈံေလးေတြ ကိုက်ေနာ္ေတြ႔ရေတာ့စိုက္ၾကည့္ျပီး၊..ေအာ္..ေအးခ်မ္းလိုက္တာလို႕ေတြးေနမိတယ္၊ပတ္၀န္း က်င္ကေတာ့တိတ္ဆိတ္္ျငိမ္သက္လို႕၊တခ်က္ခ်က္ေအာ္တတ္တဲ့ညဥ့္ငွက္ေတြအသံမွတပါးတ ျခားမရွိ၊လူေတာထဲမွာေတြ႔ရေလ့ ရွိတဲ့ ဆူညံတဲ့ဂီတသံ၊မူးရစ္ရည္ေ၀ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အလွ၊ အနားျဖတ္ေလွ်ာက္စဥ္၊ရတတ္တဲ့ အေမြးနံ႕သာနဲ႕ေပါင္းစပ္ျပီးထြက္လာတတ္တဲ့ ကိုယ္သင္းန႔ံ ေတြမရွိ၊ မရယ္ခ်င္ရယ္ခ်င္ နဲ႕ဟန္ေဆာင္ျပီးရယ္ေနၾကတဲ့ မာယာသံေတြမရွိ၊ မလုပ္ခ်င္ပဲအတင္းဇြတ္လုပ္ေနရတဲ့ႏွလံုးသားမဲ့အလုပ္သမားမရွိ၊ငါက..ဘာေကာင္ကြဆိုတဲ့ အာဏာျပသူမရွိ၊စိန္သံမရွိေငြသံမဲ့ဇုံ၊ျငိမး္ခ်မ္းေရးဇုံေပါ့ေလ၊ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးျငိမ္းခ်မ္းရာဇုံတစ္ခုပါေလ၊ခပ္လွမ္းလွမ္းေက်ာင္းေဆာင္ တစ္ခု ထဲကထြကလ္ာေနတဲ့၊ ပရိတ္ေမတၱာအသံလိွဳင္းက၊ က်ေန္ာ့ နားစည္မွတဆင့္ ရင္ထဲေရာက္လာတယ္၊တကယ့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး သံစဥ္တစ္ခုက ေလာကထဲျဖတ္ထြက္လာတယ္၊ နာရီကိုက္ ကာရံအလိုက္၊ အျပစ္ဆိုဘြယ္မရွိ၊ေဒါသကင္းတဲ့ ျမတ္ဘုရား၏နုတ္ထြက္ေတာ္မဟာပရိတ္ကိုသားေတာ္အရွင္သူျမတ္ကပူေဇာ္ေပါျပီေကာ၊ရႊတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနတဲ့သူရဲ႕ အတြင္းသ႑န္က၊ ေမတၱာ အလင္းေတြျဖန္႔က်က္လို႕ေလ၊

မေႏွးမျမန္မွန္ရြတ္ ေနတဲ့ ေမတၱာ ပရိတ္ေတာ္ကို၊ က်ေနာ္ လည္းစိတ္ထဲမွလိုက္ပါ ရႊတ္ဆိုပူေဇာ္ ေနမိရင္း ေမတၱာ အလင္း ကို ျဖန္႔က်င့္ေနမိတယ္ ၊ ဘယ္ ေလာက္ ပဲ ပူပင္ ေသာက ဗ်ာပါဒေတြ ရင္ထဲ ကိန္းေနပါေစ ေမတၱာ ဘ၀နာ ကိုေသခ်ာစြာ ပြားၾကည့္ ပါ ကတေန႔တျခား အပူျငိမ္း လာတာ ကိုေတြ႔ရ ပါ့ မယ္ ၊ေငြေၾကးဥစၥာ မျပည့္စုံပါေသာ္လည္း ရင္ထဲ ကိန္းတဲ့ေမတၱာေၾကာင့္ အပူျငိမ္းစြာေနရ ပါ လိမ့္မယ္ ေလ၊

တစ္ခ်ိန္တံုးကငယ္ဆရာေတာ္ဦဇာဂရဆံုးမခဲ့တဲ့စကားကိုနားထဲျပန္လည္ၾကားေရာင္လာမိတယ္ က်ေနာ္နဲ႕ဆရာေတာ္က လျပည့္လကြယ္ေန႔တိုင္း မနက္အာရုံဆြမ္းကို သစ္သီမ်ဳိးစုံ ပန္းေပါင္းစုံနဲ႕သမုတ္သိမ္ထဲပူေဇာ္ေလ့ရွိပါတယ္၊က်ေနာ္ကဆြမ္းပြဲေတြျပင္ေပးရင္းဆရာေတာ္က ေနရာတက်ရွိမရွိ ၾကည့္ျပီး သိမ္ထဲရွိေသာ မဟာျမတ္မုနိ ပံုတူကိုယ္စားေတာ္ေၾကးဘုရား ၾကီးကို မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ ဆက္ ကပ္ေလ့ ရွိတယ္၊ အလဲလို လျပည့္ ေန႔အာရု႔မတက္ခင္ ကတည္း က သိမ္ထဲမွာပဲဆရာေတာ္ သီတင္းသုံးေလ့ရွိတာ မို႕ က်ေနာ္ လဲဆရာေတာ္နဲ႕အတူေနထိုင္ ၀တ္ျဖည့္ ခြင့္ရခဲ့ သလို အဆံုးအမ ေတြအမ်ားၾကီးရခဲ့တာ ပါ၊

မွတ္မွတ္ရရ သီတင္းကၽႊတ္ လျပည့္ေန႔ည ေပါ့ေလ၊ သိမ္ေတာ္ၾကီးဆီက အဘိဓမၼာ ခုႏွစ္ က်မ္း လံုး ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲက လြင့္ ထြက္လာတဲ့ တရားသံကို နာေနမိတယ္၊ ျပီးေတာ့ သိမ္အျပင္ဖက္က လရိပ္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္ ၊တိုက္တိုက္ေတြပ်ံျပီး လ ၀န္းနား ခ်ည္း ကပ္ေနေပမဲ့ မဖုံးနိုင္၊ လမိုက္ညမွာ လင္း အားေကာင္းတဲ့ၾကယ္ေလးေတြ မလင္းနိုင္၊ လ၀န္းၾကီးရွိေနတာကိုး၊ ျမတ္စြာ ဘုရား နတ္ျပည္က လူ႕ျပည္ကို ဆင္းတဲ့ေန႕၊ ေရာင္ျခည္ ေျခာက္သြယ္နဲ႕ဘုန္းေရာင္ညဏ္ေရာင္ .. တုဘက္ ကင္းတဲ့က်က္သေရနဲ႕ျပည့္စုံေနတဲ့ည ေတာက္ပ မႈအား လံုးရဲ႕ အရွင္သခင္..လို႔ေတြးရင္းရြတ္ဆိုမိတာက။

ဒိ၀ါတပတိ အာဒိေစၥာ..
ရတိၱမာဘာတိစႏၵိမာ
သႏၷေဒၶါခတၱိေရာ တပတိ
စ်ာယီတပတိျဗဟၼေဏာ
အထ သဗၺမေဟာရတၱိ ံ
ဗုေဒၶါတပတိ ေတဇသာ။

ဆိုတဲ့ ဘုရားရွိခိုး ကို ေလးေလးနက္ နက္ ရႊတ္ေနဆဲမွာပဲ၊ က်ေနာ္ရန႔ံ တစ္ခုရ လိုက္တယ္ ၊သင္းသင္းေလးနဲ႕ေမႊးတဲ့ရနံ႔၊ဂိုရာမဟုတ္၊ ရွယ္နယ္မဟုတ္၊သနပ္ခါးေမႊးသလို မ်ဳိး လည္း မဟုတ္ ျပန္၊ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ ေတာ့ မွ ဆရာေတာ္ ေရာက္ ေနမွန္းသိတယ္၊ ဘုရားအာရုံျပဳေန လားေမးေတာ့ ေခါင္း ညိတ္ရင္း တင္ ပါ့ လို႕ ေျဖတယ္၊သိမ္ထဲ၀င္ ၾကမယ္ ေျပာေတာ့ေနက္ ေတာ္ ပါး က လိုက္ ေနရင္း ပဲ သရဏ ဂုံကိုပြားေနမိတယ္။

သိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ သီတင္းသုံးတဲ့ အိပ္ရာေပၚဆရာေတာ္ လဲေနတံုး က်ေနာ္ ၀တ္ ျဖည့္ ခြင့္ရတယ္၊

“ လ ေရာင္က ေအးတယ္ ၊ အဲလို ပဲသူေတာ္ ေကာင္းေတြရဲ႕ အရိပ္ ကပိုေအးတယ္၊ဒီထက္ပိုျပီး၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အရိပ္ က ပိုေအးတာ ဘာေၾကာင့္ လဲသိ လား’

လို႔ေမးေတာ့ က်ေနာ္ မေျဖနိုင္၊ ေမတၱာရိပ္ ေၾကာင့္ မွတ္ ထားေနာ္ ၊လူျဖစ္ေစ၊နတ္ျဖစ္ေစ ေမတၱာကို သာ ပြားေနပါ ဒီပတ္၀န္းက်င္၊ဒီၤအရိပ္ လည္းေရာက္ေရာ တခါးတည္းေအးခ်မ္း သြားသလို ကို ခံစားရေတာ့တာ ပဲကြာ.. လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္၊ တကယ့္သူေတာ္ေကာင္းေတြေရွ႕ေရာက္ရင္ အမွန္တကယ္ ေအး ခ်မ္းသြားရတယ္၊ အ၀တ္သူေတာ္ ေကာင္းလား၊ အစားသူေတာ္ေကာင္း လား၊တကယ့္သူေတာ္ ေကာင္း လားဆိုတာ ကို၊သူ႔ေရွ႔ေ၇ာက္ရင္ ကိုယ္ ဘယ္ ေလာက္ ေအးျငိမ္းသြား လဲဆို တာနဲ႕တိုင္းၾကည့္ရတယ္ လို႕ ဆက္ျပီးမိန္႔တာ ကို ခံရျပန္တယ္ ေလ။

အခု ပစၥပၸန္ မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးရွိတဲ့ေတာရေက်ာင္း ဆီေရာက္ ေနတယ္ ေျပးထြက္ သြားတဲ့ အတိတ္ကို ျပန္ျပီးေတာ့ လိုက္ ဖမ္း ပစၥဳပၸန္မွာေန ခိုင္းရတာ တခါတေလ မီးခဲကို ကိုင္မိတဲေ့ေမ်ာက္ လို ပဲ ခုန္ဆြခုန္ဆြ၊ ဟိုေျပဒီေျပး ေတာ္ ေတာ္ ကို မလြယ္ ပါ လားေနာ္၊ ေတာရေက်ာင္းထဲက က်ေနာ့္ စိတ္ က လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ႏွစ္ ဆယ္ ကို ျပန္ ေျပးလိုက္တာ ခဏေလး မွ ခဏေလး အေတြးနဲ႕ အတူ သ႑န္န ပညတ္ လို႕ေခၚတဲ့ အရိပ္ ေတြထင္ လာ၊ ကိုယ္က ပါ လိုက္ပါစးီေမွ်ာ၊ တသက္လံုးသြား လဲ မကုန္နိုင္တဲ့ အေတြး၈နိုင္ၾကီးပါ လား လို႕ေတြးမိျပန္တယ္၊ ေျပာတာက ဆံုး လို႕ရေသးတယ္၊ေတြးတာက ေတာ္ ေတာ္ ေကာင္းဗ်၊အေရွ႕ကိုေျပး လိုက္ ၊ အေနာက္ကိုျပန္လိုက္၊ အထက္တက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႕ေလ…သတိအားနည္းေသာက်ေနာ့္အတြက္၊ အေတြးသည္ အလုပ္ အတြက္ အၾကီးဆံုးေဘး ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ၊

သတိက ကိုယ့္ဆီျပန္ေရာက္ ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမတၱာ ပရိတ္ အသံတိတ္ေနပါျပီေလ၊၊ ရင္ထဲကေမတၱာ လိွဳင္းကေတာ့ပ်႕ံလြင့္ေနပါဦးမည္၊

က်ေနာ့္ လို အေတးြမ်ားျပီး သတိမနိုင္တဲ့ လူအတြက္ သမာဓိကိုျခည္ ဖို႕က ေမတၱာကမၼ႒န္းက
အေကာင္းဆံုးပါ လို႕က်ေနာ္ ယုံတယ္ ေလ၊ အေတြးကထြက္သြားပညတ္ရိပ္ ေတြက ေပၚလာ၊အဲ လိုေပၚေနဆဲတခါတည္းေမတၱာပြား လိုက္၊ေရာက္ရက္မခတ္္႔နိုင္ေတာ့ ပါ ဘူးဒီစိတ္
ဟုတ္ျပီ ေမးစရာက ေသဆံုးျပီးသြားတဲ့ပိုဂၢိဳလ္ေတြအာရုံထဲ ထင္ လာရင္ေတာ့ အမွ်ေ၀ပါ ၊ ေတာေတာင္ ေတြ၊ အိမ္ေတြ စတဲ့သက္မဲံေတြထင္ လာရင္ သက္ဆိုင္ရာ အေစာင့္ေရွာက္ ေတြ နတ္ေတြ ကို မွန္းျပီးပို႕ သိပ္မၾကာခင္ စိတ္ေလး ေအးျငိမ္း လာတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ မူလကမၼ႒န္းကို ျပန္သြား ပိုျပီးထင္ထင္ရွားရွားသိရလိမ့္မယ္ေလ၊။

ပညတ္ကိုအာရုံတင္ျပီး ပြားရတဲံေမတၱာကမၼ႒န္းကိုေတာ့ ျဖစ္ ေအာင္ပြားၾကည့္ေစခ်င္တယ္၊ က်ေနာ္ဆရာတစ္ဦးေျပာခဲ့ ဘူးတယ္ ဗ်၊

ေလာကီမွာ အားအၾကီးဆံုးက ေမတၱာ၊ ေလာကုတၱရာမွာ အားအၾကီးဆံုးက ၀ိပႆနာ

တဲ့ေလ၊ ေမတတာပရိတ္သံစဲျပီမို႕ က်ေနာ္ လည္း အိပ္ရာ၀င္ဖို႕ ဆရာေတ္ၾကီး သီတငး္သုံးတဲ့ ေက်ာင္း ကို လွမ္း ျပီး ၀င္ ခဲ့တယ္ေလ၊ရင္ထဲမွာေတာ့ျငိမ္းခ်မ္းလို႕ေလ။

ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ