ေတြးမိေနတဲ့အေတြးမ်ား (၂ )

က်ေနာ္ ေတြးမိေနတာက စားတဲ့အေၾကာင္း အစားေသာက္အေၾကာင္းပါ။ မစားသင့္ စားသင့္တဲ့ အစားစာေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ တခ်ဳိ႔က အစာကို အဟာရအျဖစ္စားတယ္၊ တခ်ဳိ႔က မ်က္ရည္ကို အစာအျဖစ္ စားတယ္၊ တခ်ဳိ႔က အေသြးအသားကို စားတယ္၊ ရာဇင္၀င္ေတြ ပုံျပင္ေတြထဲမွာ၊ ဘီလူးဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက အေသြးသားကိုစားျပီး ေနထိုင္ ရွင္သန္ ေနၾကေၾကာင္းကို ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ လူတိုင္း ဘီလူးကို ေၾကာက္တယ္။ မျမင္ဖူးပဲနဲ႔ကို ေၾကာက္တာေလ။ အေသြးအသား စားခံရမွာ စိုးလို႕ေလ။

“ဒုန္း” ကနဲ႔ အသံၾကားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသံၾကားရာဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္မိတယ္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ရတဲ့ အလုပ္သမားအုပ္စုဘက္မွာ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘာျဖစ္လဲ လွမ္းေမးေတာ့…။

‘ ဒီမွာ ေပတိုးနယ္..ေျခဖမိုးေပၚ ဆီေပပါဖိလို႔ပါ အစ္ကို” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္၊ က်ေနာ့္ရင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားျပီး လူအုပ္ထဲ ကပ်ာကယာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ေပတိုးေျခဖမိုးက ကားအၾကိတ္ခံရတဲ့ ဖားတစ္ေကာင္လို ျပားခ်ပ္ေနျပီ။ အရိုးေတြ ေၾကသြားမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ေတာ့၊ ေဆးရုံပိုဖို႕ျပင္ရသည္။ ေနာင့္ေႏွးေနလို႕ မရ။ က်ေနာ္္တို႔ ဆီမွာ ေဆးရုံမွာရွိတဲ့၊ အေရးေပၚလူနာတင္ကားက၊ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ အေရးေပၚ အျမဲလိုလို သြားေနၾကတာမို႕ ဖုန္းဆက္လည္း မထူးမွန္းသိေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေရးၾကီးေသာ လူနာေတြ တင္ရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ နီးရာ တကၠဆီတစ္စီးကိုေခၚျပီး ေဆးရုံသြာၾကရတယ္ဗ်။

အဲလိုသြားဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ၊ ပါဆယ္ထုတ္တဲ့ ႒ါနမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေပးတိုးအစ္မ မ၀င္းေရာက္လာေတာ့ သူပါ လိုက္မယ္ဆိုျပီး ကားေပၚတက္ရတယ္၊ သူေမာင္ေလးကိုၾကည့္ျပီး ခမ်ာငိုေနတာကို က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ေသာ္လည္း မ်က္လံုးကန္း သူမဟုတ္ေတာ့ ျမင္ေနရတယ္။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အမေလး တေနတဲ့ ေပတိုးရဲ႕ အသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ သက္ျပင္းခိုးကိုခ်ရင္း ၊က်ေနာ္နဲ႕ အတူ ေပးတိုးတို႔ အုပ္စုထဲက ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ပါ ေဆးရုံလိုက္ၾကတယ္။

ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ သက္ဆို္င္ရာ တာ၀န္က်ေတြကို အက်ဳိးေၾကာင္း ေျပာေနရတာက မိႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အေရးေပၚအခန္းမွာရွိတဲ့ လူနာကုတင္ေပၚက ေပတိုးေျခေထာက္က ေသြးမတတိတ္နိုင္ေသး။ ဒါကထုံးစံလိုျဖစ္ေနျပီေလ၊၊ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္အလိုက္တသိ ခိုင္းလိုက္တဲ့ ေမာင္လြင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္၀ယ္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ငမန္းဘူးအခ်ဳိရည္ တစ္ဒါဇင္၊

“ကဲညီေရ ဆရာမေတြအခန္းထဲ ပို႔လိုက္ေနာ္” ၾကားေအာင္ တမင္ေျပာရေသးတယ္။ တာ၀န္က်ေတြက ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႕ပါ။ ေမးလက္စရပ္သြားေတာ့ ေပတိုးကို အာရုံပိုစိုက္လာၾကတယ္၊ မ၀င္းက ငိုေနတာကလြဲျပီး ဘာမွမေျပာတတ္။ မေျပာတတ္တာလား၊ မေျပာခ်င္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္ေသခ်ာမသိ။ အဲလိုေတြးေနမိတံုးမွာပဲ ခါးၾကားခ်ိတ္ထားတဲ့၊ ခိုင္းဖုန္းက ျမည္လာျပန္ေတာ့၊ ဘာမ်ားခိုင္းမလဲဆိုတဲ့ အသံကိုနားေထာင္ဖို႕ ဖုန္းကိုကိုင္ရျပန္တယ္၊။ ဆက္လာသူက သူေ႒းေတာ့မဟုတ္။ မန္ေနဂ်ာ။ ဆက္ရတဲ့အေၾကာင္းက ကိစၥျပီးရင္အျမန္ျပန္လာဖို႕။ ဒီမွာ လုပ္လက္စေတြျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ က်ေနာ္မျပန္နိုင္ေသး။ ေျခေထာက္အေျခေန ေမးရဦးမယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ျပန္လြတ္ေတာ့ မ၀င္းက က်န္ရစ္ေနမယ္ လို႔ေျပာျပီး သူ႕ေမာင္ေလးအနားမွာ ျပဳစုဖို႕ ေစာင့္ေနတယ္၊၊ အဲလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီက အေျဖရတယ္။ အရိုးေၾကသြားတယ္ဗ်..အဲဒါစတီးရိုးေတြ အစားသြင္းရမယ္တဲ့။ ေသဟဲ့နႏၵိယ လို႕ မေျပာခ်င္ပါ။ ေသဟဲ့ေပတိုး လို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္ေလ။ မ၀င္းဆီက အသံထြက ္ငိုလာမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ့ က်ေနာ္နားမခ်ေတာ့ပါ၊..ဒီလိုနဲ႕….။

ညေနဘက္ေတြ လုပ္အားခရွင္းေတာ့၊ လုပ္အားခရွင္းေပးရတဲ့၊ ေငြကိုင္မမ ထြက္လာျပီး

ေပတိုး

ၾကည္ေအာင္၊

ေမာင္လြင္

စံေငြ

မ၀င္း

တို႕ကို လုပ္အားခ ( ) နာရီစာ ျဖတ္တယ္ တဲ့ေလ။

က်ေနာ့္ နာမည္ေတာ့ မပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေခၚလိုက္တယ္ အဲဒီေငြကိုင္မမကို။ ဒီလူေတြက ငါနဲ႕ ဆးရုံသြားတ ဲ့လူေတြဟ ဘာလို႕ အဲလိုလုပ္ရတာလဲ လို႔ေမးေတာ့၊ က်မ မသိဘူး အစ္ကို မန္ေနဂ်ာ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ အစ္ကိုေရ…၊ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မန္ေနဂ်ာကို သြားေတြးျပီးေျပာရတယ္။ သူ႕အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့၊ ဖုန္းေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ေမးဆတ္ျပျပီး ထိုင္ဖို႔ ျပေတာ့ သူ႕ေရွ႕ထိုင္လိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္က ေငြျဖတ္တဲ့ကိစၥ ေျပာေတာ့၊ ဒါက စည္းကမ္းအရပါဗ်ာ၊ ညီေလးလည္းသိပါတယ္၊ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေရရွည္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္မွာေပါ့။ ညီေလးကို မျဖတ္ဘူးေလ၊ ညီေလးက သူေ႒းကိုယ္တိုင္က ခန္႔ထားေတာ့ က်ေနာ္မျဖတ္ဘူးေလ၊ ေနာ္ လာဗ်ာ ေသာက္ၾကရေအာင္ ဆိုျပီး စာေရးမ တစ္ေယာက္ ယူလာေပးတဲ့ အေအးဗူေတြကို လွမ္းေပးေတာ့ က်ေနာ္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မခ်ဳိပဲ ငံေနတဲ့၊ မူလအေရာင္ေပ်ာက္ျပီး နီေနတဲ့ အရာမ်ားလို႕ျမင္ေနတယ္၊

မန္ေနဂ်ာဆီက လွမ္းထြက္ေတာ့ အနီးနားမွာေရးထားတဲ့၊ အလုပ္သမား စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ဖတ္ေနမိတယ္ဗ်၊

အလုပ္တစ္ရက္ ပ်က္လွ်င္..လခထဲမွ က်ပ္တစ္ေသာင္းႏွတ္မည္။
တစ္နာရီပ်က္လွ်င္ က်ပ္( ) ဘယ္ေလာက္ႏွတ္မည္

အစခ်ီတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရရလွ်င္၊ ဘယ္လိုေထာင္ပံ့မည္မပါ။

ဒီစည္းကမ္းေတြကို ၾကိဳက္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ေနတဲ့ဗ်ာ။ အဲလို ေငးေနမိတံုးမွာပဲ လင့္ခရိုဇာအနက္ေရာင္တစ္စီး အလုပ္၀င္းထဲ ေမာင္း၀င္လာျပီး က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့နား ရပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာတာက ေဟ့ေကာင္ၾကီး.. ငါနဲ႕တူညစာ..စားျပီးမွျပန္၊ ဒီေန႕ငါတို႕…….ဟိုတယ္မွာ ဒင္နာရွိတယ္၊ မင္းလိုက္ခဲ့တဲ့ေလ။

က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ..ေပတိုးကိုျမင္တယ္၊ မ၀င္းကိုျမင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ တဲသာသာအိမ္ထဲက မိသားစုေတြျမင္တယ္။ ညစာစားမွ ဒီအေၾကာင္း ေျပာရမွာေလ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့၊ က်ေနာ္စားတဲ့အစာဟာ…။

ဪ..သူေ႒းက၊ က်ေနာ့္နဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါေလ။.

ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ

ဥပႆကာ