အစတုန္းက “သူ” ကိုက်ေနာ္မသိ။ သူ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလး စသိရတာက ဆရာျမသန္းတင့္၏ က်ေနာ္ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၱဳမ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္မွာျဖစ္မလားပဲ။ အဲဒီကတည္းက သူက
က်ေနာ့္ရင္ထဲ မသိမသာ ခိုး၀င္ျပီး ေနခ့ဲတာေလ။ အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္ေတာင့္တလာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ အေၾကာင္းကိုဆက္ျပီးစုံစမ္းေနဆဲ မွာပဲ ဆရာမလိခရဲ႕ ျမန္မာ၀တၳဳအညြန္းအတြဲ(၂) မွာ
သူ..ကိုက်ေနာ္ထပ္ေတြ႔ရတယ္..အညြန္းဆိုေတာ့လည္း အညြန္းေလာက္ေပါ့ေလ။ ဖတ္ျပီး ေက်းဇူးတင္ေနရျပန္တယ္၊ ခက္တာက ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္က က်ေနာ့္စံျဖစ္လာျပီ။ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္ကိုက်ေနာ္ေတြ႔ခ်င္လာျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္ကို ေတြ႔မယ့္ အစား က်ေနာ္ေရႊလင္းယုန္ကိုေတြ႔ရတယ္။ သူလိုလူမွာ ေတြ႔ရေတာ့ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္ နဲ႕ေရႊလင္းယုန္ဟာ
အတူတူပဲလို႕ခံစားမိေပမဲ့ က်ေနာ္မေမ့ သူ ကိုမေမ့၊ နရသိန္မွာေနစဥ္ ကိုသိမ္းစိုး ေျပာျပလို႕ ဆရာၾကီးအေၾကာင္း ဆရာမၾကီးအေၾကာင္း သိရေပမဲ့ အခုလိုမခံစားမိ။ ေလးစားယုံသာ။
ဆရာမၾကီေရးတဲ့ သူလိုလူကို အၾကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္မိတယ္။ အားတိုင္းမဟုတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ အနီးဆုံးမွာထားျပီးေနမိတယ္ ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတယ္ က်ေနာ္ သူ ကိုမေတြ႔ေသးပါ။
နယ္က စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေျပာတာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ သူကိုက်ေနာ္သတင္းစြင့္ေနတယ္၊
ႏွစ္ေထာင္ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ မွာ သူ ထြက္လာတယ္ဆိုတာ ၾကားရေပမဲ့ က်ေနာ္က
ေတာထဲေတာင္ထဲ ဆရာေတာ္နဲ႕ အတူ အက်င့္ခြင္ထဲေရာက္ေနေတာ့ သူကိုက်ေနာ္မရလိုက္။ 2000 ျပည့္ႏွစ္ဟာ က်ေနာ့္ အတြက္ဘာသာေရးွႏွစ္လို႕ေျပာလို႕ရေအာင္အထိ က်ေနာ္ ဘာသာေရးကိုပဲ ေဇာက္ခ်လုပ္ေနမိတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ၊ ဒီလိုနဲ႕ သူ အေၾကာင္းကို ေမ့သလိုလိုျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္စ တစ္စ
စြန္႕၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာင္ေႏွင္းဆက္တိုင္းေကာင္း၏ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႕ ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္ရဲ႕စာေတြ အရွိန္ဟုန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္ရင္ကမီးက ပိုလင္းလာတယ္ သူ ကို မေတြ႔ေတြ႕ေအာင္ ရွာေတာ့မယ္ ဆိုျပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွန္သမွ်၀င္ျပီး ေမးရင္း ျမန္းရင္းနဲ႕ ဘ၀သစ္စာေပက သူငယ္ခ်င္းက ဒီစာအုပ္ကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ဆိုးျပီးေပးလာေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသားကိုဘီယာတစ္၀ တိုက္ခ်င္ပါေသာ္လည္း လကၡဏာရွားပါေနတဲ့အခါမို႕ လက္ဘက္ရည္ပဲ တိုက္လိုက္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္ဗ်။
ဟုတ္..သူ.. ကို က်ေနာ္လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ရပါျပီ၊ အိမ္ျပန္တဲ့ေျခလွမ္းေတြကေပါ့ေနတယ္။ အိမ္ကိုက်ေနာ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ကယ္ကိုပုံမွန္ေမာင္းရင္း ပါးစပ္ကေတာ့ ေမတၱာသုတ္ကို ရြတ္ေနမိတယ္။ အက်င့္ပါေနတာကိုး၊ စိတ္ကေတာ့ စာအုပ္မွာပါ..အိမ္က်ရင္ေတာ့ဖတ္ရပီေပါ့၊ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္နဲ႕
စကားေျပာရပီဆိုေတာ့ ၀မ္းသာေနလိုက္တာ။
အိမ္က်ေတာ့..စာမဖတ္ေသးခင္..အေမ့ကိုဘာလုပ္ကူရမလဲေမးျပီး..မရွိဘူးသားေရ ဆိုတာနဲ႕ က်ေနာ္အိမ္ေပၚတက္ စာအုပ္ေတြျဖဴေနတဲ့ေနတဲ့ က်ေနာ့္ အိပ္ရာဆီေရာက္ျပီးေနာက္ သူကိုစဖတ္တယ္ဗ်ာ။
စီစဥ္သူ ဦးသိမ္းစိုးဆိုတာနဲ႕ ဗိုလ္က်င္ကို လွမ္းျမင္သတိရမိပါေသး။ ခင္ခဲ့ၾကရတာကိုး…စာကအဖြင့္ကတည္းက အႏွစ္နဲ႕စာ အေဆြနဲ႕ခင္ပြန္းကို ေရြးခိုင္းထားတဲ့ အေၾကာ့ရဲ႕ဖခင္ၾကီးရဲ႕အမွာကိုက ေတြးစရာေတြရလာတယ္ဗ်ာ၊
ဆရာၾကီးက စာနိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အေဆြနဲ႕ခင္ပြန္းကိုခြဲေရးလိုက္ေတာ့မွ အေဆြခင္ပြန္းတို႕ရဲ႕ေလးနက္မႈကို က်ေနာ္သတိထားမိတယ္ဗ်ာ။
ဦးဘိုးကူး ကို၀င္ကယ္ရင္း မ်က္နာအမာရြတ္နဲ႕ေျခေထာ့က်ဳိးဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ကိုသိရေတာ့အားက်တယ္၊ သူေ႒းဘဇံက ေမာင္သန္းေလးကို တရိစာၧန္တစ္ေကာင္လို ရိုက္နက္ႏွိပ္စက္ေနေတာ့ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတဲ့စိတ္နဲ႕ ေမာင္သန္းကိုေခၚျပီး
ေဆးခန္းေခၚျပီး ေဆးကုေပးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ေမာင္မွာ မတရားတာကို မတရားဘူးလို႕ မေျပာေပမဲ့ အလုပ္နဲ႕သက္ေသျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကိုဖတ္ရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရွက္မိျပန္တယ္၊
အဲလိုပဲ သုံးဆယ္မွာ မေနနိုင္ေတာ့လို႕ ျမို႕ကအထြက္ကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေဒါက္တာထြန္းေ၀နဲ႕ေတြ႔ျပီး အိမ္ေခၚေတာ့ မလိုက္ရဲ သူတစ္ပါးကိုယ့္ေၾကာင့္တာ၀န္ပိုမွာ စိုးလြန္းတာကို ဖတ္ရျပန္ေတာ့လည္း
ဦးခ်စ္ေမာင္ၾကီး သူငယ္ခ်င္းေတြအသံၾကားရင္ နိုးမွာစိုးလို႕ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ ုန္႔စားတာကိုသတိရလာမိတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ လဲ့လဲ့ေရာက္လာျပီး သူ႕ေကာင္းေၾကာင္းေတြေပၚကုနု္မွာစိုးလို႕ေဒါက္တာထြန္းေ၀အိမ္ကအထြက္
ကားဂိတ္မွာ တစ္က်ပ္တည္း က်န္တဲ့ပိုက္ဆံကိုေတာင္မွ ကားသမားေတြနဲ႕ ေအးတူပူအမွ်
ေ၀မွ်စားေသာက္ျပီး သုံးမတ္ဖိုးပဲကားစီးတဲ့ အခြင့္အေရးမယူတတ္တဲ့စိတ္ကိုဖတ္ရေတာ့
ငါတို႕နဲ႕မ်ားကြာပါ့လို႕ေတြးမိျပန္တယ္။ ကိုသက္ထြန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ထရိုက္ခ်င္တယ္။ ရိုက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးမဲ့လုပ္ခဲ့တာကိုးဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေက်ာင္းဆက္မတက္နိင္ေတာ့တဲ့ အေနအထားမွာ ကိုျမင့္ေမာင္သာစရိတ္မေထာက္ရင္ ဆရာ၀န္အနံ႔ေတာင္ ၀ေအာင္ရွဴရမွာမဟုတ္ဘူး ဒါကိုေတာင္မွ အေၾကာ့ကို စည္းကမ္းေဖါက္ျပီးရေအာင္ယူခဲ့တာ ေက်းဇူးမဲ့တာေပါ့။ ဒါလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ဘာမွမေျပာ၊ ကိုယ္ေကာင္းတာလုပ္တာကို လူအသိမခံခ်င္တာက ဦးခ်စ္ေမာင္နဲ႕တူျပန္ေလေရာ။ ဂ်ပန္ေခတ္တေလွ်က္လုံး ကိုယ့္ေငြနဲ႕ကိုယ္ တိုင္းျပည္အတြက္အလုပ္ေတြ ေန႔မနားညမနားလုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနရာမယူဘဲ ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ခဲ့သလိုေနနိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း သူရဲေကာင္းေတြဗမာျပည္မွာ
အမ်ားၾကီးထပ္ေပၚလာေစခ်င္တယ္ဗ်ာ
မင့္ကဘာေကာင္မို႕ စာအုပ္ကိုေ၀ဖန္ရဲရတာလဲေမးၾကရင္ က်ေနာ္မေ၀ဖန္ပါ။ အဲလိုလုပ္ဖို႕ အရည္ခ်င္းမရွိေသးပါ စာအုပ္ကိုဖတ္ျပီက်ေနာ္ခံစားရသမွ်ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လို႕ေရးလိုက္တာပါ
က်ေနာ္ဟာစာဖတ္သူသက္သက္ပါ စာအုပ္ေကာင္းတယ္ထင္ရင္ျပန္ေျပာျပဖို႕၀န္မေလးသူပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အခုကအစက်ေနာ္ဖတ္မိခဲ့တဲ့စာအုပ္အေၾကာင္း၊ဘေလာ့့ အေၾကာင္းေလးေတြကို
ဆက္လက္ေ၀မွ်ခံစားပါရေစဗ်ာ။
ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ
ဥပသကာ
Tuesday, June 8, 2010
Saturday, June 5, 2010
မီးေရာင္ကို ေရႊေတာင္မွတ္ပါလို႕
က်ေနာ္တို႕ငယ္တုံးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရမ္းဂြက်ျပီး ေပါင္းရသင္းရ အင္မတန္ခက္တဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္၊ အလုပ္ကေတာ့ ပန္းပုထုတဲ့ဆရာၾကီး၊ ဆရာၾကီးဆိုမွတကယ့္ဆရာၾကီးဗ်၊ သူ႕လက္ရာေတြကိုတနိုင္ငံလုံးသိပါတယ္ ကန္ေတာ္ၾကီးထဲရွိတဲ့ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ပဲ၊ ေျပာရဦးမယ္ ဒီတုံးက က်ေနာ္က အေတာ္ငယ္ေသးတယ္ဗ်၊ အဲဒီ အဖိုးထူးခိုင္အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ၀ိုင္းျပီးသူမ်ားကစားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ျပီးလည္းေျပးနိုင္လြားနိုင္မဟုတ္ေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္ အားက်တဲ့စိတ္နဲ႕ေပါ့ေလ၊ အဲလိုၾကည့္ေနတုံးမွာပဲ၊ မာစတာဂ်စ္ေတြေပါ့ဗ်ာ သုံးေလးစင္းေလာက္ တန္းစီျပီး အိမ္ေရွ႕မွာထိုးဆိုက္၊ ေနာက္ကပါလာတဲ့စစ္ကား ေပၚက စစ္သားေတြကခုန္ခ်လာျပီးေနရာယူေနလိုက္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႕လည္းဘုမသိ ဘမသိ ကစားတာအကုန္နားေနျပီး ဒီအျဖစ္ပ်က္ကိုလွမ္းၾကည့္၊ အေဆာ့မက္လြန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေမာင္သစ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ေျပလြားေနတာရပ္ျပီး ဒါကိုလွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြကလည္း ထြက္ၾကည့္ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့၊ အဖိုးထူးခိုင္ရဲ႕ သားသမီးေတြဆို မ်က္နာေတြပ်က္ျပီး ေျခလက္ေတြေအးကုန္တယ္ဆိုပဲ ဒါကေနာက္ျပန္ေျပာျပလို႕သိရတာေလ၊ အဲလိုစစ္သားေတြေနရာယူျပီးေတာ့မွ ျမိဳ႕နယ္ေကာင္စီဆိုလား ဘာဆိုလား ကားေပၚကဆင္းျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးကိုေတြ႔ခ်င္လို႕ပါခင္ဗ်၊ ဗိုလ္မႈဳးတစ္ေယာက္လည္းပါေသးတယ္ဗ်၊ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ထဲ၀င္ေနတာ က်ေနာ္က အိမ္ေရွ႕အစြန္းထိုင္ေနေတာ့ျမင္ေနေသးတယ္၊ အဖိုးကေတာ့ ဘာကိုမွသိပုံမရ သိလည္းဂရုစိုက္မဲ့သူမဟုတ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးတယ္ ဆရာၾကီးတဲ့ …. ဘာမွမၾကားသလိုလုပ္ေနျပီး အေတာ္ၾကာမွ၊
‘ မင္းဘယ္လိုလူလဲကြ..ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ လူမႈေရးနားမလည္ဘူးလား၊စာမတတ္ဘူးလား” အဲလိုေမးေနလိုက္တာ စုံေနတာပဲ၊ သားသမီးေတြဆို ေသးလူူးမတတ္ေၾကာက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ အေဖ့ကိုလည္းျပန္မေျပာရဲ ေျပာလည္းမရမွန္းသိေနၾကတာကိုး။ ဒါနဲကေကာင္စီဥကၠ႒ေဘးမွာပါလာတဲ့ ဗိုလိမႈဳးက ၾကား၀င္ေျပာရေတာ့တယ္၊ ‘ ဒီလိုပါ အဘ ပါတီဥကၠ႒ၾကီးက ရန္ကုန္ခဏၾကြဖို႕ အဘကိုဖိတ္ခိုင္းလိုက္လို႕က်ေနာ္တို႕လာတာပါခင္ဗ်” လို႕ေျပာေတာ့။
ျပန္ေျဖလိုက္ပုံေလးက သင္းပါ့ဗ်ာ
“ ေအး..အခုငါအလုပ္လုပ္ေနတယ္ ၊မအားေသးဘူး၊ အားမွလိုက္မယ္”
ဒါနဲ႕ လာေခၚသူေတြလည္း ဟုတ္ကဲ့ပါ လို႕ေျပာရင္းေစာင့္ေနလိုက္ရတာ၊ သိပ္မေစာင့္ရပါဘူးေလ၊ ပါတီဥကၠ႒ၾကီးအမိန္႕ဆိုေတာ့ ေလးေန႕ေလးည ေလာက္ပါပဲ၊ ဒါနဲ႕ လိုက္ေတာ့လည္း တန္ဆာဗလာေတြေကာက္ထည့္၊အ၀တ္ႏွစ္စုံေလာက္ထည့္ျပီး၊ သားကိုအေဖၚေခၚျပီးထလိုက္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ
အဲလို အင္မတန္ဂြၾကျပီး အေၾကာက္အလန္႕နည္းတဲ့ ပညာရွင္အဖိုးအို ၾကီးက ဘာေျပာတတ္လဲဆိုေတာ့၊ ငါတို႕ေခတ္က မီးကိုမီးမွန္းသိတယ္ ေရႊကိုေရႊမွန္းသိတယ္ မင္းတို႕ေခတ္က်ေတာ့ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္မွတ္ေနၾကတာပဲ…မီးမွန္းမသိ ေရႊမွန္းမသိေကာင္ေတြဆိုျပီးေတာ့။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီဆရာၾကီးရဲ႕စကားက အခုေခတ္ေလပိုမွန္လာေလပဲ က်ေနာ္တို႕ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္ထင္ေနရတာပါ့ အတုအေယာင္ေတြၾကားမွာ နစ္မြန္းသာယာရင္း ျပီးေတာ့ ပကာသနနဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို က်ားကုတ္က်ားခဲတြယ္ဖက္ထားရင္း နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရွင္သန္မႈေတြကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေစခဲ့တယ္။
သာသနာေတာ္ အေရးမွာလည္း ဓမၼထက္ ဂုဏ္ကေရွ႕ေဆာင္လာတယ္၊ ဓမၼကိုမျမင္ေတာ့ ဘြဲ႕မရေသာသံဃာေတာ္မ်ား ၾကည္ညိဳသူနည္းလာတာေတြ႔ရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ၀ိနည္းသိကၡာထက္ ဘြဲ႕ကိုအေလးေပးလြန္းတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္မိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္း၊ အဓိက နဲ႕သာမညကို က်ေနာ္တို႕ေရႊးတတ္ေနျပီလို႕ထင္မိခဲ့တဲ့အမွားကိုေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာျပန္ျပီးေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ေသခ်ာတာပဲေလ၊ ။
လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သီလသိကၡာထက္ ပကာသနသိကၡာေတြက ပိုျပီးလြမ္းမိုးလာတယ္ အေနာက္က စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို ပိုျပီးရွာေဖြလာတဲ့အခ်ိန္ မွာ က်ေနာ္တို႕အေရွ႕က ရုပ္ကိုတြယ္ဖက္ဆုပ္ကိုင္ျပီး က်ားကုတ္က်ားခဲ ရွင္သန္ေနတယ္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာတရားစံကို Globalization ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုအလြဲသုံးစားလုပ္ရင္း ေပၚတင္ၾကီးခ်ဳိးေဖါက္လာၾကတယ္ ၊ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ထိုင္မသိမ္း၀တ္ျပီး ေခါင္းဘီးပတ္ၾကီးနဲ႕ျပန္ေနရမယ္လို႕ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ရွိတဲ့က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားတတ္ေစခ်င္တယ္ေလ၊
က်ေနာ့္အေနနဲ႕ ကမာၻၾကီးရြာဆန္လာတာကို သေဘာက်တယ္ အသားေရာင္ခြဲျခားတာေတြ လူမိ်ဳိးေရးခြဲျခားတာေတြ ပေပ်ာက္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြအျပည့္အ၀နဲ႕ လူကိုလူလိုျမင္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေနနိုင္မယ္ေမွ်ာ္လင့္မိေပမဲ့၊ က်ေနာ္တို႕လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းက အင္မတန္မွေခ်ာက္တြန္းေကာက္က်စ္ၾကတဲ့ရင္ဖြင့္သံေတြကို က်ေနာ္ ၾကားသိျမင္ရျပန္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရတာ၀န္ခံပါတယ္၊ အင္မတန္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္လွပါတယ္လို႕ သတင္းေမြးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕လူမ်ဳိးရဲ႕ ပင္ကယ္ိုစိတ္ေတြက ေနလာႏွင္းေပ်ာက္ဆိုသလို ဂလိုဘယ္နဲ႕အတူေပ်ာက္ကြယ္သြားရမွာလား?။
တျဖည္းျဖည္း ျခင္း ေအာက္တန္းက်လာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ကင္ဆာလိုပ်ံံ႕ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အတတ္ပညာ နည္းပညာေတြနဲ႕ အတူ မေကာင္းဆိုး၀ါး မူးယစ္ေဆးေတြကလည္းပ်ံ႔ေနတယ္
ဘယ္ကေနအဲေလာက္ပ်ံ႔ေနလဲ? ဘိန္းနဲ႕ အဖ်က္ဆီးခံရတဲ့တရုပ္ျပည္ မွာ ျပန္လည္း ျပဳျပင္ေရးေတြ မနည္း ျပန္လုပ္လိုက္ရတယ္၊ အခု က်ေနာ္တို႕ခေလးေတြၾကားမွာ အလားတူ မူးယစ္ေဆးေတြပလူပ်ံေနတယ္၊။
ပန္းေကာင္းေတြအညြန္႔မက်ဳိးေစခ်င္ပါ၊ အရက္ဆိုင္ေတြ အရမ္းေပါလာတာဟာ ေကာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္ပါ
အသက္မျပည့္ အရြယ္မေရာက္တဲ့ ခေလးေတြကို ေဆးလိပ္၊ အရက္စတာေတြ၀ယ္ခိုင္းေနတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာကိုေတာင္ နားလည္းေအာင္ မနည္းေျပာရမဲ့အေျခေနရွိေနတယ္။
မီးေရာင္ကိုေတာ့ ေရႊေတာင္မမွတ္ေစခ်င္ပါ၊
ဒါေပမဲ့ အခု က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြက မီးေရာင္ကို တကယ္ေရႊေတာင္မွတ္ေနရတဲ့ဘ၀ဆိုတာကို ၀န္ခံစကားဆိုရင္း။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
‘ မင္းဘယ္လိုလူလဲကြ..ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ လူမႈေရးနားမလည္ဘူးလား၊စာမတတ္ဘူးလား” အဲလိုေမးေနလိုက္တာ စုံေနတာပဲ၊ သားသမီးေတြဆို ေသးလူူးမတတ္ေၾကာက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ အေဖ့ကိုလည္းျပန္မေျပာရဲ ေျပာလည္းမရမွန္းသိေနၾကတာကိုး။ ဒါနဲကေကာင္စီဥကၠ႒ေဘးမွာပါလာတဲ့ ဗိုလိမႈဳးက ၾကား၀င္ေျပာရေတာ့တယ္၊ ‘ ဒီလိုပါ အဘ ပါတီဥကၠ႒ၾကီးက ရန္ကုန္ခဏၾကြဖို႕ အဘကိုဖိတ္ခိုင္းလိုက္လို႕က်ေနာ္တို႕လာတာပါခင္ဗ်” လို႕ေျပာေတာ့။
ျပန္ေျဖလိုက္ပုံေလးက သင္းပါ့ဗ်ာ
“ ေအး..အခုငါအလုပ္လုပ္ေနတယ္ ၊မအားေသးဘူး၊ အားမွလိုက္မယ္”
ဒါနဲ႕ လာေခၚသူေတြလည္း ဟုတ္ကဲ့ပါ လို႕ေျပာရင္းေစာင့္ေနလိုက္ရတာ၊ သိပ္မေစာင့္ရပါဘူးေလ၊ ပါတီဥကၠ႒ၾကီးအမိန္႕ဆိုေတာ့ ေလးေန႕ေလးည ေလာက္ပါပဲ၊ ဒါနဲ႕ လိုက္ေတာ့လည္း တန္ဆာဗလာေတြေကာက္ထည့္၊အ၀တ္ႏွစ္စုံေလာက္ထည့္ျပီး၊ သားကိုအေဖၚေခၚျပီးထလိုက္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ
အဲလို အင္မတန္ဂြၾကျပီး အေၾကာက္အလန္႕နည္းတဲ့ ပညာရွင္အဖိုးအို ၾကီးက ဘာေျပာတတ္လဲဆိုေတာ့၊ ငါတို႕ေခတ္က မီးကိုမီးမွန္းသိတယ္ ေရႊကိုေရႊမွန္းသိတယ္ မင္းတို႕ေခတ္က်ေတာ့ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္မွတ္ေနၾကတာပဲ…မီးမွန္းမသိ ေရႊမွန္းမသိေကာင္ေတြဆိုျပီးေတာ့။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီဆရာၾကီးရဲ႕စကားက အခုေခတ္ေလပိုမွန္လာေလပဲ က်ေနာ္တို႕ မီးေရာင္ကိုေရႊေတာင္ထင္ေနရတာပါ့ အတုအေယာင္ေတြၾကားမွာ နစ္မြန္းသာယာရင္း ျပီးေတာ့ ပကာသနနဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို က်ားကုတ္က်ားခဲတြယ္ဖက္ထားရင္း နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရွင္သန္မႈေတြကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေစခဲ့တယ္။
သာသနာေတာ္ အေရးမွာလည္း ဓမၼထက္ ဂုဏ္ကေရွ႕ေဆာင္လာတယ္၊ ဓမၼကိုမျမင္ေတာ့ ဘြဲ႕မရေသာသံဃာေတာ္မ်ား ၾကည္ညိဳသူနည္းလာတာေတြ႔ရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ၊ ၀ိနည္းသိကၡာထက္ ဘြဲ႕ကိုအေလးေပးလြန္းတယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္မိျပန္ေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္း၊ အဓိက နဲ႕သာမညကို က်ေနာ္တို႕ေရႊးတတ္ေနျပီလို႕ထင္မိခဲ့တဲ့အမွားကိုေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာျပန္ျပီးေပးဆပ္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ေသခ်ာတာပဲေလ၊ ။
လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း သီလသိကၡာထက္ ပကာသနသိကၡာေတြက ပိုျပီးလြမ္းမိုးလာတယ္ အေနာက္က စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို ပိုျပီးရွာေဖြလာတဲ့အခ်ိန္ မွာ က်ေနာ္တို႕အေရွ႕က ရုပ္ကိုတြယ္ဖက္ဆုပ္ကိုင္ျပီး က်ားကုတ္က်ားခဲ ရွင္သန္ေနတယ္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာတရားစံကို Globalization ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုအလြဲသုံးစားလုပ္ရင္း ေပၚတင္ၾကီးခ်ဳိးေဖါက္လာၾကတယ္ ၊ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ထိုင္မသိမ္း၀တ္ျပီး ေခါင္းဘီးပတ္ၾကီးနဲ႕ျပန္ေနရမယ္လို႕ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ရွိတဲ့က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားတတ္ေစခ်င္တယ္ေလ၊
က်ေနာ့္အေနနဲ႕ ကမာၻၾကီးရြာဆန္လာတာကို သေဘာက်တယ္ အသားေရာင္ခြဲျခားတာေတြ လူမိ်ဳိးေရးခြဲျခားတာေတြ ပေပ်ာက္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြအျပည့္အ၀နဲ႕ လူကိုလူလိုျမင္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေနနိုင္မယ္ေမွ်ာ္လင့္မိေပမဲ့၊ က်ေနာ္တို႕လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းက အင္မတန္မွေခ်ာက္တြန္းေကာက္က်စ္ၾကတဲ့ရင္ဖြင့္သံေတြကို က်ေနာ္ ၾကားသိျမင္ရျပန္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရတာ၀န္ခံပါတယ္၊ အင္မတန္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္လွပါတယ္လို႕ သတင္းေမြးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕လူမ်ဳိးရဲ႕ ပင္ကယ္ိုစိတ္ေတြက ေနလာႏွင္းေပ်ာက္ဆိုသလို ဂလိုဘယ္နဲ႕အတူေပ်ာက္ကြယ္သြားရမွာလား?။
တျဖည္းျဖည္း ျခင္း ေအာက္တန္းက်လာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ကင္ဆာလိုပ်ံံ႕ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အတတ္ပညာ နည္းပညာေတြနဲ႕ အတူ မေကာင္းဆိုး၀ါး မူးယစ္ေဆးေတြကလည္းပ်ံ႔ေနတယ္
ဘယ္ကေနအဲေလာက္ပ်ံ႔ေနလဲ? ဘိန္းနဲ႕ အဖ်က္ဆီးခံရတဲ့တရုပ္ျပည္ မွာ ျပန္လည္း ျပဳျပင္ေရးေတြ မနည္း ျပန္လုပ္လိုက္ရတယ္၊ အခု က်ေနာ္တို႕ခေလးေတြၾကားမွာ အလားတူ မူးယစ္ေဆးေတြပလူပ်ံေနတယ္၊။
ပန္းေကာင္းေတြအညြန္႔မက်ဳိးေစခ်င္ပါ၊ အရက္ဆိုင္ေတြ အရမ္းေပါလာတာဟာ ေကာင္းတဲ့ယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္ပါ
အသက္မျပည့္ အရြယ္မေရာက္တဲ့ ခေလးေတြကို ေဆးလိပ္၊ အရက္စတာေတြ၀ယ္ခိုင္းေနတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာကိုေတာင္ နားလည္းေအာင္ မနည္းေျပာရမဲ့အေျခေနရွိေနတယ္။
မီးေရာင္ကိုေတာ့ ေရႊေတာင္မမွတ္ေစခ်င္ပါ၊
ဒါေပမဲ့ အခု က်ေနာ္တို႕ တစ္ေတြက မီးေရာင္ကို တကယ္ေရႊေတာင္မွတ္ေနရတဲ့ဘ၀ဆိုတာကို ၀န္ခံစကားဆိုရင္း။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
Sunday, May 30, 2010
အမွန္တရားခါး၏ မုသားခ်ဳိ၏
လူဆိုတာကေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့သတၱ၀ါ က်ေနာ္လည္းလူသားဆိုေတာ့ ခက္တဲ့အထဲက်ေနာ္လည္းပါေနတယ္ ကိုယ္မၾကိဳက္တာကို ၾကိဳက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးေနျပလိုက္ရ၊ မခ်စ္ေသာ္လည္းေအာင့္ကာနမ္းရ၊ ရင္ထဲမရွိတဲ့စကားကို ရွိေယာင္ေျပာရ၊ ေမာလိုက္တာ၊ ကိုယ္ရပ္တည္ေနတဲ့ အေျခအေနေလးတစ္ခု၊ ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀လို႕ေျပာနိုင္တဲ့ပစၥဳပန္ အေျခေနေလးတစ္ခု မေျပာင္းသြားဖို႕ ဖက္ထားတြယ္ကပ္ကုတ္ခ်က္ျပီးေနေနရတာ ေမာစရာေတာ့အေကာင္းသား။
ပိုဆိုးတာက..အေျခေနတစ္ခုပ်က္မသြားဖို႕၊ အမွန္တရားကိုေက်ာခိုင္းလိုက္ရတဲ့အခါ၊ မွားတာကိုမွားေနပါတယ္လို႕ လူသိရွင္ၾကားထုတ္မေျပာရဲတဲ့အခါ အဲလိုအခါေတြေရာက္လာရင္ လူဟာလူအျဖစ္က စ်န္ေလွ်ာျပီး တိရိစာၧန္ထက္နိမ့္တဲ့ဘ၀တစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္လို႕က်ေနာ္ထင္ေနမိတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ..ေခြးဟာေၾကာက္လာရင္အျမီးကုတ္သြားတယ္၊ ဒါဆိုသူေၾကာက္ေနျပီ ေခြးအခ်င္းခ်င္းလည္းသိတယ္ လူေတြလည္းသိတယ္ ဒီေကာင္ေၾကာက္ေနျပီလို႕ တျခားေသာသတၱ၀ါေတြလည္းသိမွာပဲ.. ေခြးက သူေၾကာင့္ေနပါတယ္လို႕ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာတာ၊အမူရာျပတာေပါ့ေလ၊ အဲ..ေခြးေဒါသထြက္လာရင္..ဂီး.. ကနဲေအာ္ မာန္ဖီျပီး အျမီးေထာင္၊ ဘာေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုက္ပစ္မယ္ဆိုတာ၊ အားလုံးအသိ၊ဒါလည္းအမွန္ပဲေဒါသထြက္ေနတာကိုး။
ေခြးကခ်စ္လာျပီဆိုရင္ အျမီကေလးတလႈပ္လႈပ္ တရမ္းရမ္းနဲ႕ ပြတ္သတ္က်ီစယ္ျပီး ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အမူရာျပတာ..ဟုတ္တယ္ေနာ္၊
က်ေနာ္တို႕လူေတြမ်ား၊ အမွန္တရားကိုေျပာရမွာ၊ နားေထာင္ရမွာေၾကာက္သလားပဲ၊ ဘာလို႕ေၾကာက္ေနလဲ ဒီအမွန္တရားဆိုတာကို၊ ဘာလို႕အမွန္တရားကိုေခ်ာင္ထဲထည့္ျပီး မာယာကိုအိမ္ဦးခန္းမွာထားျပီး ကိုးကြယ္ခ်င္ေနၾကတာလဲ၊၊ ေလးသေခ်ၤ ကမာၻတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ျပီး ဘုရားရွာခဲ့တာ သစၥာဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုပါ၊ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႕မွန္တရားကိုေၾကာက္ေနၾကတယ္၊ အမွန္တရားကိုမုန္းေနၾကတယ္..မမုန္းတဲ့သူနည္းပါလိမ့္မယ္၊။
မယုံရင္ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို..သူခိုးလို႕ေျပာၾကည့္..တစ္ခါတည္း ဓါးနဲ႕အခုတ္ခံရသလို နာလိုက္တာ ၊နာက်ည္းလိုက္တာ တခါတည္းထသသတ္မလားပဲ က်ေနာ့္ကိုေျပာၾကည့္ပါလား ခင္ဗ်ားအရုပ္က ဘီလူးခ်ဥ္သီးေကၽႊးထားတဲ့ရုပ္လို႕ က်ေနာ္ထသတ္မလားပဲ အရွက္ေပးတာကိုး က်ေနာ္ကေခ်ာေနလို႕လား? နိုး ခုနကေျပာတဲ့အရုပ္ပဲ.ဒါဆိုဘာလို႕ နာလိုခံခက္ျဖစ္ေနလဲ၊ မွန္ေနလို႕ေပါ့ဗ်ာ၊ မွန္ေနလို႕ေပါ့။
ငါတို႕ကမွန္မွရတယ္ကြ..လို႕ေၾကါေက်ာ္ေနတဲ့သူေတြ၊ မွားတယ္ထင္တာကိုေထာက္ျပၾကည့္ပါလား? တစ္ခါတည္းအမႈန္႕ျဖစ္သြားနိုင္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း လူေတြအမွန္တရားကို အမွန္တကယ္ခ်စ္လာၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳမိတယ္၊ က်ီးကိုေဒါင္းေျပာ ေဒါင္းကိုက်ီးေျပာျပီး ေနၾကရတာကို သာယာေနလား၊ သမုဒၵရာ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ေခြးကို ျခေသၤ့လို႕ေျပာ တီေကာင္မဟုတ္ပါဘူးကြာ နဂါးၾကီးပါလို႕ေျပာေနရတာလား?
မွားေနတာကိုေတာ့မွားေနတယ္ေျပာရင္၊ မခံျခင္တဲ့ပုထုဇဥ္သေဘာကို သိၾကလို႕လား က်ေနာ္ေတြးတုံးပဲ။
ေရႊ႕လ်ားေနတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုယ္တိုင္က အတုေတြလား? ဘာအတြက္တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လိမ္ေနၾကတာလဲ?
ဘာအတြက္အဖြဲ႕စည္းတစ္ခုနဲ႕တစ္ခု ညာေနၾကတာလဲ? ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရား အားလုံးနီးပါး လိမ္ညာတာကို တားျမစ္ၾကေပမဲ့၊ Followers ေတာ့ ဒီတားျမစ္ခ်က္ကို အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းစုံနဲ႕ ခ်ဳိးေဖါက္ေနၾကတာပဲေလ။
အေၾကာင္းရွာေတာ့..တစ္ခုတည္းပဲ၊ ငါေကာင္းစားေရး ၀ါဒကေရွ႕တန္းေရာက္လာတာပါပဲ ငါေကာင္းစားေရး၀ါဒ အေရွ႕တန္းေရာက္လာတဲ့ အိမ္တစ္ေဆာင္မွာ အိမ္ဆူတယ္ ၊အလားတူပဲ ငါေကာင္းစားေရးေတြေရွ႕တန္းတင္လာေတာ့ ျပည္ဆူတယ္၊ ေနာက္ဆုံးကမာၻစစ္ၾကီးေတြျဖစ္လာတဲ့အထိ တရားခံက ငါေကာင္းစားေရး၀ါဒပဲ။
မရွိတဲ့ငါကိုေရွ႕တန္းတင္မိျခင္းအမွားကို က်ေနာ္အပါအ၀င္ ပုထုဇာဥ္အားလုံး ခံစားေနရတာပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႕ပုထုဇာဥ္သဘာ၀ကိုတိုင္က မာယာကိုမင္းေျမွာက္ျပီး သစၥာကိုခံခ်ခ်င္ေနၾကတာေလ၊ တကယ္ေတာ့ ဘဳ၇ားရဲ႕တရားေတာ္ကိုယ္တိုင္က အေသကို ရွာပီး အေသလြတ္ရာကိုသြားတာေလ၊ ဒုကၡကို သစၥာျမင္ေအာင္ၾကည့္ျပီး လြန္ေျမာက္ရာကိုသြားတာပါေလ၊ က်ေနာ္တို႕လိုခ်င္တာက ၊ေတြ႔ခ်င္တာက၊ သုခ မွန္သမွ်၊ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း အေနေကာင္း ဆိုတဲ့ေလာကသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊။
အဲလိုေကာင္းတာေတြလိုခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ မရွိတဲ့ငါကိုေရွ႕တန္းတင္တာရယ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ မလုပ္ရဲတာဘာမွမရွိ ေတာ့၊ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူူးေလ၊
ဆရာေတာ္ၾကီးဆုံးမခဲ့ဘူးတာကိုျပန္သတိရလာတယ္၊
ပုထုဇာဥ္ေတြမွာ အမွန္တရားခါး၏ မုသားခ်ဳိ၏ တဲ့ေလ။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ဥပသကာ။
ပိုဆိုးတာက..အေျခေနတစ္ခုပ်က္မသြားဖို႕၊ အမွန္တရားကိုေက်ာခိုင္းလိုက္ရတဲ့အခါ၊ မွားတာကိုမွားေနပါတယ္လို႕ လူသိရွင္ၾကားထုတ္မေျပာရဲတဲ့အခါ အဲလိုအခါေတြေရာက္လာရင္ လူဟာလူအျဖစ္က စ်န္ေလွ်ာျပီး တိရိစာၧန္ထက္နိမ့္တဲ့ဘ၀တစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္လို႕က်ေနာ္ထင္ေနမိတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ..ေခြးဟာေၾကာက္လာရင္အျမီးကုတ္သြားတယ္၊ ဒါဆိုသူေၾကာက္ေနျပီ ေခြးအခ်င္းခ်င္းလည္းသိတယ္ လူေတြလည္းသိတယ္ ဒီေကာင္ေၾကာက္ေနျပီလို႕ တျခားေသာသတၱ၀ါေတြလည္းသိမွာပဲ.. ေခြးက သူေၾကာင့္ေနပါတယ္လို႕ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာတာ၊အမူရာျပတာေပါ့ေလ၊ အဲ..ေခြးေဒါသထြက္လာရင္..ဂီး.. ကနဲေအာ္ မာန္ဖီျပီး အျမီးေထာင္၊ ဘာေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုက္ပစ္မယ္ဆိုတာ၊ အားလုံးအသိ၊ဒါလည္းအမွန္ပဲေဒါသထြက္ေနတာကိုး။
ေခြးကခ်စ္လာျပီဆိုရင္ အျမီကေလးတလႈပ္လႈပ္ တရမ္းရမ္းနဲ႕ ပြတ္သတ္က်ီစယ္ျပီး ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အမူရာျပတာ..ဟုတ္တယ္ေနာ္၊
က်ေနာ္တို႕လူေတြမ်ား၊ အမွန္တရားကိုေျပာရမွာ၊ နားေထာင္ရမွာေၾကာက္သလားပဲ၊ ဘာလို႕ေၾကာက္ေနလဲ ဒီအမွန္တရားဆိုတာကို၊ ဘာလို႕အမွန္တရားကိုေခ်ာင္ထဲထည့္ျပီး မာယာကိုအိမ္ဦးခန္းမွာထားျပီး ကိုးကြယ္ခ်င္ေနၾကတာလဲ၊၊ ေလးသေခ်ၤ ကမာၻတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ျပီး ဘုရားရွာခဲ့တာ သစၥာဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုပါ၊ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႕မွန္တရားကိုေၾကာက္ေနၾကတယ္၊ အမွန္တရားကိုမုန္းေနၾကတယ္..မမုန္းတဲ့သူနည္းပါလိမ့္မယ္၊။
မယုံရင္ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို..သူခိုးလို႕ေျပာၾကည့္..တစ္ခါတည္း ဓါးနဲ႕အခုတ္ခံရသလို နာလိုက္တာ ၊နာက်ည္းလိုက္တာ တခါတည္းထသသတ္မလားပဲ က်ေနာ့္ကိုေျပာၾကည့္ပါလား ခင္ဗ်ားအရုပ္က ဘီလူးခ်ဥ္သီးေကၽႊးထားတဲ့ရုပ္လို႕ က်ေနာ္ထသတ္မလားပဲ အရွက္ေပးတာကိုး က်ေနာ္ကေခ်ာေနလို႕လား? နိုး ခုနကေျပာတဲ့အရုပ္ပဲ.ဒါဆိုဘာလို႕ နာလိုခံခက္ျဖစ္ေနလဲ၊ မွန္ေနလို႕ေပါ့ဗ်ာ၊ မွန္ေနလို႕ေပါ့။
ငါတို႕ကမွန္မွရတယ္ကြ..လို႕ေၾကါေက်ာ္ေနတဲ့သူေတြ၊ မွားတယ္ထင္တာကိုေထာက္ျပၾကည့္ပါလား? တစ္ခါတည္းအမႈန္႕ျဖစ္သြားနိုင္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း လူေတြအမွန္တရားကို အမွန္တကယ္ခ်စ္လာၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳမိတယ္၊ က်ီးကိုေဒါင္းေျပာ ေဒါင္းကိုက်ီးေျပာျပီး ေနၾကရတာကို သာယာေနလား၊ သမုဒၵရာ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ေခြးကို ျခေသၤ့လို႕ေျပာ တီေကာင္မဟုတ္ပါဘူးကြာ နဂါးၾကီးပါလို႕ေျပာေနရတာလား?
မွားေနတာကိုေတာ့မွားေနတယ္ေျပာရင္၊ မခံျခင္တဲ့ပုထုဇဥ္သေဘာကို သိၾကလို႕လား က်ေနာ္ေတြးတုံးပဲ။
ေရႊ႕လ်ားေနတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုယ္တိုင္က အတုေတြလား? ဘာအတြက္တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လိမ္ေနၾကတာလဲ?
ဘာအတြက္အဖြဲ႕စည္းတစ္ခုနဲ႕တစ္ခု ညာေနၾကတာလဲ? ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရား အားလုံးနီးပါး လိမ္ညာတာကို တားျမစ္ၾကေပမဲ့၊ Followers ေတာ့ ဒီတားျမစ္ခ်က္ကို အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းစုံနဲ႕ ခ်ဳိးေဖါက္ေနၾကတာပဲေလ။
အေၾကာင္းရွာေတာ့..တစ္ခုတည္းပဲ၊ ငါေကာင္းစားေရး ၀ါဒကေရွ႕တန္းေရာက္လာတာပါပဲ ငါေကာင္းစားေရး၀ါဒ အေရွ႕တန္းေရာက္လာတဲ့ အိမ္တစ္ေဆာင္မွာ အိမ္ဆူတယ္ ၊အလားတူပဲ ငါေကာင္းစားေရးေတြေရွ႕တန္းတင္လာေတာ့ ျပည္ဆူတယ္၊ ေနာက္ဆုံးကမာၻစစ္ၾကီးေတြျဖစ္လာတဲ့အထိ တရားခံက ငါေကာင္းစားေရး၀ါဒပဲ။
မရွိတဲ့ငါကိုေရွ႕တန္းတင္မိျခင္းအမွားကို က်ေနာ္အပါအ၀င္ ပုထုဇာဥ္အားလုံး ခံစားေနရတာပါပဲ၊ က်ေနာ္တို႕ပုထုဇာဥ္သဘာ၀ကိုတိုင္က မာယာကိုမင္းေျမွာက္ျပီး သစၥာကိုခံခ်ခ်င္ေနၾကတာေလ၊ တကယ္ေတာ့ ဘဳ၇ားရဲ႕တရားေတာ္ကိုယ္တိုင္က အေသကို ရွာပီး အေသလြတ္ရာကိုသြားတာေလ၊ ဒုကၡကို သစၥာျမင္ေအာင္ၾကည့္ျပီး လြန္ေျမာက္ရာကိုသြားတာပါေလ၊ က်ေနာ္တို႕လိုခ်င္တာက ၊ေတြ႔ခ်င္တာက၊ သုခ မွန္သမွ်၊ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း အေနေကာင္း ဆိုတဲ့ေလာကသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊။
အဲလိုေကာင္းတာေတြလိုခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ မရွိတဲ့ငါကိုေရွ႕တန္းတင္တာရယ္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ မလုပ္ရဲတာဘာမွမရွိ ေတာ့၊ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူူးေလ၊
ဆရာေတာ္ၾကီးဆုံးမခဲ့ဘူးတာကိုျပန္သတိရလာတယ္၊
ပုထုဇာဥ္ေတြမွာ အမွန္တရားခါး၏ မုသားခ်ဳိ၏ တဲ့ေလ။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ဥပသကာ။
Thursday, May 27, 2010
ေက်ရာေက်ေၾကာင္း
လျပည့္ေန႔…လသာတဲ့လျပည့္ေန႔ေပါ့၊ ဟ… လျပည့္ေန႕ပဲ လသာမွေပါ့လို႕ ေျပာရင္ေတာ့ လမသာခဲ့တဲ့ လျပည့္ညေတြကို အမွတ္ရေပးေစခ်င္ပါတယ္၊ လျပည့္ေန႔တိုင္း လသာခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲေလ၊ အဲလိုပဲ ဘ၀ဆိုတာလဲ ပုံေသကားခ်ပ္မွမဟုတ္တာ ၊ျမင့္လိုက္နိမ့္လိုက္ သြားလိုက္ျပန္လိုက္၊ပူလိုက္ေအးလိုက္ ၊ဆင္းရဲခ်မ္းသာ တလွည့္စီျဖစ္ေနတာလို႕ လူတိုင္းသိတယ္၊ သိသမွသိပ္သိ၊ဒါေပမဲ့ ဒဏ္ေတြကိုေတာ့မခံနိုင္ၾကဘူး
တခ်ဳိ႔က ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကို မခံနိုင္ဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ခ်မ္းသာတဲ့ဒဏ္ကိုမခံနိုင္ဘူး၊ အျမင့္ဆုံးကလူ ေအာက္ဆုံးကို ေရာက္ရင္ ရူးေတာ့တာပဲ အနိမ့္ဆုံးကလူေတြ အျမင့္ဆုံးေရာက္ရင္ ေမ့ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကနဲ႕မကင္းၾကသူတိုင္းမွာ၊ လူဆိုျပီးေတာ့ အမည္နာမေခၚေ၀ၚသမုတ္ေနၾကသူတိုင္းမွာ ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႕ ကင္းျပီးေနၾကရတဲ့သူမရွိ ေရွးကလည္းမရွိ ယခုလည္းမရွိ ေနာင္လည္းမရွိ ၊ေက်းဇူးတရားနဲ႕ ကင္းၾကသူေတြမရွိၾကေပမဲ့ ေက်းဇူးကန္းၾကသူမ်ားကေတာ့ အတိတ္ ပစၥဳပန္ အနာဂတ္ ကာလသုံးပါးစလုံးမွာေတာ့ ရွိေနၾကတာပါပဲေလ။
ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးသူမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေပမဲ့ မဆပ္နိုင္ေသးတဲ့ သူမ်ားအတြက္စကားလက္ေဆာင္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဒီစာကိုေရးျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့၊ အခုတေလာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေလာကဒဏ္လိွဳင္းေတြၾကားမွာ အားတင္းကူးခပ္ေနရတာၾကာပါျပီ ၊ဒါေပမဲ့ျငီးေနလို႕ဘာထူးမွာလဲ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းေနၾကရတဲ့ လူေတြခ်င္းကိုယ္စီ အခက္ခဲေတြကိုကူညီေပးခဲ့ၾကတဲ့ လူအျဖဴေရာင္ေတြရွိလာတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူတပါးအကူအညီကို မယူဘူးလို႕ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့က်ေနာ္ မယူမေနရအေျခေနေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါ၊ ရွက္အားငယ္စြာနဲ႕ပဲ လက္ခံေနခဲ့ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ကို္ယ့္ဘာသာကိုယ္ေတြးမိတာက ငါအစြမ္းစမဲ့ျပီလားဆိုတာပဲ၊တဘက္ကလည္း ျပန္ေတြးမိတယ္ ဒီေက်းဇူးေတြအတြက္ ငါဘာျပန္လုပ္ေပးနိုင္မလဲေပါ့၊ စိတ္ခ်..ကူညီတဲ့သူဘက္က ဘာကိုမွမေမွ်ာ္လင့္၊ တုံ႕ျပန္မႈကိုေမွ်ာ္ျပီးေက်းဇူးျပဳျခင္းမဟုတ္၊ ဒါကိုသိေတာ့က်ေနာ္ပိုရွက္လာတယ္၊ ငါဘာလုပ္ေပးနိုင္မလဲ? ေတြးတယ္..ေတြးျပီးေနမိတယ္၊ စားဖို႕ေတာင္မွ အနိုင္နိုင္ျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ့္ အေျခေနက ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္။
အဆင္ေျပလား၊ခေလးေကာ ေက်ာင္းအပ္ျပီးလား၊ မေျပရင္ေျပာ၊ လို႕ဆိုလာေတာ့ပိုအရွက္ရသလို ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ေမတၱာတရားကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ၊ က်ေနာ္အခက္ခဲျဖစ္မွ ရဟန္းလည္းမေနရ၊လူလည္းမေနနိုင္ဆိုသလိုပဲ၊
လူအမႈကဘုန္းၾကီးပတ္ျဖစ္ရပုံက ေတာရဆရာေတာ္ၾကီးပင္မေနနိုင္ျဖစ္ရတယ္၊ဒီၾကားထဲ..ဟိုအခက္ဒီအခက္ေတြကမ်ား၊ထားေတာ့ေလ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ရွက္ရွက္နဲ႕ေရးတဲ့စာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဥပသကာ အိမ္စရိတ္ေလာက္လား အလုပ္ကကေကာဘယ္လိုလဲ? ဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႕ ထပ္ေမးလာေတာ့၊ က်ေနာ့္အေျဖက ေျပပါတယ္ေပါ့၊ မေျပလည္းေျပရမယ္၊ က်ေနာ့္ ဘက္က ဘာတခုမွ် အေကာင္းမလုပ္ေပးဖူးခဲ့ေပမဲ့ သူ႕ဘက္ကခ်ည္းဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လူယုတ္မာစာရင္း၀င္နိုင္တယ္၊
ဘာျပန္လုပ္ေပးနိုင္မလဲ? ေတြးရင္း…တန္ခူးလျပည့္ေန႔မတိုင္ခင္တစ္ေန႔မွာေပါ့ဗ်ာ။
အေမ့ကိုေဆးခန္း အမွတ္201 မွာတင္ထားဆဲ က်ေနာ္ပဲလူေစာင့္၊က်ေနာ္ပဲထမင္းခ်က္၊ က်ေနာ္ပဲရွာသင့္တာရွာ
ဇာတ္ရုပ္မ်ားနဲ႕ေနတဲ့ေန႔၊ အေမအိပ္ေနေတာ့ မဟာဗုဒၶ၀င္ၾကီးကိုဖတ္ရင္း ..ဖတ္ေနတာကဖြားေတာ္မူခန္း ..သတိရမိတာက..မယ္ေတာ္မိနတ္သားကို ျမတ္စြာဘုရားေက်းဇူးဆပ္တဲ့ျဖစ္စဥ္ေတာ္၊သီတင္းကၽႊတ္လျပည့္ေန႔ လူ႕ျပည္ဆင္း…..
အာ…ဟုတ္ျပီ..ဒါေလာေလာဆယ္ငါနိုင္တဲ့နည္း..လျပည့္ေန႔တိုင္းဘုရားသြား…သန္႔ရွင္းေရးကိုေသခ်ာလုပ္၊ ေက်းဇူးရွင္ေတြကိုအာရုံျပဳ ပ႒ာန္းရႊတ္..။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ဆိုေတာ့၊ အခ်ိန္ရရင္၊ငါးေခါက္ အခ်ိန္မရရင္းသုံးေခါက္
ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အေပၚေက်းဇူးျပဳခဲ့တဲ့သူေတြကိုေသခ်ာအမၽွ်ေ၀၊ သစၥာျပဳ၊ အနည္းဆုံးေက်းဇူးရွင္ေတြ အႏၱာရာယ္ကင္းလိမ့္မယ္၊ လို႔ေတြးမိရင္း..က်ေနာ္လုပ္ျဖစ္တယ္။
ကေန႔လည္း..နယုန္လျပည့္ေန႕၊ မဟာသမယေန႔ေပါ့ေလ၊၊ နဂါးရစ္ေတာင္ဘုရားကိသြားျပီး ေက်းဇူးရွင္ေမြးမိခင္ၾကီးနဲ႕တကြ..ေက်းဇူးျပဳဖူသူအေပါင္းတို႕၏ ဂုဏ္ေကိ်းဇူးကိုမွန္းပ႒န္းရြတ္ ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုတစ္ဆုပ္၊ တစ္လုပ္၊ ေပးကမ္းခ်ီးေျမွက္ေထာင္ပ့ံေပးသူ၊ တေၾကာင္း တစ္ဂါထာ၊စာတစ္လုံးမွ်သြန္သင္ေပးသူမ်ား အတြက္တစ္ေခါက္၊
ျပီးေတာ့ကမာၻေျမၾကီးနဲ႕ ေနမင္းလမင္း မိုးမင္း..တို႕ကိုရည္စူးျပီးသံသရာအစဥ္ဆက္ေက်းဇူးျပဳခဲ့ျပီးသူမ်ားအတြက္ တစ္ေခါက္။
ေနက္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကူညီေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ (နာမယ္) သို႕ (နာမယ္မ်ား) ကိုတစ္ဦးခ်င္းေခၚ ပုံေပၚေအာင္ၾကည့္
ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ၾကီး ေမတၱာပို႕သလိုေပါ့ အလင္း၀န္းထဲထဲ့ျပီးပ႒န္းပစၥယနိေဒၵသကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရြတ္။
ေမတၱာပို႕။
ဒီဗက်းဇူးေတြကိုဆင္ျခင္ ေအာက္ေမ့ႏွလုံးသြင္းေနမိတယ္ေလ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်နာ္လုပ္နိုင္တာေလးနဲ႕ပဲ ေက်းဇူးဆပ္ေနမိတာပါ၊ ဒီထက္မက လုပ္နိုင္သူမ်ားဒီထက္ပိုျပီးေက်းဇူးတရားကို ဆပ္နိုင္ၾကပါေစလို႕ ရိုးသားစြာဆိုရင္း။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ဥပသကာ။
တခ်ဳိ႔က ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကို မခံနိုင္ဘူး၊ တခ်ဳိ႕က ခ်မ္းသာတဲ့ဒဏ္ကိုမခံနိုင္ဘူး၊ အျမင့္ဆုံးကလူ ေအာက္ဆုံးကို ေရာက္ရင္ ရူးေတာ့တာပဲ အနိမ့္ဆုံးကလူေတြ အျမင့္ဆုံးေရာက္ရင္ ေမ့ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကနဲ႕မကင္းၾကသူတိုင္းမွာ၊ လူဆိုျပီးေတာ့ အမည္နာမေခၚေ၀ၚသမုတ္ေနၾကသူတိုင္းမွာ ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႕ ကင္းျပီးေနၾကရတဲ့သူမရွိ ေရွးကလည္းမရွိ ယခုလည္းမရွိ ေနာင္လည္းမရွိ ၊ေက်းဇူးတရားနဲ႕ ကင္းၾကသူေတြမရွိၾကေပမဲ့ ေက်းဇူးကန္းၾကသူမ်ားကေတာ့ အတိတ္ ပစၥဳပန္ အနာဂတ္ ကာလသုံးပါးစလုံးမွာေတာ့ ရွိေနၾကတာပါပဲေလ။
ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးသူမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေပမဲ့ မဆပ္နိုင္ေသးတဲ့ သူမ်ားအတြက္စကားလက္ေဆာင္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဒီစာကိုေရးျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့၊ အခုတေလာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေလာကဒဏ္လိွဳင္းေတြၾကားမွာ အားတင္းကူးခပ္ေနရတာၾကာပါျပီ ၊ဒါေပမဲ့ျငီးေနလို႕ဘာထူးမွာလဲ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းေနၾကရတဲ့ လူေတြခ်င္းကိုယ္စီ အခက္ခဲေတြကိုကူညီေပးခဲ့ၾကတဲ့ လူအျဖဴေရာင္ေတြရွိလာတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူတပါးအကူအညီကို မယူဘူးလို႕ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့က်ေနာ္ မယူမေနရအေျခေနေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါ၊ ရွက္အားငယ္စြာနဲ႕ပဲ လက္ခံေနခဲ့ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ကို္ယ့္ဘာသာကိုယ္ေတြးမိတာက ငါအစြမ္းစမဲ့ျပီလားဆိုတာပဲ၊တဘက္ကလည္း ျပန္ေတြးမိတယ္ ဒီေက်းဇူးေတြအတြက္ ငါဘာျပန္လုပ္ေပးနိုင္မလဲေပါ့၊ စိတ္ခ်..ကူညီတဲ့သူဘက္က ဘာကိုမွမေမွ်ာ္လင့္၊ တုံ႕ျပန္မႈကိုေမွ်ာ္ျပီးေက်းဇူးျပဳျခင္းမဟုတ္၊ ဒါကိုသိေတာ့က်ေနာ္ပိုရွက္လာတယ္၊ ငါဘာလုပ္ေပးနိုင္မလဲ? ေတြးတယ္..ေတြးျပီးေနမိတယ္၊ စားဖို႕ေတာင္မွ အနိုင္နိုင္ျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ့္ အေျခေနက ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္။
အဆင္ေျပလား၊ခေလးေကာ ေက်ာင္းအပ္ျပီးလား၊ မေျပရင္ေျပာ၊ လို႕ဆိုလာေတာ့ပိုအရွက္ရသလို ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ေမတၱာတရားကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ၊ က်ေနာ္အခက္ခဲျဖစ္မွ ရဟန္းလည္းမေနရ၊လူလည္းမေနနိုင္ဆိုသလိုပဲ၊
လူအမႈကဘုန္းၾကီးပတ္ျဖစ္ရပုံက ေတာရဆရာေတာ္ၾကီးပင္မေနနိုင္ျဖစ္ရတယ္၊ဒီၾကားထဲ..ဟိုအခက္ဒီအခက္ေတြကမ်ား၊ထားေတာ့ေလ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ရွက္ရွက္နဲ႕ေရးတဲ့စာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဥပသကာ အိမ္စရိတ္ေလာက္လား အလုပ္ကကေကာဘယ္လိုလဲ? ဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႕ ထပ္ေမးလာေတာ့၊ က်ေနာ့္အေျဖက ေျပပါတယ္ေပါ့၊ မေျပလည္းေျပရမယ္၊ က်ေနာ့္ ဘက္က ဘာတခုမွ် အေကာင္းမလုပ္ေပးဖူးခဲ့ေပမဲ့ သူ႕ဘက္ကခ်ည္းဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လူယုတ္မာစာရင္း၀င္နိုင္တယ္၊
ဘာျပန္လုပ္ေပးနိုင္မလဲ? ေတြးရင္း…တန္ခူးလျပည့္ေန႔မတိုင္ခင္တစ္ေန႔မွာေပါ့ဗ်ာ။
အေမ့ကိုေဆးခန္း အမွတ္201 မွာတင္ထားဆဲ က်ေနာ္ပဲလူေစာင့္၊က်ေနာ္ပဲထမင္းခ်က္၊ က်ေနာ္ပဲရွာသင့္တာရွာ
ဇာတ္ရုပ္မ်ားနဲ႕ေနတဲ့ေန႔၊ အေမအိပ္ေနေတာ့ မဟာဗုဒၶ၀င္ၾကီးကိုဖတ္ရင္း ..ဖတ္ေနတာကဖြားေတာ္မူခန္း ..သတိရမိတာက..မယ္ေတာ္မိနတ္သားကို ျမတ္စြာဘုရားေက်းဇူးဆပ္တဲ့ျဖစ္စဥ္ေတာ္၊သီတင္းကၽႊတ္လျပည့္ေန႔ လူ႕ျပည္ဆင္း…..
အာ…ဟုတ္ျပီ..ဒါေလာေလာဆယ္ငါနိုင္တဲ့နည္း..လျပည့္ေန႔တိုင္းဘုရားသြား…သန္႔ရွင္းေရးကိုေသခ်ာလုပ္၊ ေက်းဇူးရွင္ေတြကိုအာရုံျပဳ ပ႒ာန္းရႊတ္..။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ဆိုေတာ့၊ အခ်ိန္ရရင္၊ငါးေခါက္ အခ်ိန္မရရင္းသုံးေခါက္
ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အေပၚေက်းဇူးျပဳခဲ့တဲ့သူေတြကိုေသခ်ာအမၽွ်ေ၀၊ သစၥာျပဳ၊ အနည္းဆုံးေက်းဇူးရွင္ေတြ အႏၱာရာယ္ကင္းလိမ့္မယ္၊ လို႔ေတြးမိရင္း..က်ေနာ္လုပ္ျဖစ္တယ္။
ကေန႔လည္း..နယုန္လျပည့္ေန႕၊ မဟာသမယေန႔ေပါ့ေလ၊၊ နဂါးရစ္ေတာင္ဘုရားကိသြားျပီး ေက်းဇူးရွင္ေမြးမိခင္ၾကီးနဲ႕တကြ..ေက်းဇူးျပဳဖူသူအေပါင္းတို႕၏ ဂုဏ္ေကိ်းဇူးကိုမွန္းပ႒န္းရြတ္ ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုတစ္ဆုပ္၊ တစ္လုပ္၊ ေပးကမ္းခ်ီးေျမွက္ေထာင္ပ့ံေပးသူ၊ တေၾကာင္း တစ္ဂါထာ၊စာတစ္လုံးမွ်သြန္သင္ေပးသူမ်ား အတြက္တစ္ေခါက္၊
ျပီးေတာ့ကမာၻေျမၾကီးနဲ႕ ေနမင္းလမင္း မိုးမင္း..တို႕ကိုရည္စူးျပီးသံသရာအစဥ္ဆက္ေက်းဇူးျပဳခဲ့ျပီးသူမ်ားအတြက္ တစ္ေခါက္။
ေနက္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကူညီေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ (နာမယ္) သို႕ (နာမယ္မ်ား) ကိုတစ္ဦးခ်င္းေခၚ ပုံေပၚေအာင္ၾကည့္
ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ၾကီး ေမတၱာပို႕သလိုေပါ့ အလင္း၀န္းထဲထဲ့ျပီးပ႒န္းပစၥယနိေဒၵသကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရြတ္။
ေမတၱာပို႕။
ဒီဗက်းဇူးေတြကိုဆင္ျခင္ ေအာက္ေမ့ႏွလုံးသြင္းေနမိတယ္ေလ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်နာ္လုပ္နိုင္တာေလးနဲ႕ပဲ ေက်းဇူးဆပ္ေနမိတာပါ၊ ဒီထက္မက လုပ္နိုင္သူမ်ားဒီထက္ပိုျပီးေက်းဇူးတရားကို ဆပ္နိုင္ၾကပါေစလို႕ ရိုးသားစြာဆိုရင္း။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ဥပသကာ။
Saturday, May 15, 2010
ယခင္နဲ႕ယခု
အေနာက္ဘက္ကတက္လာမဲ့ တိမ္မဲညိဳကို က်ေနာ္ေမွ်ာ္မိေနတယ္ ေန၀င္ခ်ိန္တိမ္ေတာက္ျပီး
လွေနတဲ့ဆည္းဆာကိုေငးၾကည့္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႕ကို က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ တိမ္ေတြေရာင္စုံနဲ႕ ေန၀င္တဲ့အလွကို က်ေနာ္မက္ေမာခဲ့ဖူးပါသည္ ပငိလယ္နားကလူမို႕ လဆန္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတြမွာ ဒီေရတက္ခ်ိန္ေတြမွာ လိွဳင္းေခါင္းျဖဴေတြက ကမ္းကိုတိုက္ျပီးေရအ၀င္ ငွက္ဇင္ေယာ္ကအလိုက္သင့္လိွဳင္းစီး ေနမင္းၾကီးက ေတာင္စြယ္အ၀င္ အေနာက္ေျမာက္ေလက ေအးေနေအာင္တိုက္ ပင္လယ္က ေရာင္စုံျဖစ္ေနတဲ့အခိုက္ကို တရွဳိက္မက္မက္ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါ၏္ ထိုသို႕တြယ္တာခဲ့ဖူးခ်ိန္က က်ေနာ္ တိမ္မဲညိဳတို႕ကို မုန္းခဲ့ဖူးပါသည္၊ သူတို႕ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေရာင္စုံတိမ္တို႕ပ်ယ္လြင့္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္၊ တိမ္မဲညိဳတို႕လာသည္ႏွင့္ ေလေျပတို႕သည္ ေလးရိုင္း၊ လိွဳင္းၾကက္ခြပ္ေလးတို႕သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လိွဳင္းလုံးၾကီၤးမ်ားအျဖစ္သို႕ တခဏျခင္း ေျပာင္းလြဲသြားတတ္ၾကသည္၊ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ပင္လယ္ျပင္က ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနတဲ့ အမူးသမားတစ္ေယာက္လို ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွားလာတတ္ျပန္သည္၊ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေနကြယ္ လေပ်ာက္ တိမ္ေမွာက္ျပီးေမွာင္ေနတာကိုက်ေနာ္မၾကိဳက္…သို႕ေသာ္ အခုက်ေနာ္သည္ တစ္ခါတုံးက မုန္းခဲ့ဖူးေသာ တိမ္မဲညိဳကို တမ္းတေနပါသည္။
လာမနိုးနိုးနဲ႕က်ေနာ္အေနာက္ဘက္ကိုေမွ်ာ္သည္တိမ္ေတြျဖဴေနတုံး၊အေရွ႕ဘက္ကိုၾကည့္ည္ ေကာင္းကင္ၾကီးကျပာေနတုံး၊တစ္ခ်ိန္တုံးကက်ေနာ္မက္ေမာစြာေငးေမာၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းကင္ျပာကိုက်ေနာ္မ်က္နာလြဲျပီး ေတာင္ဘက္ဆီလွမ္းၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေဘာ္ေငြေရာင္ အနားကြပ္နဲ႕ တိမ္ေတြေတာက္ေနတုံးပါလားဟယ္… ဟူး..ဘယ္ေရာက္ေနလဲ တိမ္မဲညိဳ..လူေတြငိုတာမၾကားေရာ့ထင့္။
လာခ်ိန္တန္ပါလွ်က္ အိမ္ျပန္မေရာက္တဲ့ သားကိုေမွ်ာ္ေနသလို လူေတြနင့္ကိုေမွ်ာ္ၾကတယ္ တခ်ဳိ႕ကလည္း အျပစ္ေတြေျပာၾကတယ္ တကယ္ေတာ့နင့္အျပစ္လည္းမဟုတ္ ငါတို႕ရဲ႕ အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ေလာဘက နင့္ကိုအိမ္ကလိုက္ထုတ္ပစ္သလိုျဖစ္ေနတာကိုး နင့္အေဖၚေတြျဖစ္တဲ့ အစိမ္ေရာင္ေတာေတြကို ငါတို႕က မ်ဳိးတုံးျပီး အေရာင္ေျပာင္းခဲ့ၾကတာလည္းပါတယ္ ျပီးေတာ့ နင့္အိမ္ျပန္လာတာကိုၾကိဳဖို႕ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့
နင့္ကို ျပန္ေခၚနိုင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားက ငါတို႕မွာမရွိဘဲ နင္ထင္ရာစိုင္းျပီေပါ့ လာခ်င္လာမယ္ မလာခ်င္မလာဘူး..နင့္သေဘာေပါ့ေလ။ ဆင္ကိုနိုင္ဖို႕ခၽႊန္းရွိရမယ္ဆိုတာကို ငါတို႕သိေပမဲ့ နင့္ကိုနိုင္ဖို႕ သီလရွိရမဲ့အစား တဏွာေတြကိုၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ ငါတို႕ေမြးျမဴခဲ့ၾကတာကိုးေလ။
လာခဲ့ပါေတာ့ တိမ္မဲညို။ ေလာဘကို အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ ငါ့လိုလူေတြကို နင္မေက်နပ္ရင္လည္းရွိပါေစေတာ့ေလ၊ ဘာမွမသိအျပစ္ကင္းတဲ့ လူေသးေသးေလးေတြအတြက္ နင္ျပန္လာေပးပါ။ ေကာင္းကင္ေက်ာခိုင္း နားထိုင္းျပီးေနတဲ့ သက္ၾကီးသူေတြအတြက္ျပန္လာပါ၊ ေျမၾကီးမွာႏြားလိုရုံး ျပီးငါတို႕စားမဲ့စပါးကို စိုက္ေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ားအတြက္ ျပန္လာပါ။
တိမ္မဲညိဳလာခါမွ ရြာခ်မဲ့မိုးကိုေမွ်ာ္ရင္း…အက်င့္ဖ်င္းသထက္ဖ်င္းလာတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါမုန္းတယ္။
အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ ေလာဘကိုရင္မွာပိုက္ျပီး အစိမ္ေရာင္ကြင္းျပင္ကို အေရာင္ေျပာင္းမိတဲ့ ငါ့ကိုငါလည္းမုန္းတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ဥပသကာ
လွေနတဲ့ဆည္းဆာကိုေငးၾကည့္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႕ကို က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ တိမ္ေတြေရာင္စုံနဲ႕ ေန၀င္တဲ့အလွကို က်ေနာ္မက္ေမာခဲ့ဖူးပါသည္ ပငိလယ္နားကလူမို႕ လဆန္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတြမွာ ဒီေရတက္ခ်ိန္ေတြမွာ လိွဳင္းေခါင္းျဖဴေတြက ကမ္းကိုတိုက္ျပီးေရအ၀င္ ငွက္ဇင္ေယာ္ကအလိုက္သင့္လိွဳင္းစီး ေနမင္းၾကီးက ေတာင္စြယ္အ၀င္ အေနာက္ေျမာက္ေလက ေအးေနေအာင္တိုက္ ပင္လယ္က ေရာင္စုံျဖစ္ေနတဲ့အခိုက္ကို တရွဳိက္မက္မက္ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါ၏္ ထိုသို႕တြယ္တာခဲ့ဖူးခ်ိန္က က်ေနာ္ တိမ္မဲညိဳတို႕ကို မုန္းခဲ့ဖူးပါသည္၊ သူတို႕ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ေရာင္စုံတိမ္တို႕ပ်ယ္လြင့္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္၊ တိမ္မဲညိဳတို႕လာသည္ႏွင့္ ေလေျပတို႕သည္ ေလးရိုင္း၊ လိွဳင္းၾကက္ခြပ္ေလးတို႕သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လိွဳင္းလုံးၾကီၤးမ်ားအျဖစ္သို႕ တခဏျခင္း ေျပာင္းလြဲသြားတတ္ၾကသည္၊ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ပင္လယ္ျပင္က ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနတဲ့ အမူးသမားတစ္ေယာက္လို ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွားလာတတ္ျပန္သည္၊ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေနကြယ္ လေပ်ာက္ တိမ္ေမွာက္ျပီးေမွာင္ေနတာကိုက်ေနာ္မၾကိဳက္…သို႕ေသာ္ အခုက်ေနာ္သည္ တစ္ခါတုံးက မုန္းခဲ့ဖူးေသာ တိမ္မဲညိဳကို တမ္းတေနပါသည္။
လာမနိုးနိုးနဲ႕က်ေနာ္အေနာက္ဘက္ကိုေမွ်ာ္သည္တိမ္ေတြျဖဴေနတုံး၊အေရွ႕ဘက္ကိုၾကည့္ည္ ေကာင္းကင္ၾကီးကျပာေနတုံး၊တစ္ခ်ိန္တုံးကက်ေနာ္မက္ေမာစြာေငးေမာၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းကင္ျပာကိုက်ေနာ္မ်က္နာလြဲျပီး ေတာင္ဘက္ဆီလွမ္းၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေဘာ္ေငြေရာင္ အနားကြပ္နဲ႕ တိမ္ေတြေတာက္ေနတုံးပါလားဟယ္… ဟူး..ဘယ္ေရာက္ေနလဲ တိမ္မဲညိဳ..လူေတြငိုတာမၾကားေရာ့ထင့္။
လာခ်ိန္တန္ပါလွ်က္ အိမ္ျပန္မေရာက္တဲ့ သားကိုေမွ်ာ္ေနသလို လူေတြနင့္ကိုေမွ်ာ္ၾကတယ္ တခ်ဳိ႕ကလည္း အျပစ္ေတြေျပာၾကတယ္ တကယ္ေတာ့နင့္အျပစ္လည္းမဟုတ္ ငါတို႕ရဲ႕ အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ေလာဘက နင့္ကိုအိမ္ကလိုက္ထုတ္ပစ္သလိုျဖစ္ေနတာကိုး နင့္အေဖၚေတြျဖစ္တဲ့ အစိမ္ေရာင္ေတာေတြကို ငါတို႕က မ်ဳိးတုံးျပီး အေရာင္ေျပာင္းခဲ့ၾကတာလည္းပါတယ္ ျပီးေတာ့ နင့္အိမ္ျပန္လာတာကိုၾကိဳဖို႕ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့
နင့္ကို ျပန္ေခၚနိုင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားက ငါတို႕မွာမရွိဘဲ နင္ထင္ရာစိုင္းျပီေပါ့ လာခ်င္လာမယ္ မလာခ်င္မလာဘူး..နင့္သေဘာေပါ့ေလ။ ဆင္ကိုနိုင္ဖို႕ခၽႊန္းရွိရမယ္ဆိုတာကို ငါတို႕သိေပမဲ့ နင့္ကိုနိုင္ဖို႕ သီလရွိရမဲ့အစား တဏွာေတြကိုၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ ငါတို႕ေမြးျမဴခဲ့ၾကတာကိုးေလ။
လာခဲ့ပါေတာ့ တိမ္မဲညို။ ေလာဘကို အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ ငါ့လိုလူေတြကို နင္မေက်နပ္ရင္လည္းရွိပါေစေတာ့ေလ၊ ဘာမွမသိအျပစ္ကင္းတဲ့ လူေသးေသးေလးေတြအတြက္ နင္ျပန္လာေပးပါ။ ေကာင္းကင္ေက်ာခိုင္း နားထိုင္းျပီးေနတဲ့ သက္ၾကီးသူေတြအတြက္ျပန္လာပါ၊ ေျမၾကီးမွာႏြားလိုရုံး ျပီးငါတို႕စားမဲ့စပါးကို စိုက္ေနတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ားအတြက္ ျပန္လာပါ။
တိမ္မဲညိဳလာခါမွ ရြာခ်မဲ့မိုးကိုေမွ်ာ္ရင္း…အက်င့္ဖ်င္းသထက္ဖ်င္းလာတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါမုန္းတယ္။
အေတာမသတ္နိုင္တဲ့ ေလာဘကိုရင္မွာပိုက္ျပီး အစိမ္ေရာင္ကြင္းျပင္ကို အေရာင္ေျပာင္းမိတဲ့ ငါ့ကိုငါလည္းမုန္းတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ဥပသကာ
Friday, May 7, 2010
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ေဗဒင္အေၾကာင္း (၁)
က်ေနာ္ဒီအေၾကာင္းေရးခ်င္ေနတာၾကာပါျပီ ဒါေပမဲ့စိတ္ထဲခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတာမို႕ အခုမွပဲေရးျဖစ္တယ္ ဒါေတြကိုသိသင့္တယ္လို႕ လည္းထင္တယ္ ယုံတာမယုံတာေတာ့ ပုဂၢလိကဆံုးျဖတ္ခ်က္မုိ႕ ကိုသန္သလိုပဲဆုံးျဖတ္တာေကာင္းပါတယ္ ။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ေဗဒင္အေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး ေျပာခ်င္တာပါ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီျပီး တည္လာခဲ့တဲ့ အဂၤ၀ိဇၨာေဗဒင္ပညာရပ္ထဲက ကိန္းတစ္ခုအေၾကာင္းပါ အင္မတန္က်ယ္ျပန္႕တဲ့ဒီအဂၤ၀ိဇၨာေဗဒင္ပညာရပ္ၾကီးကိုက်ေနာ္မေတာက္တေခါက္ေလ့လာသင္ယူခဲ့ဖူးပါတယ္ အခုထိလည္းသင္ေနဆဲပါ၊
အစကေတာ့မယုံ မယုံတာကမွ လုံး၀ကိုမယုံခဲ့တာပါ၊ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အဂၤ၀ိဇၨာ ဆန္းက်မ္း မဟာဘုတ္ အစရွိတဲ့ လက္ဆန္းပညာရပ္မ်ားနဲ႕ ငယ္ကတည္းကရင္းႏွီးခဲ့ တယ္ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အဖိုးကိုယ္တိုင္က ဒီပညာရပ္ေတြကို ကၽႊမ္းက်င္တဲ့ပညာရွင္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္စိတ္မ၀္စားခဲ့ပါ အဖိုးလည္းသည္ပညာနဲ႕ အသက္မေမြးခဲ့ပါ ဘယ္လ္ုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ တျခားျမိဳ႕ရြာကလူေတြ တိုက္ဆိုင္ျပီးသူ႕ဆီေရာက္လာရင္ေတာ့ ေဟာေျပာ စီရင္ေပးတာေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႔ေနၾက ၊ ဧည့္သည္ေရာက္လာျပီဆိုရင္ လုပ္လက္စအလုပ္ေလးနားျပီး အိမ္ဦးခန္းသြား ဘုရား၀တ္ျပဳျပီး ကြမ္းတရိုး၀ါး ေနာက္ေတာ့ ေက်က္သင္ပုံးတစ္ခ်ပ္ေပၚ ေက်ာက္တံနဲကခ်တြက္… ကိန္းခမ္းေတြအတိုင္းေျပာလိုက္တာပဲ၊ အဲ..ညဘက္လာေမးသူေတြက်ေတာ့ အဖိုးဘာမွမတြက္ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ျပီးေျပာတယ္ တစ္ခါတေလနိမိတ္ေကာက္ျပီး ေျပာတယ္လို႕ အဖိုးျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဒီပညာေတြနဲ႕ရင္းႏွီးခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဖိုးဆုံးေတာ့ ေပပုရပိုဒ္ေတြ ၊က်မ္းစာေတြ၊ က်န္ခဲ့တာ မနည္းဘူးဗ်၊ ဗီရိုၾကီးသုံးလုံစာ ပါ၊ က်ေနာ္ငယ္တုံးကေတာ့ ဒီအထဲကစာေတြကိုဘယ္ဖတ္နိုင္မလဲ ဒီေတာ့အဖိုးတန္မတန္က်ေနာ္မသိ အဲဒီမသိမႈဒဏ္ကိုခံလိုက္ရတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕မဟုတ္ပဲ ဒီက်မ္းေတြကိုတလြဲသုံးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဦးေလးနဲ႕ မိသားစုပါ ..ေသခ်ာေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့၊က်ေနာ့္ဦးေလးရဲ႕သားစဥ္ေျမးဆက္အခုထက္ထိဒီဒဏ္ေတြကို
ခံစားေနရတုံးပါ က်ေနာ့္အေဖကေတာ့ေျပာတယ္ ဒါကိုက်မ္းစူးတာတဲ့၊ဒီအေၾကာင္းကိုျပန္ေရးျပရင္၊ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလိုဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ေရးျပမွာပါ၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္ေဗဒင္အေၾကာင္းနည္းနည္း ေျပာခ်င္လို႕ ခုနကစကားကိုပဲ ျပန္ဆက္ရမွာပါ့။
ဒါကေတာ့ ေဗဒင္ကို၀ါသနာပါသူတိုင္း သိေနျပီးသားျဖစ္တဲ့ ေစာလွ- ေလွဆန္ဆိုတဲ့ ကိန္းတခုအေၾကာင္းပါ..ဒီကိန္းကို ေရွးကပညာရွင္ၾကီးေတြက ေရွာင္ဖို႕သတ္မွတ္ထားေပးခဲ့ၾကတယ္ က်ေနာ္စသိတာက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္သန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရလို႕ပါ..ဆရာဦးေမာင္ေမာင္သန္း (ရင္ကိုေအးမွ်ေစသား) ရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ
ျမန္ေဗဒင္ေလာကအတြက္အေရးၾကီးပါတယ္..ဒါကက်ေနာ့္အျမင္ေပါ့ေလ..ေနာက္တေယာက္က ဆရာဒဂုံ ၊ ေနာက္တစ္ဦးက ဆရာၾကီးရန္ကုန္ေက်ာ္ရင္ တို႕ ပါ ျမန္မာ့လက္ဆန္းပညာရပ္ေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး အပင္ပန္းခံခဲ့ၾကတယ္ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ၾကည္လည္း ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္..ဒါက စကားၾကဳံလို႕ ေက်းဇူးရွိသူကို ေက်းဇူးရွိသူလို႕ ေျပာတာပါ၊။
ခုနကစကားစကိုျပန္ေကာက္ရရင္..က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့ ေစာလွေလွဆန္ ကိန္းဆိုတာအမတန္မွ ဒုကၡေပးတတ္တဲ့ကိန္းတစ္ခုျဖစ္တာကိုပါ ဒီကိန္းရဲ႕ အထိန္းအလကာၤာကို အဂၤ၀ိဇၨာကိုးေစာင္တြဲက်မ္း စာမ်က္နာ (၅၀) မွာအဲလိုေတြ႔ရတယ္
ေစာလွ-ေလွဆန္၊ လူျမန္မင္းလြတ္၊ ပူသြပ္ေသဖြယ္၊ သက္နယ္ တူေသာ္၊ အငူကုန္းအင္း၊ ၾကည္ညိုဆင္းကး က်မ္းရင္း၀ိဇၨာ တနည္းမွာသည္၊ ေရွာင္ခြာ သစ္၊နံ၊ ျမိဳႈ၊ရြာတည္း။
ဆိုလိုတာက တနဂၤေနြနာမယ္ရွင္ေတြ၊ေန႕သားေတြဟာ၊ သူ႕ရဲ႕ ၾတိရန္းလို႕ေခၚတဲ့ အဂ္ါ နံ စတုန္းရန္းလို႕ေခၚတဲ့ ဗုဒၶဟူးနံ အဲဒီနွစ္ခုေပါင္းတဲ့ အဂ္ါ+ ေုဒၶဟူး အတြဲျဖစ္တဲ့ လူနာမယ္ ျမိဳ႕ရြာ
ေတြကို မေပါင္းသင့္္၊အိမ္ေထာက္မဘက္သင့္္၊စပ္တူမလုပ္သင့္ လို႕ ဆိုလိုတာပါ။
တနလာၤ..နာမယ္ရွင္ေတြ၊ တနလ္ာသားသမီးေတြ က ဗုဒၶဟူး+ ၾကာသပေတး အတြဲလိုက္ေပါ့
၀င္းေမာင္၊မိုးမိုး၀င္း၊လိွဳင္လိွဳင္ျမင့္ အဲလိုနာမယ္မ်ဳိးေတြ မင္းလွလို အရပ္ေဒသေတြကို ေရွာင္ထားေပါ့..ဒါေပမဲ့ ရပ္ေစာက္မွာေနတဲ့ တနဂၤေႏြနာမယ္ရွင္ေတြဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုျပီးျငင္းရင္ အဲဒီ ရပ္ေစာက္မွာေနတဲ့တနဂၤေႏြနာမယ္ရွင္ေတြ ဇလြန္မွာသြားျပီးစီပြားရွာၾကည့္ပါလား..မယုံရင္စမ္းၾကည့္ပါ။
အဲလိုေျပာတာ ရိုင္းေနရင္ခြင့္လြတ္ပါ၊ က်ေနာ့္အတြက္ဒီကိန္းက ကိုယ္ေတြ႔ေတြမ်ားလြန္းလို႕ပါ
အနီးစပ္ဆုံး က်ေနာ္းမိခင္ၾကီးက တနလၤလာသမီး တနလၤာနာမယ္ရွင္ က်ေနာ့္ဖခင္ၾကီးက ဦးလွျမင့္ပါ ဒါခုနက က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ လူျမန္မင္းလြတ္ ကိန္းထဲက လူျမန္ကိန္းပါ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ မဟာဘုတ္က (၁)ခုၾကြင္းမဟာဘုတ္မွာ ဒီအတြဲက (၅+၄) တြဲက ပကၡ ကိန္းမိျပီးပ်က္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အေမရုံးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ အသိဆုံးပါ၊ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ့္အေဒၚအရင္းေခါက္ေခါက္ ၾကာသပေတးသမီး ၾကာသပေတးနာမည္ရွင္၊သူ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္က စေနနဲ႕ တနဂ္ေႏြေပါင္းထားတဲ့နာမည္တြဲပါ
ေတာ္အံ့ အတူဆိုတဲ့ကိန္းထဲက အတူဆိုတဲ့ကိန္းပါ ၾကာသပေတးနာမယ္ရွင္ျဖစ္တဲ့က်ေနာ့္အေဒၚက ေအာင္ထြန္းဆိုတဲ့ တနဂၤေႏြ+စေနတြဲကို အိမ္ေထာင္လည္းဘက္မိေရာ အစကမေသာက္တတ္တဲ့ ကိုေအာင္ထြန္း အိမ္ေထာင္က်ျပီးတစ္လေလာက္ကတည္းက ေဗြေဖါက္ျပီး ေသာက္လိုက္တဲ့ အရက္ ရိုက္လိုက္တဲ့ဖဲ ၊ဖဲတင္မက က်ေနာ့္အေဒၚပါအရိုက္ခံထိတာ ေနာက္ဆုံးေသတဲ့အထိပါပဲ က်ေနာ့္အက ခုႏွစ္ၾကြင္းမဟာဘုတ္သမားပါ မဟာဘုတ္မွာလဲ ဒီ စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြက ေအာက္တန္းခိုျပီးပ်က္ေနတဲ့ျဂိဳလ္ေတြ..ေနာက္ကိုယ္ေတြ႔ေရ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။
ဒီေတာ့ အဲလို ေစာလွ- ေလွဆန္ကိန္းဆိုရင္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္နိုင္ဖို႕ ေျပာခ်င္တာပါ..အဲစမ္းၾကည့္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ စမ္းနိုင္ပါတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ဥပသကာ
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ေဗဒင္အေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး ေျပာခ်င္တာပါ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီျပီး တည္လာခဲ့တဲ့ အဂၤ၀ိဇၨာေဗဒင္ပညာရပ္ထဲက ကိန္းတစ္ခုအေၾကာင္းပါ အင္မတန္က်ယ္ျပန္႕တဲ့ဒီအဂၤ၀ိဇၨာေဗဒင္ပညာရပ္ၾကီးကိုက်ေနာ္မေတာက္တေခါက္ေလ့လာသင္ယူခဲ့ဖူးပါတယ္ အခုထိလည္းသင္ေနဆဲပါ၊
အစကေတာ့မယုံ မယုံတာကမွ လုံး၀ကိုမယုံခဲ့တာပါ၊ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အဂၤ၀ိဇၨာ ဆန္းက်မ္း မဟာဘုတ္ အစရွိတဲ့ လက္ဆန္းပညာရပ္မ်ားနဲ႕ ငယ္ကတည္းကရင္းႏွီးခဲ့ တယ္ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အဖိုးကိုယ္တိုင္က ဒီပညာရပ္ေတြကို ကၽႊမ္းက်င္တဲ့ပညာရွင္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္စိတ္မ၀္စားခဲ့ပါ အဖိုးလည္းသည္ပညာနဲ႕ အသက္မေမြးခဲ့ပါ ဘယ္လ္ုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ တျခားျမိဳ႕ရြာကလူေတြ တိုက္ဆိုင္ျပီးသူ႕ဆီေရာက္လာရင္ေတာ့ ေဟာေျပာ စီရင္ေပးတာေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႔ေနၾက ၊ ဧည့္သည္ေရာက္လာျပီဆိုရင္ လုပ္လက္စအလုပ္ေလးနားျပီး အိမ္ဦးခန္းသြား ဘုရား၀တ္ျပဳျပီး ကြမ္းတရိုး၀ါး ေနာက္ေတာ့ ေက်က္သင္ပုံးတစ္ခ်ပ္ေပၚ ေက်ာက္တံနဲကခ်တြက္… ကိန္းခမ္းေတြအတိုင္းေျပာလိုက္တာပဲ၊ အဲ..ညဘက္လာေမးသူေတြက်ေတာ့ အဖိုးဘာမွမတြက္ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ျပီးေျပာတယ္ တစ္ခါတေလနိမိတ္ေကာက္ျပီး ေျပာတယ္လို႕ အဖိုးျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဒီပညာေတြနဲ႕ရင္းႏွီးခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဖိုးဆုံးေတာ့ ေပပုရပိုဒ္ေတြ ၊က်မ္းစာေတြ၊ က်န္ခဲ့တာ မနည္းဘူးဗ်၊ ဗီရိုၾကီးသုံးလုံစာ ပါ၊ က်ေနာ္ငယ္တုံးကေတာ့ ဒီအထဲကစာေတြကိုဘယ္ဖတ္နိုင္မလဲ ဒီေတာ့အဖိုးတန္မတန္က်ေနာ္မသိ အဲဒီမသိမႈဒဏ္ကိုခံလိုက္ရတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႕မဟုတ္ပဲ ဒီက်မ္းေတြကိုတလြဲသုံးခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဦးေလးနဲ႕ မိသားစုပါ ..ေသခ်ာေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့၊က်ေနာ့္ဦးေလးရဲ႕သားစဥ္ေျမးဆက္အခုထက္ထိဒီဒဏ္ေတြကို
ခံစားေနရတုံးပါ က်ေနာ့္အေဖကေတာ့ေျပာတယ္ ဒါကိုက်မ္းစူးတာတဲ့၊ဒီအေၾကာင္းကိုျပန္ေရးျပရင္၊ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလိုဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ေရးျပမွာပါ၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္ေဗဒင္အေၾကာင္းနည္းနည္း ေျပာခ်င္လို႕ ခုနကစကားကိုပဲ ျပန္ဆက္ရမွာပါ့။
ဒါကေတာ့ ေဗဒင္ကို၀ါသနာပါသူတိုင္း သိေနျပီးသားျဖစ္တဲ့ ေစာလွ- ေလွဆန္ဆိုတဲ့ ကိန္းတခုအေၾကာင္းပါ..ဒီကိန္းကို ေရွးကပညာရွင္ၾကီးေတြက ေရွာင္ဖို႕သတ္မွတ္ထားေပးခဲ့ၾကတယ္ က်ေနာ္စသိတာက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္သန္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရလို႕ပါ..ဆရာဦးေမာင္ေမာင္သန္း (ရင္ကိုေအးမွ်ေစသား) ရဲ႕ ေက်းဇူးဟာ
ျမန္ေဗဒင္ေလာကအတြက္အေရးၾကီးပါတယ္..ဒါကက်ေနာ့္အျမင္ေပါ့ေလ..ေနာက္တေယာက္က ဆရာဒဂုံ ၊ ေနာက္တစ္ဦးက ဆရာၾကီးရန္ကုန္ေက်ာ္ရင္ တို႕ ပါ ျမန္မာ့လက္ဆန္းပညာရပ္ေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး အပင္ပန္းခံခဲ့ၾကတယ္ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ၾကည္လည္း ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္..ဒါက စကားၾကဳံလို႕ ေက်းဇူးရွိသူကို ေက်းဇူးရွိသူလို႕ ေျပာတာပါ၊။
ခုနကစကားစကိုျပန္ေကာက္ရရင္..က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုေပါ့ ေစာလွေလွဆန္ ကိန္းဆိုတာအမတန္မွ ဒုကၡေပးတတ္တဲ့ကိန္းတစ္ခုျဖစ္တာကိုပါ ဒီကိန္းရဲ႕ အထိန္းအလကာၤာကို အဂၤ၀ိဇၨာကိုးေစာင္တြဲက်မ္း စာမ်က္နာ (၅၀) မွာအဲလိုေတြ႔ရတယ္
ေစာလွ-ေလွဆန္၊ လူျမန္မင္းလြတ္၊ ပူသြပ္ေသဖြယ္၊ သက္နယ္ တူေသာ္၊ အငူကုန္းအင္း၊ ၾကည္ညိုဆင္းကး က်မ္းရင္း၀ိဇၨာ တနည္းမွာသည္၊ ေရွာင္ခြာ သစ္၊နံ၊ ျမိဳႈ၊ရြာတည္း။
ဆိုလိုတာက တနဂၤေနြနာမယ္ရွင္ေတြ၊ေန႕သားေတြဟာ၊ သူ႕ရဲ႕ ၾတိရန္းလို႕ေခၚတဲ့ အဂ္ါ နံ စတုန္းရန္းလို႕ေခၚတဲ့ ဗုဒၶဟူးနံ အဲဒီနွစ္ခုေပါင္းတဲ့ အဂ္ါ+ ေုဒၶဟူး အတြဲျဖစ္တဲ့ လူနာမယ္ ျမိဳ႕ရြာ
ေတြကို မေပါင္းသင့္္၊အိမ္ေထာက္မဘက္သင့္္၊စပ္တူမလုပ္သင့္ လို႕ ဆိုလိုတာပါ။
တနလာၤ..နာမယ္ရွင္ေတြ၊ တနလ္ာသားသမီးေတြ က ဗုဒၶဟူး+ ၾကာသပေတး အတြဲလိုက္ေပါ့
၀င္းေမာင္၊မိုးမိုး၀င္း၊လိွဳင္လိွဳင္ျမင့္ အဲလိုနာမယ္မ်ဳိးေတြ မင္းလွလို အရပ္ေဒသေတြကို ေရွာင္ထားေပါ့..ဒါေပမဲ့ ရပ္ေစာက္မွာေနတဲ့ တနဂၤေႏြနာမယ္ရွင္ေတြဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုျပီးျငင္းရင္ အဲဒီ ရပ္ေစာက္မွာေနတဲ့တနဂၤေႏြနာမယ္ရွင္ေတြ ဇလြန္မွာသြားျပီးစီပြားရွာၾကည့္ပါလား..မယုံရင္စမ္းၾကည့္ပါ။
အဲလိုေျပာတာ ရိုင္းေနရင္ခြင့္လြတ္ပါ၊ က်ေနာ့္အတြက္ဒီကိန္းက ကိုယ္ေတြ႔ေတြမ်ားလြန္းလို႕ပါ
အနီးစပ္ဆုံး က်ေနာ္းမိခင္ၾကီးက တနလၤလာသမီး တနလၤာနာမယ္ရွင္ က်ေနာ့္ဖခင္ၾကီးက ဦးလွျမင့္ပါ ဒါခုနက က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ လူျမန္မင္းလြတ္ ကိန္းထဲက လူျမန္ကိန္းပါ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ မဟာဘုတ္က (၁)ခုၾကြင္းမဟာဘုတ္မွာ ဒီအတြဲက (၅+၄) တြဲက ပကၡ ကိန္းမိျပီးပ်က္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အေမရုံးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ အသိဆုံးပါ၊ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ့္အေဒၚအရင္းေခါက္ေခါက္ ၾကာသပေတးသမီး ၾကာသပေတးနာမည္ရွင္၊သူ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္က စေနနဲ႕ တနဂ္ေႏြေပါင္းထားတဲ့နာမည္တြဲပါ
ေတာ္အံ့ အတူဆိုတဲ့ကိန္းထဲက အတူဆိုတဲ့ကိန္းပါ ၾကာသပေတးနာမယ္ရွင္ျဖစ္တဲ့က်ေနာ့္အေဒၚက ေအာင္ထြန္းဆိုတဲ့ တနဂၤေႏြ+စေနတြဲကို အိမ္ေထာင္လည္းဘက္မိေရာ အစကမေသာက္တတ္တဲ့ ကိုေအာင္ထြန္း အိမ္ေထာင္က်ျပီးတစ္လေလာက္ကတည္းက ေဗြေဖါက္ျပီး ေသာက္လိုက္တဲ့ အရက္ ရိုက္လိုက္တဲ့ဖဲ ၊ဖဲတင္မက က်ေနာ့္အေဒၚပါအရိုက္ခံထိတာ ေနာက္ဆုံးေသတဲ့အထိပါပဲ က်ေနာ့္အက ခုႏွစ္ၾကြင္းမဟာဘုတ္သမားပါ မဟာဘုတ္မွာလဲ ဒီ စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြက ေအာက္တန္းခိုျပီးပ်က္ေနတဲ့ျဂိဳလ္ေတြ..ေနာက္ကိုယ္ေတြ႔ေရ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။
ဒီေတာ့ အဲလို ေစာလွ- ေလွဆန္ကိန္းဆိုရင္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္နိုင္ဖို႕ ေျပာခ်င္တာပါ..အဲစမ္းၾကည့္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ စမ္းနိုင္ပါတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ဥပသကာ
Wednesday, February 17, 2010
ျခားနားျခင္းမ်ား
အခ်ိန္မက်ခင္နိုးခဲ့တဲ့သစၥာပန္းက
စင္ေပၚမေရာက္
လမ္းေပၚက ေကာက္ခဲ့ရတယ္။
ကဗ်ာေကာက္ရတဲ့ညက
လေပ်ာက္တယ္
ၾကယ္ေမွာက္တယ္
ေမွာင္မဲမဲမွာေခြးေဟာင္တယ္။
ငါက်ေပ်ာက္တဲ့ေန႔က
မာယာမင္းကို
မ်က္လုံးမွိတ္ျပီး ျမင္လိုက္တယ္။
ဪ…ေန႔ခင္းက ရြက္၀ါေတြေၾကြတဲ့လမ္းမွာ
ႏွင္ဆီးေတြခင္းထားတာေတြ႔ ပါေသးရဲ႕
အခု
ေရ…ေတြစီးျပန္ပေကာေလ။
စင္ေပၚမေရာက္
လမ္းေပၚက ေကာက္ခဲ့ရတယ္။
ကဗ်ာေကာက္ရတဲ့ညက
လေပ်ာက္တယ္
ၾကယ္ေမွာက္တယ္
ေမွာင္မဲမဲမွာေခြးေဟာင္တယ္။
ငါက်ေပ်ာက္တဲ့ေန႔က
မာယာမင္းကို
မ်က္လုံးမွိတ္ျပီး ျမင္လိုက္တယ္။
ဪ…ေန႔ခင္းက ရြက္၀ါေတြေၾကြတဲ့လမ္းမွာ
ႏွင္ဆီးေတြခင္းထားတာေတြ႔ ပါေသးရဲ႕
အခု
ေရ…ေတြစီးျပန္ပေကာေလ။
Monday, January 18, 2010
ေတြးမိေနတဲ့ အေတြးမ်ား (၃)
တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကအတိတ္ကို ျပန္သြားတယ္ အတိတ္ကိုလည္းမျပန္နဲ႕ အနာဂတ္ကိုလည္း မၾကံနဲ႕ ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္နားမေထာင္ ပစၥဳပန္ကိုပဲတသိထဲသိျပီး ေနနိုင္ေအာင္ က်ေနာ္မလုပ္နိုင္ေသး မေနနိုင္ေသး ေသခ်ာေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္မေနတတ္ေသးပါ ပစၥဳပန္ကိုတည့္တည့္ၾကည္နိုင္တဲ့ သတိကလည္းအရမ္းကိုအားနည္း ေနေသးတယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ စိတ္က ေတာင္ေရာက္လိုက္ ေျမာက္လာလိုက္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္ မေကာင္းမႈကိုၾကံလိုက္ ေကာင္းမႈကိုေတြးလိုက္ ေလနဲ႕
အတိုက္ခံရတဲ့ တိမ္တိုက္လိုပဲ ေလစီမံရာ နာခံေနလိုက္ရတဲ့ ေလလိုက္တိမ္ ေတြလိုပါပဲေလ၊ ေကာင္းကင္က်ယ္တစ္နံတစ္လ်ား ေလထားရာေန ေလေစရာသြား ေလေတြအစားခံေနရတဲ့ ေလလိုက္တိမ္ေလ။
တိမ္ေတြကိုေျပာျပီး တိမ္နဲ႕တူတဲ့စိတ္ ကိေလသာခိုင္းရာ လိုက္ျပီးေတာ့လုပ္ အဟုတ္ထင္ျပီးေန မာန္ေတြတက္ျပီးေန သံေ၀ဂဆိုတာ ေရာင္ျပီးေတာင္မလာ အိုနာေသစကား အနားလာမေျပာနဲ႕ ငါကအသက္တစ္ေထာင္ ရွည္မဲ့လူလို႕ထင္မွတ္မိေနတံုးပါ။
က်ေနာ္ငယ္တံုးကေပါ့ က်ေနာ့္လက္ဦးဆရာ ဦးလွေ႒းနဲ႕ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦဇာဂရ ကိုအဖူးေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမိန္႕တာကို ရင္ထဲေရာက္ေအာင္မွတ္ခဲ့တယ္ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ အေနာက္မွာက်ေနာ္ အျမဲပါခဲ့ရတယ္ ဘယ္သြားသြားေပါ့ေလ ေျပာလက္စ စကားကိုျပန္ေကာက္ ရရင္ေတာ့..အဲလိုဖူးေနတံုးမွာပဲ..
“ ဒကာၾကီးတို႕ေရ အခုက၀ိမုတၱိေခာတ္ဆိုေပမဲ့ ကာလကပ်က္ခ်ိန္၊ အခါပ်က္ခ်ိန္ေပါ့ကြယ္၊တကယ္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာက ေခတ္ေရာအခါပါေကာင္းမွဟ၊ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားၾကီးက အရမ္းကိုပ်ံ႕ႏွံ႕လာေနတယ္၊ ဒါကိုတခ်ဳိ႕က ေသနည္းသင္တန္းတရား လို႕အမည္တပ္ေနၾကတယ္၊ဒါ တျခမ္းပဲရွိေသးတယ္ တကယ္က ၀ိပႆနာတရားေတာ္ ဟာ ေနနည္းကိုပါ သင္ေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ ေနနည္းကို အရင္သင္ ေနနည္းတတ္မွ ေသနည္းတတ္မယ္ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး ေနလို႕ေတာင္မတတ္တဲ့ လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွေသလို႕မတတ္ဘူး’
ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ့္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ က်ေနာ္ဟာေနတတ္ေအာင္အရင္ အားထုတ္ခဲ့ရတာပါ ျဖစ္သလိုေန ျဖစ္သလိုစားရင္ေတာ့ ေသခ်ာတာက ျဖစ္သလိုေသသြားမွာပါ ဥပမာက်ေနာ္ျမင္တာေလးေတြ ေျပာမယ္ တရားစခန္းေတြ ရိပ္သာေတြ ၀င္ၾကတယ္ တခ်ဳိ႕မ်ားနာမယ္ၾကီးတဲ့ဆရာေတာ္ေတြ ဖြင့္တဲ့တရားစခန္း တိုင္းကို အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ခံျပီးသြား ျပန္လာေတာ့ ထးုံစံအတိုင္း မေျပာင္းလဲဘူး။ ေမာ္ေနတံုး ေပ်ာ္ေနတံုး ျပီးေတာ့ ေလာဘဒီေရေတြ တက္ေနတံုး ေလ၊ ဲေလာကဒဏ္ လို႕ေျပာရမဲ့ ေလာကဓံက အလွည့္က် ကံနိမ့္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဘုန္းမီးေနလ မေတာက္နိုင္တဲ့အခ်ိန္ ေတြေရာက္လာေတာ့ ငိုခ်င္းရွည္ၾကီးေတြ ေသာကပန္းေတြကို ေခါင္းမွာပန္ျပီးေနယုံ တင္မက အရပ္ခ်ျပျပီး အရူးတစ္ပိုင္းျဖစ္လာခဲ့ၾကတာေတြကိုေတြ႔ရဖန္ မ်ားလာေတာ့ ေနနည္းဟာ အေရးပိုၾကီးလာတယ္လို႕ သိျမင္လာတယ္။ ဒီလိုေနနည္းအေၾကာင္းေတြးေနမိရင္းက ဆရာေန ၀င္းျမင့္ရဲ႕ ေအးေအးလူလူအေတြးမ်ားထဲက ဘၾကီးညိဳကို သတိရလာတယ္ ။
ဘၾကီးညိဳက ေရကိုပဲအိမ္လုပ္ေနရတယ္ ေရနဲ႕တက္နဲ႕ ေလာကကိုျဖတ္ကူးရသူဆိုေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဘ၀လုပ္ေနရသူေပါ့။ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ဖို႕ အခ်ိန္ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘ၀ထဲမွာပဲ တရားရွာရတယ္။ ဆိုပါေတာ့ က်ဳပ္တို႕ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ အခါမလပ္ ၀ိရိယကို စိုက္ထုတ္ျပီး က်က္စားသြားလာ ေနရသလိုပဲ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာ အခါမလပ္သင့္တင့္တဲ့ႏွလုံးသြင္းမႈ ေယာနိေသာမနသီကာယ ရွိၾကရတယ္။ ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ ေရရဲ႕သဘာ၀အေျခေန ေကာင္းမေကာင္းကို သိရသလိုပဲ၊ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာလည္း ေကာင္းမေကာင္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ခြဲျခားသိရတယ္၊ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ ေလွထဲမွာ အခြင့္မရွိတဲ့အရာ မကိုင္မထိေစရ သလိုပဲ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့အကုသိုလ္စိတ္ကို မထိကိုင္ေစရဘူး။ ကာမ၀ိတက္၊ဗ်ာပါဒ၀ိတက္၊ ၀ိဟိ ံသ၀ိတက္စတဲ့ အကုသိုလ္ အၾကံစည္က ကင္းၾကရတယ္။
အခုက်ေနာ္ျပန္ေျပာျပတာ ဘၾကီးညိဳရဲ႕အေတြး ဆရာေန၀င္းျမင့္ရဲ႕စာပါ၊ က်ေနာ္တို႕ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနတယ္ ဘာနဲ႕ျဖတ္သန္းေနလဲ ယုတ္စြာဆံုး ပိုက္ဆံအေပး အယူတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ကိုယ္က အသစ္ကေလးပဲလိုခ်င္ျပီး သူမ်ားၾကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ ေနတဲ့ဟာကိုပဲ ေပးခ်င္ၾကတာေလ၊ အတၱသတ္တဲ့ေနရာ တရားစခန္းရိပ္သာ သြားတာေတာင္မွပဲ ငါကေယာဂီေဟာင္း သူကအသစ္ ဒီေတာ့ငါေျပာတာ သူကနာခံရမယ္တဲ့၊ ေတြ႔ဖူးတာေလးေျပာရဦးမယ္ လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေပါ့ေလ ေစ်းၾကီးထဲလူလည္ေခါင္မွာ အေမကသမီးကို ပါးရိုက္ျပီး ဆံုးမတာ ေကာင္မေလးခမ်ာ ရွက္လြန္းလို႕ အိမ္ျပန္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသဖို႕ ၾကိဳးစားတာ ကံေကာင္းျပီး လူမိလို႕ တရားခ်ျပီး အရွက္ေျဖရတယ္ ဆံုမရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့’ ညဏ္စဥ္မနာရေသးခင္ တရားစခန္းက ထြက္လာလို႔တဲ့ဗ်ာ” ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။
တကယ္ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးက တရားအားထုတ္ျပီးတဲ့ ေယာဂီမ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္ဖို႕ ေစတနာနဲ႕ နားလည္ပါေစဆိုျပီး ေဟာျပတဲ့တရားကို ညဏ္စဥ္မနာရလို႕ ဂုဏ္ပ်က္သိကၡာက် ရတယ္လို႕ ထင္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း က်ေနာ္မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း သကၠယဒိ႒ိကို အရင္ျဖဳတ္ပါ ဆိုတဲ့ အတန္တန္ဆံုးမေနတဲ့ ၾကားထဲက “ က်ဳပ္တို႕မိုးကုတ္နည္း ဥပနိႆယကမွ ၀ိပႆနာအစစ္၊(………) နည္းက ၀ိပႆနာအတု ဆိုတဲ့ေဟာေျပာခ်က္ေတြက စျပီး ျပႆနာတက္လာေတာ့ က်ေနာ္ဥပသကာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္မွာ စကားစစ္ခင္းျပီး ျပႆနာျငိမ္းခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ဒီဆရာေတြလည္း အခုထိတရားျပေနတံုးဆိုေပမဲ့ စကားေျပာေရာ တရားေဟာပါဆင္ျခင္ေနပါျပီ၊။
အဲလိုျဖစ္ရတာက ေနထိုင္ေျပာဆိုမတတ္မႈက တရားခံပါ၊ တကယ့္ကို ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုျပန္ေတြးတဲ့အခါ မိမိကိုယ္ကိုနိမ့္ခ်ျပီး စဥ္းစားဖို႕အရမ္းလိုပါ၊ ဘာမွမဟုတ္ေသးတဲ့ သူေတြမို႕လို႕လဲ အခုခ်ိန္ထိသံသရာေၾကာမွာ ေမွ်ာမဆံုးျဖစ္ေနတာပါ၊
ဘာမွမဟုတ္ေသးမွန္း သိလာရင္္တျခားသူေတြကို ေလးစားလာလိမ့္မယ္ သူတို႕အတြက္ေတြးေပးလာလိမ့္မယ္ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီးဆံုး ဆံုးမခဲ့ဘူးသလိုေပါ့ “ ေနရာမက်တာကို ေနရာက်တယ္လို႕ ထင္ေနရင္မွားျပီတဲ့ဗ်ာ”
ေနနည္းေတြကိုဘုရားအစရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေတြသင္ျပခဲ့တယ္ သိျပီးတတ္ျပီးသားေတြပါ လိုက္ျပီးက်င့္ၾကဖို႕လိုတယ္ ဘဘဦေရႊေအာင္က တိုင္းျပည္ကိုေျပာတယ္ လူေတြကိုေျပာတယ္ “တစ္စ တစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာင္ေႏွင္း ဆက္တိုင္းေကာင္း၏” ဆိုတဲ့ေနည္းပါ။
က်ေနာ္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ အဆိုေတာ္ ကိုမြန္းေအာင္က ေျပာတယ္ “ အတၱျဖဳတ္ၾက..အို…အတၱျဖဳတ္ၾက” တဲ့ေလ။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ဥပသကာ
အတိုက္ခံရတဲ့ တိမ္တိုက္လိုပဲ ေလစီမံရာ နာခံေနလိုက္ရတဲ့ ေလလိုက္တိမ္ ေတြလိုပါပဲေလ၊ ေကာင္းကင္က်ယ္တစ္နံတစ္လ်ား ေလထားရာေန ေလေစရာသြား ေလေတြအစားခံေနရတဲ့ ေလလိုက္တိမ္ေလ။
တိမ္ေတြကိုေျပာျပီး တိမ္နဲ႕တူတဲ့စိတ္ ကိေလသာခိုင္းရာ လိုက္ျပီးေတာ့လုပ္ အဟုတ္ထင္ျပီးေန မာန္ေတြတက္ျပီးေန သံေ၀ဂဆိုတာ ေရာင္ျပီးေတာင္မလာ အိုနာေသစကား အနားလာမေျပာနဲ႕ ငါကအသက္တစ္ေထာင္ ရွည္မဲ့လူလို႕ထင္မွတ္မိေနတံုးပါ။
က်ေနာ္ငယ္တံုးကေပါ့ က်ေနာ့္လက္ဦးဆရာ ဦးလွေ႒းနဲ႕ က်ေနာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦဇာဂရ ကိုအဖူးေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမိန္႕တာကို ရင္ထဲေရာက္ေအာင္မွတ္ခဲ့တယ္ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ အေနာက္မွာက်ေနာ္ အျမဲပါခဲ့ရတယ္ ဘယ္သြားသြားေပါ့ေလ ေျပာလက္စ စကားကိုျပန္ေကာက္ ရရင္ေတာ့..အဲလိုဖူးေနတံုးမွာပဲ..
“ ဒကာၾကီးတို႕ေရ အခုက၀ိမုတၱိေခာတ္ဆိုေပမဲ့ ကာလကပ်က္ခ်ိန္၊ အခါပ်က္ခ်ိန္ေပါ့ကြယ္၊တကယ္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာက ေခတ္ေရာအခါပါေကာင္းမွဟ၊ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားၾကီးက အရမ္းကိုပ်ံ႕ႏွံ႕လာေနတယ္၊ ဒါကိုတခ်ဳိ႕က ေသနည္းသင္တန္းတရား လို႕အမည္တပ္ေနၾကတယ္၊ဒါ တျခမ္းပဲရွိေသးတယ္ တကယ္က ၀ိပႆနာတရားေတာ္ ဟာ ေနနည္းကိုပါ သင္ေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ ေနနည္းကို အရင္သင္ ေနနည္းတတ္မွ ေသနည္းတတ္မယ္ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး ေနလို႕ေတာင္မတတ္တဲ့ လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွေသလို႕မတတ္ဘူး’
ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ့္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ က်ေနာ္ဟာေနတတ္ေအာင္အရင္ အားထုတ္ခဲ့ရတာပါ ျဖစ္သလိုေန ျဖစ္သလိုစားရင္ေတာ့ ေသခ်ာတာက ျဖစ္သလိုေသသြားမွာပါ ဥပမာက်ေနာ္ျမင္တာေလးေတြ ေျပာမယ္ တရားစခန္းေတြ ရိပ္သာေတြ ၀င္ၾကတယ္ တခ်ဳိ႕မ်ားနာမယ္ၾကီးတဲ့ဆရာေတာ္ေတြ ဖြင့္တဲ့တရားစခန္း တိုင္းကို အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ခံျပီးသြား ျပန္လာေတာ့ ထးုံစံအတိုင္း မေျပာင္းလဲဘူး။ ေမာ္ေနတံုး ေပ်ာ္ေနတံုး ျပီးေတာ့ ေလာဘဒီေရေတြ တက္ေနတံုး ေလ၊ ဲေလာကဒဏ္ လို႕ေျပာရမဲ့ ေလာကဓံက အလွည့္က် ကံနိမ့္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဘုန္းမီးေနလ မေတာက္နိုင္တဲ့အခ်ိန္ ေတြေရာက္လာေတာ့ ငိုခ်င္းရွည္ၾကီးေတြ ေသာကပန္းေတြကို ေခါင္းမွာပန္ျပီးေနယုံ တင္မက အရပ္ခ်ျပျပီး အရူးတစ္ပိုင္းျဖစ္လာခဲ့ၾကတာေတြကိုေတြ႔ရဖန္ မ်ားလာေတာ့ ေနနည္းဟာ အေရးပိုၾကီးလာတယ္လို႕ သိျမင္လာတယ္။ ဒီလိုေနနည္းအေၾကာင္းေတြးေနမိရင္းက ဆရာေန ၀င္းျမင့္ရဲ႕ ေအးေအးလူလူအေတြးမ်ားထဲက ဘၾကီးညိဳကို သတိရလာတယ္ ။
ဘၾကီးညိဳက ေရကိုပဲအိမ္လုပ္ေနရတယ္ ေရနဲ႕တက္နဲ႕ ေလာကကိုျဖတ္ကူးရသူဆိုေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဘ၀လုပ္ေနရသူေပါ့။ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ဖို႕ အခ်ိန္ရွိတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘ၀ထဲမွာပဲ တရားရွာရတယ္။ ဆိုပါေတာ့ က်ဳပ္တို႕ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ အခါမလပ္ ၀ိရိယကို စိုက္ထုတ္ျပီး က်က္စားသြားလာ ေနရသလိုပဲ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာ အခါမလပ္သင့္တင့္တဲ့ႏွလုံးသြင္းမႈ ေယာနိေသာမနသီကာယ ရွိၾကရတယ္။ ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ ေရရဲ႕သဘာ၀အေျခေန ေကာင္းမေကာင္းကို သိရသလိုပဲ၊ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာလည္း ေကာင္းမေကာင္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ခြဲျခားသိရတယ္၊ေလွသူၾကီးမ်ားဟာ ေလွထဲမွာ အခြင့္မရွိတဲ့အရာ မကိုင္မထိေစရ သလိုပဲ ေယာဂီရဟန္းမ်ားဟာ ယုတ္ညံ့တဲ့အကုသိုလ္စိတ္ကို မထိကိုင္ေစရဘူး။ ကာမ၀ိတက္၊ဗ်ာပါဒ၀ိတက္၊ ၀ိဟိ ံသ၀ိတက္စတဲ့ အကုသိုလ္ အၾကံစည္က ကင္းၾကရတယ္။
အခုက်ေနာ္ျပန္ေျပာျပတာ ဘၾကီးညိဳရဲ႕အေတြး ဆရာေန၀င္းျမင့္ရဲ႕စာပါ၊ က်ေနာ္တို႕ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းေနတယ္ ဘာနဲ႕ျဖတ္သန္းေနလဲ ယုတ္စြာဆံုး ပိုက္ဆံအေပး အယူတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ကိုယ္က အသစ္ကေလးပဲလိုခ်င္ျပီး သူမ်ားၾကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ ေနတဲ့ဟာကိုပဲ ေပးခ်င္ၾကတာေလ၊ အတၱသတ္တဲ့ေနရာ တရားစခန္းရိပ္သာ သြားတာေတာင္မွပဲ ငါကေယာဂီေဟာင္း သူကအသစ္ ဒီေတာ့ငါေျပာတာ သူကနာခံရမယ္တဲ့၊ ေတြ႔ဖူးတာေလးေျပာရဦးမယ္ လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေပါ့ေလ ေစ်းၾကီးထဲလူလည္ေခါင္မွာ အေမကသမီးကို ပါးရိုက္ျပီး ဆံုးမတာ ေကာင္မေလးခမ်ာ ရွက္လြန္းလို႕ အိမ္ျပန္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသဖို႕ ၾကိဳးစားတာ ကံေကာင္းျပီး လူမိလို႕ တရားခ်ျပီး အရွက္ေျဖရတယ္ ဆံုမရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့’ ညဏ္စဥ္မနာရေသးခင္ တရားစခန္းက ထြက္လာလို႔တဲ့ဗ်ာ” ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။
တကယ္ေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးက တရားအားထုတ္ျပီးတဲ့ ေယာဂီမ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္ဖို႕ ေစတနာနဲ႕ နားလည္ပါေစဆိုျပီး ေဟာျပတဲ့တရားကို ညဏ္စဥ္မနာရလို႕ ဂုဏ္ပ်က္သိကၡာက် ရတယ္လို႕ ထင္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း က်ေနာ္မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း သကၠယဒိ႒ိကို အရင္ျဖဳတ္ပါ ဆိုတဲ့ အတန္တန္ဆံုးမေနတဲ့ ၾကားထဲက “ က်ဳပ္တို႕မိုးကုတ္နည္း ဥပနိႆယကမွ ၀ိပႆနာအစစ္၊(………) နည္းက ၀ိပႆနာအတု ဆိုတဲ့ေဟာေျပာခ်က္ေတြက စျပီး ျပႆနာတက္လာေတာ့ က်ေနာ္ဥပသကာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္မွာ စကားစစ္ခင္းျပီး ျပႆနာျငိမ္းခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ဒီဆရာေတြလည္း အခုထိတရားျပေနတံုးဆိုေပမဲ့ စကားေျပာေရာ တရားေဟာပါဆင္ျခင္ေနပါျပီ၊။
အဲလိုျဖစ္ရတာက ေနထိုင္ေျပာဆိုမတတ္မႈက တရားခံပါ၊ တကယ့္ကို ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုျပန္ေတြးတဲ့အခါ မိမိကိုယ္ကိုနိမ့္ခ်ျပီး စဥ္းစားဖို႕အရမ္းလိုပါ၊ ဘာမွမဟုတ္ေသးတဲ့ သူေတြမို႕လို႕လဲ အခုခ်ိန္ထိသံသရာေၾကာမွာ ေမွ်ာမဆံုးျဖစ္ေနတာပါ၊
ဘာမွမဟုတ္ေသးမွန္း သိလာရင္္တျခားသူေတြကို ေလးစားလာလိမ့္မယ္ သူတို႕အတြက္ေတြးေပးလာလိမ့္မယ္ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီးဆံုး ဆံုးမခဲ့ဘူးသလိုေပါ့ “ ေနရာမက်တာကို ေနရာက်တယ္လို႕ ထင္ေနရင္မွားျပီတဲ့ဗ်ာ”
ေနနည္းေတြကိုဘုရားအစရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေတြသင္ျပခဲ့တယ္ သိျပီးတတ္ျပီးသားေတြပါ လိုက္ျပီးက်င့္ၾကဖို႕လိုတယ္ ဘဘဦေရႊေအာင္က တိုင္းျပည္ကိုေျပာတယ္ လူေတြကိုေျပာတယ္ “တစ္စ တစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာင္ေႏွင္း ဆက္တိုင္းေကာင္း၏” ဆိုတဲ့ေနည္းပါ။
က်ေနာ္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ အဆိုေတာ္ ကိုမြန္းေအာင္က ေျပာတယ္ “ အတၱျဖဳတ္ၾက..အို…အတၱျဖဳတ္ၾက” တဲ့ေလ။
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ဥပသကာ
Saturday, January 9, 2010
ေတြးမိေနတဲ့အေတြးမ်ား (၂ )
က်ေနာ္ ေတြးမိေနတာက စားတဲ့အေၾကာင္း အစားေသာက္အေၾကာင္းပါ။ မစားသင့္ စားသင့္တဲ့ အစားစာေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ တခ်ဳိ႔က အစာကို အဟာရအျဖစ္စားတယ္၊ တခ်ဳိ႔က မ်က္ရည္ကို အစာအျဖစ္ စားတယ္၊ တခ်ဳိ႔က အေသြးအသားကို စားတယ္၊ ရာဇင္၀င္ေတြ ပုံျပင္ေတြထဲမွာ၊ ဘီလူးဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက အေသြးသားကိုစားျပီး ေနထိုင္ ရွင္သန္ ေနၾကေၾကာင္းကို ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ လူတိုင္း ဘီလူးကို ေၾကာက္တယ္။ မျမင္ဖူးပဲနဲ႔ကို ေၾကာက္တာေလ။ အေသြးအသား စားခံရမွာ စိုးလို႕ေလ။
“ဒုန္း” ကနဲ႔ အသံၾကားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသံၾကားရာဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္မိတယ္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ရတဲ့ အလုပ္သမားအုပ္စုဘက္မွာ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘာျဖစ္လဲ လွမ္းေမးေတာ့…။
‘ ဒီမွာ ေပတိုးနယ္..ေျခဖမိုးေပၚ ဆီေပပါဖိလို႔ပါ အစ္ကို” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္၊ က်ေနာ့္ရင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားျပီး လူအုပ္ထဲ ကပ်ာကယာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ေပတိုးေျခဖမိုးက ကားအၾကိတ္ခံရတဲ့ ဖားတစ္ေကာင္လို ျပားခ်ပ္ေနျပီ။ အရိုးေတြ ေၾကသြားမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ေတာ့၊ ေဆးရုံပိုဖို႕ျပင္ရသည္။ ေနာင့္ေႏွးေနလို႕ မရ။ က်ေနာ္္တို႔ ဆီမွာ ေဆးရုံမွာရွိတဲ့၊ အေရးေပၚလူနာတင္ကားက၊ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ အေရးေပၚ အျမဲလိုလို သြားေနၾကတာမို႕ ဖုန္းဆက္လည္း မထူးမွန္းသိေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေရးၾကီးေသာ လူနာေတြ တင္ရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ နီးရာ တကၠဆီတစ္စီးကိုေခၚျပီး ေဆးရုံသြာၾကရတယ္ဗ်။
အဲလိုသြားဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ၊ ပါဆယ္ထုတ္တဲ့ ႒ါနမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေပးတိုးအစ္မ မ၀င္းေရာက္လာေတာ့ သူပါ လိုက္မယ္ဆိုျပီး ကားေပၚတက္ရတယ္၊ သူေမာင္ေလးကိုၾကည့္ျပီး ခမ်ာငိုေနတာကို က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ေသာ္လည္း မ်က္လံုးကန္း သူမဟုတ္ေတာ့ ျမင္ေနရတယ္။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အမေလး တေနတဲ့ ေပတိုးရဲ႕ အသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ သက္ျပင္းခိုးကိုခ်ရင္း ၊က်ေနာ္နဲ႕ အတူ ေပးတိုးတို႔ အုပ္စုထဲက ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ပါ ေဆးရုံလိုက္ၾကတယ္။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ သက္ဆို္င္ရာ တာ၀န္က်ေတြကို အက်ဳိးေၾကာင္း ေျပာေနရတာက မိႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အေရးေပၚအခန္းမွာရွိတဲ့ လူနာကုတင္ေပၚက ေပတိုးေျခေထာက္က ေသြးမတတိတ္နိုင္ေသး။ ဒါကထုံးစံလိုျဖစ္ေနျပီေလ၊၊ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္အလိုက္တသိ ခိုင္းလိုက္တဲ့ ေမာင္လြင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္၀ယ္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ငမန္းဘူးအခ်ဳိရည္ တစ္ဒါဇင္၊
“ကဲညီေရ ဆရာမေတြအခန္းထဲ ပို႔လိုက္ေနာ္” ၾကားေအာင္ တမင္ေျပာရေသးတယ္။ တာ၀န္က်ေတြက ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႕ပါ။ ေမးလက္စရပ္သြားေတာ့ ေပတိုးကို အာရုံပိုစိုက္လာၾကတယ္၊ မ၀င္းက ငိုေနတာကလြဲျပီး ဘာမွမေျပာတတ္။ မေျပာတတ္တာလား၊ မေျပာခ်င္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္ေသခ်ာမသိ။ အဲလိုေတြးေနမိတံုးမွာပဲ ခါးၾကားခ်ိတ္ထားတဲ့၊ ခိုင္းဖုန္းက ျမည္လာျပန္ေတာ့၊ ဘာမ်ားခိုင္းမလဲဆိုတဲ့ အသံကိုနားေထာင္ဖို႕ ဖုန္းကိုကိုင္ရျပန္တယ္၊။ ဆက္လာသူက သူေ႒းေတာ့မဟုတ္။ မန္ေနဂ်ာ။ ဆက္ရတဲ့အေၾကာင္းက ကိစၥျပီးရင္အျမန္ျပန္လာဖို႕။ ဒီမွာ လုပ္လက္စေတြျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ က်ေနာ္မျပန္နိုင္ေသး။ ေျခေထာက္အေျခေန ေမးရဦးမယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ျပန္လြတ္ေတာ့ မ၀င္းက က်န္ရစ္ေနမယ္ လို႔ေျပာျပီး သူ႕ေမာင္ေလးအနားမွာ ျပဳစုဖို႕ ေစာင့္ေနတယ္၊၊ အဲလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီက အေျဖရတယ္။ အရိုးေၾကသြားတယ္ဗ်..အဲဒါစတီးရိုးေတြ အစားသြင္းရမယ္တဲ့။ ေသဟဲ့နႏၵိယ လို႕ မေျပာခ်င္ပါ။ ေသဟဲ့ေပတိုး လို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္ေလ။ မ၀င္းဆီက အသံထြက ္ငိုလာမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ့ က်ေနာ္နားမခ်ေတာ့ပါ၊..ဒီလိုနဲ႕….။
ညေနဘက္ေတြ လုပ္အားခရွင္းေတာ့၊ လုပ္အားခရွင္းေပးရတဲ့၊ ေငြကိုင္မမ ထြက္လာျပီး
ေပတိုး
ၾကည္ေအာင္၊
ေမာင္လြင္
စံေငြ
မ၀င္း
တို႕ကို လုပ္အားခ ( ) နာရီစာ ျဖတ္တယ္ တဲ့ေလ။
က်ေနာ့္ နာမည္ေတာ့ မပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေခၚလိုက္တယ္ အဲဒီေငြကိုင္မမကို။ ဒီလူေတြက ငါနဲ႕ ဆးရုံသြားတ ဲ့လူေတြဟ ဘာလို႕ အဲလိုလုပ္ရတာလဲ လို႔ေမးေတာ့၊ က်မ မသိဘူး အစ္ကို မန္ေနဂ်ာ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ အစ္ကိုေရ…၊ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မန္ေနဂ်ာကို သြားေတြးျပီးေျပာရတယ္။ သူ႕အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့၊ ဖုန္းေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ေမးဆတ္ျပျပီး ထိုင္ဖို႔ ျပေတာ့ သူ႕ေရွ႕ထိုင္လိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္က ေငြျဖတ္တဲ့ကိစၥ ေျပာေတာ့၊ ဒါက စည္းကမ္းအရပါဗ်ာ၊ ညီေလးလည္းသိပါတယ္၊ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေရရွည္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္မွာေပါ့။ ညီေလးကို မျဖတ္ဘူးေလ၊ ညီေလးက သူေ႒းကိုယ္တိုင္က ခန္႔ထားေတာ့ က်ေနာ္မျဖတ္ဘူးေလ၊ ေနာ္ လာဗ်ာ ေသာက္ၾကရေအာင္ ဆိုျပီး စာေရးမ တစ္ေယာက္ ယူလာေပးတဲ့ အေအးဗူေတြကို လွမ္းေပးေတာ့ က်ေနာ္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မခ်ဳိပဲ ငံေနတဲ့၊ မူလအေရာင္ေပ်ာက္ျပီး နီေနတဲ့ အရာမ်ားလို႕ျမင္ေနတယ္၊
မန္ေနဂ်ာဆီက လွမ္းထြက္ေတာ့ အနီးနားမွာေရးထားတဲ့၊ အလုပ္သမား စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ဖတ္ေနမိတယ္ဗ်၊
အလုပ္တစ္ရက္ ပ်က္လွ်င္..လခထဲမွ က်ပ္တစ္ေသာင္းႏွတ္မည္။
တစ္နာရီပ်က္လွ်င္ က်ပ္( ) ဘယ္ေလာက္ႏွတ္မည္
အစခ်ီတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရရလွ်င္၊ ဘယ္လိုေထာင္ပံ့မည္မပါ။
ဒီစည္းကမ္းေတြကို ၾကိဳက္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ေနတဲ့ဗ်ာ။ အဲလို ေငးေနမိတံုးမွာပဲ လင့္ခရိုဇာအနက္ေရာင္တစ္စီး အလုပ္၀င္းထဲ ေမာင္း၀င္လာျပီး က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့နား ရပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာတာက ေဟ့ေကာင္ၾကီး.. ငါနဲ႕တူညစာ..စားျပီးမွျပန္၊ ဒီေန႕ငါတို႕…….ဟိုတယ္မွာ ဒင္နာရွိတယ္၊ မင္းလိုက္ခဲ့တဲ့ေလ။
က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ..ေပတိုးကိုျမင္တယ္၊ မ၀င္းကိုျမင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ တဲသာသာအိမ္ထဲက မိသားစုေတြျမင္တယ္။ ညစာစားမွ ဒီအေၾကာင္း ေျပာရမွာေလ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့၊ က်ေနာ္စားတဲ့အစာဟာ…။
ဪ..သူေ႒းက၊ က်ေနာ့္နဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါေလ။.
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ဥပႆကာ
“ဒုန္း” ကနဲ႔ အသံၾကားတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသံၾကားရာဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္မိတယ္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ရတဲ့ အလုပ္သမားအုပ္စုဘက္မွာ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနေတာ့၊ ဘာျဖစ္လဲ လွမ္းေမးေတာ့…။
‘ ဒီမွာ ေပတိုးနယ္..ေျခဖမိုးေပၚ ဆီေပပါဖိလို႔ပါ အစ္ကို” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္၊ က်ေနာ့္ရင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားျပီး လူအုပ္ထဲ ကပ်ာကယာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ေပတိုးေျခဖမိုးက ကားအၾကိတ္ခံရတဲ့ ဖားတစ္ေကာင္လို ျပားခ်ပ္ေနျပီ။ အရိုးေတြ ေၾကသြားမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ေတာ့၊ ေဆးရုံပိုဖို႕ျပင္ရသည္။ ေနာင့္ေႏွးေနလို႕ မရ။ က်ေနာ္္တို႔ ဆီမွာ ေဆးရုံမွာရွိတဲ့၊ အေရးေပၚလူနာတင္ကားက၊ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြ အေရးေပၚ အျမဲလိုလို သြားေနၾကတာမို႕ ဖုန္းဆက္လည္း မထူးမွန္းသိေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေရးၾကီးေသာ လူနာေတြ တင္ရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ နီးရာ တကၠဆီတစ္စီးကိုေခၚျပီး ေဆးရုံသြာၾကရတယ္ဗ်။
အဲလိုသြားဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ၊ ပါဆယ္ထုတ္တဲ့ ႒ါနမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေပးတိုးအစ္မ မ၀င္းေရာက္လာေတာ့ သူပါ လိုက္မယ္ဆိုျပီး ကားေပၚတက္ရတယ္၊ သူေမာင္ေလးကိုၾကည့္ျပီး ခမ်ာငိုေနတာကို က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ေသာ္လည္း မ်က္လံုးကန္း သူမဟုတ္ေတာ့ ျမင္ေနရတယ္။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အမေလး တေနတဲ့ ေပတိုးရဲ႕ အသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ သက္ျပင္းခိုးကိုခ်ရင္း ၊က်ေနာ္နဲ႕ အတူ ေပးတိုးတို႔ အုပ္စုထဲက ကေလးသုံးေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ပါ ေဆးရုံလိုက္ၾကတယ္။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ သက္ဆို္င္ရာ တာ၀န္က်ေတြကို အက်ဳိးေၾကာင္း ေျပာေနရတာက မိႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အေရးေပၚအခန္းမွာရွိတဲ့ လူနာကုတင္ေပၚက ေပတိုးေျခေထာက္က ေသြးမတတိတ္နိုင္ေသး။ ဒါကထုံးစံလိုျဖစ္ေနျပီေလ၊၊ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္အလိုက္တသိ ခိုင္းလိုက္တဲ့ ေမာင္လြင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္၀ယ္ခိုင္းလိုက္တဲ့ ငမန္းဘူးအခ်ဳိရည္ တစ္ဒါဇင္၊
“ကဲညီေရ ဆရာမေတြအခန္းထဲ ပို႔လိုက္ေနာ္” ၾကားေအာင္ တမင္ေျပာရေသးတယ္။ တာ၀န္က်ေတြက ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႕ပါ။ ေမးလက္စရပ္သြားေတာ့ ေပတိုးကို အာရုံပိုစိုက္လာၾကတယ္၊ မ၀င္းက ငိုေနတာကလြဲျပီး ဘာမွမေျပာတတ္။ မေျပာတတ္တာလား၊ မေျပာခ်င္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္ေသခ်ာမသိ။ အဲလိုေတြးေနမိတံုးမွာပဲ ခါးၾကားခ်ိတ္ထားတဲ့၊ ခိုင္းဖုန္းက ျမည္လာျပန္ေတာ့၊ ဘာမ်ားခိုင္းမလဲဆိုတဲ့ အသံကိုနားေထာင္ဖို႕ ဖုန္းကိုကိုင္ရျပန္တယ္၊။ ဆက္လာသူက သူေ႒းေတာ့မဟုတ္။ မန္ေနဂ်ာ။ ဆက္ရတဲ့အေၾကာင္းက ကိစၥျပီးရင္အျမန္ျပန္လာဖို႕။ ဒီမွာ လုပ္လက္စေတြျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ က်ေနာ္မျပန္နိုင္ေသး။ ေျခေထာက္အေျခေန ေမးရဦးမယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ျပန္လြတ္ေတာ့ မ၀င္းက က်န္ရစ္ေနမယ္ လို႔ေျပာျပီး သူ႕ေမာင္ေလးအနားမွာ ျပဳစုဖို႕ ေစာင့္ေနတယ္၊၊ အဲလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆီက အေျဖရတယ္။ အရိုးေၾကသြားတယ္ဗ်..အဲဒါစတီးရိုးေတြ အစားသြင္းရမယ္တဲ့။ ေသဟဲ့နႏၵိယ လို႕ မေျပာခ်င္ပါ။ ေသဟဲ့ေပတိုး လို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္ေလ။ မ၀င္းဆီက အသံထြက ္ငိုလာမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ့ က်ေနာ္နားမခ်ေတာ့ပါ၊..ဒီလိုနဲ႕….။
ညေနဘက္ေတြ လုပ္အားခရွင္းေတာ့၊ လုပ္အားခရွင္းေပးရတဲ့၊ ေငြကိုင္မမ ထြက္လာျပီး
ေပတိုး
ၾကည္ေအာင္၊
ေမာင္လြင္
စံေငြ
မ၀င္း
တို႕ကို လုပ္အားခ ( ) နာရီစာ ျဖတ္တယ္ တဲ့ေလ။
က်ေနာ့္ နာမည္ေတာ့ မပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ေခၚလိုက္တယ္ အဲဒီေငြကိုင္မမကို။ ဒီလူေတြက ငါနဲ႕ ဆးရုံသြားတ ဲ့လူေတြဟ ဘာလို႕ အဲလိုလုပ္ရတာလဲ လို႔ေမးေတာ့၊ က်မ မသိဘူး အစ္ကို မန္ေနဂ်ာ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ အစ္ကိုေရ…၊ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မန္ေနဂ်ာကို သြားေတြးျပီးေျပာရတယ္။ သူ႕အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့၊ ဖုန္းေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ေမးဆတ္ျပျပီး ထိုင္ဖို႔ ျပေတာ့ သူ႕ေရွ႕ထိုင္လိုက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္က ေငြျဖတ္တဲ့ကိစၥ ေျပာေတာ့၊ ဒါက စည္းကမ္းအရပါဗ်ာ၊ ညီေလးလည္းသိပါတယ္၊ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြကို ေရရွည္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္မွာေပါ့။ ညီေလးကို မျဖတ္ဘူးေလ၊ ညီေလးက သူေ႒းကိုယ္တိုင္က ခန္႔ထားေတာ့ က်ေနာ္မျဖတ္ဘူးေလ၊ ေနာ္ လာဗ်ာ ေသာက္ၾကရေအာင္ ဆိုျပီး စာေရးမ တစ္ေယာက္ ယူလာေပးတဲ့ အေအးဗူေတြကို လွမ္းေပးေတာ့ က်ေနာ္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မခ်ဳိပဲ ငံေနတဲ့၊ မူလအေရာင္ေပ်ာက္ျပီး နီေနတဲ့ အရာမ်ားလို႕ျမင္ေနတယ္၊
မန္ေနဂ်ာဆီက လွမ္းထြက္ေတာ့ အနီးနားမွာေရးထားတဲ့၊ အလုပ္သမား စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ဖတ္ေနမိတယ္ဗ်၊
အလုပ္တစ္ရက္ ပ်က္လွ်င္..လခထဲမွ က်ပ္တစ္ေသာင္းႏွတ္မည္။
တစ္နာရီပ်က္လွ်င္ က်ပ္( ) ဘယ္ေလာက္ႏွတ္မည္
အစခ်ီတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ အလုပ္ခြင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရရလွ်င္၊ ဘယ္လိုေထာင္ပံ့မည္မပါ။
ဒီစည္းကမ္းေတြကို ၾကိဳက္ရင္လုပ္ မလုပ္ရင္ေနတဲ့ဗ်ာ။ အဲလို ေငးေနမိတံုးမွာပဲ လင့္ခရိုဇာအနက္ေရာင္တစ္စီး အလုပ္၀င္းထဲ ေမာင္း၀င္လာျပီး က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့နား ရပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာတာက ေဟ့ေကာင္ၾကီး.. ငါနဲ႕တူညစာ..စားျပီးမွျပန္၊ ဒီေန႕ငါတို႕…….ဟိုတယ္မွာ ဒင္နာရွိတယ္၊ မင္းလိုက္ခဲ့တဲ့ေလ။
က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ..ေပတိုးကိုျမင္တယ္၊ မ၀င္းကိုျမင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ တဲသာသာအိမ္ထဲက မိသားစုေတြျမင္တယ္။ ညစာစားမွ ဒီအေၾကာင္း ေျပာရမွာေလ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့၊ က်ေနာ္စားတဲ့အစာဟာ…။
ဪ..သူေ႒းက၊ က်ေနာ့္နဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါေလ။.
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
ဥပႆကာ
Tuesday, January 5, 2010
ေတြးမိေနတဲ့ အေတြးမ်ား (၁)
ဘသာေရးကို ဘာျဖစ္လို႕ေဇာင္းေေပးျပီး ေရးလဲလို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးလာေတာ့ က်ေနာ္အေျဖရ ခက္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္က ဘာသာေရးကို စိတ္၀င္စားတာလား အမွန္တရားကို သိခ်င္တာ လားလို႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးဖူး ပါတယ္၊ က်ေနာ္က အမွန္ကိုသိခ်င္သူ၊ သစၥာတရားကို သိခ်င္သူ၊ ေလာကသစၥာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နိဗၺာန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳနိုင္ေသာ ေလာကုတၱရာ သစၥာမဂ္ပညာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သိခ်င္သူ။ ဒီေတာ့ တတ္နိုင္သမွ် ရွာတယ္၊ လက္လွမ္းမီနိုင္သေလာက္ ရွာေနတယ္။ တရားဆိုတာ က်င့္မွရတယ္ လို႔ဆံုးမခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ ေန႕စဥ္ဘ၀ထဲကေန သစၥာရွာပါ၊ လို႕ ဆရာေတာ္မ်ား ဆံုးမခဲ့တာ ကိုေတြးမိတယ္။ မလြယ္ပါ..က်ေနာ့္ အဖို႕ ခက္သည္။ က်ေနာ္ ေနတတ္၊စားတတ္၊ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေနပါသည္။ ေသတတ္ဖို႕..အင္း ေသတတ္ဖို႕က အမ်ားၾကီး လိုေသးသည္ဟုထင္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ေနတတ္၊ စားတတ္၊ ေျပာတတ္ေအာင္ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္ေနရဆဲ၊ သင္ယူေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ မစားတတ္လွ်င္ ဘာစားစား အဆိပ္။ မေျပာတတ္လွ်င္.. အကုသိုလ္၊ မေနတတ္ လွ်င္ေတာ့..ေသတတ္ဖို႔ မလြယ္၊ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းေတြအဆံုးအမ ေမးခြန္း က ရင္ထဲေရာက္လာတယ္၊ ေနတတ္ရဲ႕ လား၊စားတတ္ရဲ႕ လား၊ ေျပာတတ္ရဲ႕ လား၊ ဆိုတာ က်ေနာ္အခ်ိန္အၾကာၾကီး၊ ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးျပီးစဥ္းစား ေနတတ္ေတာ့၊ အခု ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသည္၊၊ ေနနည္း စားနည္း ေျပာနည္း ေနာက္ေတာ့ ေသ နည္း.. မလြယ္ တကယ္မလြယ္ဟုဆိုခ်င္၏၊။ ေမးစရာက ရွိလာျပန္သည္၊ ေနတာစားတာက ဟုတ္ပါျပီ။ မတတ္ရင္ အကုသိုလ္ဆိုတာ၊ တရားစကားေျပာလည္း အကုသိုလ္လား ဆိုျပီး ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ေမးတာခံရ ဖူးတယ္ ေလ၊ ဟုတ္ပါတယ္ တရာစကား ကိုေတာင္မွ ဗုဒၶမတညဴ ဘုရားအလိုေတာ္က်မဟုတ္ရင္ အကုသိုလ္ပါ၊ ဘယ္သူမွ ဘုရားစကားကို ကိုယ္လိုရာေတြးျပီးဖြင့္ဆိုခြင့္မရွိပါဘူး ဘုရားအလိုေတာ္က်မက် ကိုပဲၾကည့္ရမွာပါ။ က်ေနာ္တို႕က ဘုရားအလိုေတာ္က်မက် ဘယ္လိုသိနိုင္မလဲ..ဆိုေတာ့ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ျမန္မာျပန္မ်ားနဲ႕ ညိွပါ လို႕ ပဲေျပာရမွာပါ။ ဒီၾကားထဲ လာေသးတာက “ ငါတို႕ကို စာေတြ႔လာမေျပာနဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔” တရားပဲ လာေျပာဆိုတာကို နားထဲမဆံ့ေအာင္ ၾကားလာရတယ္။ ဖတ္လာရတယ္။ တရားေတာ္ပရိယတၳိကို မ်က္ကြယ္ျပဳလိုေသာ သေဘာ မ်ဳိးျဖင့္ကား မေျပာေကာင္းေသာ စကားဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။
ပရိယတၳိသည္ သာသနာေတာ္၏ မူလေရေသာက္ျမစ္ဟု ဆိုခဲ့ပါလွ်က္ စာမလို ဟုေျပာေသာ စကားသည္ ဘုရားစကားေတာ္ကို ပယ္ေသာစကားျဖစ္သည္။ သာသနာသုံးရပ္ ဟုဆိုပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ခုကိုမွ်ပယ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ထိုပရိယတၳိကို ဆရာတင္ကာ အလုပ္ခြင္၀င္ရပါသည္။ ပဋိပတ္ အလုပ္ခြင္မွ ပဋိေ၀ဓ တည္း ဟူေသာ အသီးအပြင့္ကို ရရွိခံစား ရနိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ မိမိလုပ္ေသာ အလုပ္၊ အက်င့္ျမတ္သည္ ပရိယတၳိစာနဲ႕ အံေခ်ာ္လြဲေနပါမူ စာကားမမွား မိမိမွားသည္ဟုသာဆုံး ျဖတ္ရပါမည္။
ပဋိပတ္ဋိအလုပ္ခြင္ထဲ အလြန္အသုံးတည့္ေသာ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး၏ အဆံုးအမကို ၾကားဖူး၊ နာဖူးသူမ်ား ရွိျပီးေသာ္လည္း ျပန္အမွတ္ရမိေအာင္ ေျပာရျပန္ေသာ္ “ငါတို႕တရားက ေလာဘကင္းေၾကာင္း ေဒါသကင္းေၾကာင္း ေမာဟကင္းေၾကာင္းတရားပါ၊ ဒီတရားက တနာရီလုပ္ တစ္နာရီ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကင္းရမယ္၊ လုပ္ေလ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ၾကီးေလဆိုရင္ ဒီတရားမွားေနျပီ” လို႕ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။
မည္သူ႕ကိုမွ် ေစာ္ကားလိုေသာဆႏၵ မရွိဘဲ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးခဲ့သည့္ ေသာတပန္ ဆိုသူ အေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္…“ငါ့ကိုဆရာေတာ္က အရိယာျဖစ္ျပီလို႕ ေျပာလိုက္ တယ္ ဒီေတာ့ ငါအပါယ္လြတ္ျပီ..ငါ့ဘာသာငါ ေဘာလုးံပြဲပဲေလာင္းေလာင္း ႏြားပြဲပဲေလာင္းေလာင္း ဘယ္သူမွ လာမေျပာနဲ႕ ငါ့မွာ အပါယ္ဇာတိမရွိေတာ့ ဘူး” ဆိုေသာ ႏြားပြဲေသာတပန္မ်ဳိးလည္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို မည္သူမွ် တရားေဟာ မရေတာ့ပါ။ သူကပဲ လူတကာကို တရားအားထုတ္ရန္ တိုက္တြန္း ေနပါေတာ့သည္။ ဘယ္သူ မွားသနည္း၊ ဘယ္သူ မွန္သနည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ ထပ္ အရိယာဆိုျပီး လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနေသာ သူမ်ား အေၾကာင္းေရးရလွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္စာ မကရနိုင္သည္။ မိမိသႏၱန္ ေလာဘ ေဒါသ၊ ေမာဟ မည္မွ်ကင္းေၾကာင္း ကို မိမိသာလွ်င္အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ကို ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ဖို႕ လိုသည္။ ႏွိမ့္ခ်စဥ္စားတတ္ဖို႕ လိုပါသည္။
စစ္မွန္ေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္သည္ တစ္ခုတည္းေသာ ဘ၀ျငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္အျဖစ္ ျမတ္နိုး ယုံၾကည္မိသျဖင့္ က်ေနာ္စြမ္း သမွ် ဘာသာေရး အေၾကာင္းမ်ားကိုေရးရျခင္း ဟု ၀န္ခံစကားဆိုရင္း……..။
ဥပသကာ
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
ပရိယတၳိသည္ သာသနာေတာ္၏ မူလေရေသာက္ျမစ္ဟု ဆိုခဲ့ပါလွ်က္ စာမလို ဟုေျပာေသာ စကားသည္ ဘုရားစကားေတာ္ကို ပယ္ေသာစကားျဖစ္သည္။ သာသနာသုံးရပ္ ဟုဆိုပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ခုကိုမွ်ပယ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ထိုပရိယတၳိကို ဆရာတင္ကာ အလုပ္ခြင္၀င္ရပါသည္။ ပဋိပတ္ အလုပ္ခြင္မွ ပဋိေ၀ဓ တည္း ဟူေသာ အသီးအပြင့္ကို ရရွိခံစား ရနိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ မိမိလုပ္ေသာ အလုပ္၊ အက်င့္ျမတ္သည္ ပရိယတၳိစာနဲ႕ အံေခ်ာ္လြဲေနပါမူ စာကားမမွား မိမိမွားသည္ဟုသာဆုံး ျဖတ္ရပါမည္။
ပဋိပတ္ဋိအလုပ္ခြင္ထဲ အလြန္အသုံးတည့္ေသာ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီး၏ အဆံုးအမကို ၾကားဖူး၊ နာဖူးသူမ်ား ရွိျပီးေသာ္လည္း ျပန္အမွတ္ရမိေအာင္ ေျပာရျပန္ေသာ္ “ငါတို႕တရားက ေလာဘကင္းေၾကာင္း ေဒါသကင္းေၾကာင္း ေမာဟကင္းေၾကာင္းတရားပါ၊ ဒီတရားက တနာရီလုပ္ တစ္နာရီ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကင္းရမယ္၊ လုပ္ေလ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ၾကီးေလဆိုရင္ ဒီတရားမွားေနျပီ” လို႕ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။
မည္သူ႕ကိုမွ် ေစာ္ကားလိုေသာဆႏၵ မရွိဘဲ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးခဲ့သည့္ ေသာတပန္ ဆိုသူ အေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္…“ငါ့ကိုဆရာေတာ္က အရိယာျဖစ္ျပီလို႕ ေျပာလိုက္ တယ္ ဒီေတာ့ ငါအပါယ္လြတ္ျပီ..ငါ့ဘာသာငါ ေဘာလုးံပြဲပဲေလာင္းေလာင္း ႏြားပြဲပဲေလာင္းေလာင္း ဘယ္သူမွ လာမေျပာနဲ႕ ငါ့မွာ အပါယ္ဇာတိမရွိေတာ့ ဘူး” ဆိုေသာ ႏြားပြဲေသာတပန္မ်ဳိးလည္း ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို မည္သူမွ် တရားေဟာ မရေတာ့ပါ။ သူကပဲ လူတကာကို တရားအားထုတ္ရန္ တိုက္တြန္း ေနပါေတာ့သည္။ ဘယ္သူ မွားသနည္း၊ ဘယ္သူ မွန္သနည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ ထပ္ အရိယာဆိုျပီး လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနေသာ သူမ်ား အေၾကာင္းေရးရလွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္စာ မကရနိုင္သည္။ မိမိသႏၱန္ ေလာဘ ေဒါသ၊ ေမာဟ မည္မွ်ကင္းေၾကာင္း ကို မိမိသာလွ်င္အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ကို ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ဖို႕ လိုသည္။ ႏွိမ့္ခ်စဥ္စားတတ္ဖို႕ လိုပါသည္။
စစ္မွန္ေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္သည္ တစ္ခုတည္းေသာ ဘ၀ျငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္အျဖစ္ ျမတ္နိုး ယုံၾကည္မိသျဖင့္ က်ေနာ္စြမ္း သမွ် ဘာသာေရး အေၾကာင္းမ်ားကိုေရးရျခင္း ဟု ၀န္ခံစကားဆိုရင္း……..။
ဥပသကာ
ျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
Subscribe to:
Posts (Atom)
